Човекот што ја плука раката што го рани, обично ја лиже чизмата што го гази.

—————————————————————————————————————

Сакав, навистина сакав да ја известам јавноста дека отсега средношколците ќе имат можност да изберат студии на кои ќе можат да ја изучуваат културата и традицијата на Јапонија. Сакав младите да знаат дека постои факултет на кој во текот на школскиот ден можат да вежбаат и да се опуштат од долгите предавања. Сакав класичните јапонски вештини да се издигнат на академско ниво, бидејќи со тоа ќе го добијат местото кое што го заслужуваат. Сакав да ги направам моите учители среќни. Сакав преку вметнувањето на корју-то во студиите на ИЕА, да имам можност да вежбам уште некој саат повеќе дневно, бидејќи од вежбање сум зависен.

Но не сакав, ама навистина на сакав да свртам внимание на мене. Тоа воопшто не ми беше намерата. Овие денови примив многу честитки од многу драги луѓе кои навистина ми значат и многу сум им благодарен поради тоа. Но примив и покани од медиуми да ме снимат, интервјуират итн.
Па чекајте побогу! Само две недели поминаа. Уште не се знае дали ова ќе успее или не. Дајте ми време да се потрудам, да се испотам, да ги направам студентите на ИЕА среќни и задоволни. Тогаш ќе можеме да зборуваме за успех. Доколку поради овој проект во иднина привлечеме повеќе студенти на Институтот, доколку се појават заинтересирани младинци на вратата на ИЕА, тогаш ќе зборуваме за успех. Вака…отворив само мала врата која што треба да направи место за многу поголема. Ништо повеќе. Без желба за помпа и слава.

Но ова немаше никогаш да се случи да не беа моите ученици од Пат кон Сонцето / Буџинкан Македонија. Тие беа И ЌЕ ОСТАНАТ мојата мотивација. Секој мој успех, слободно можат да си го препишат и на себе. Тие учеа од мене, јас учев од нив.

Некои од студентите веќе почнаа да ме викаат Сенсеи. Следниот час ќе треба да им објаснам дека јас сум учител само на моите ученици од моето доџо. А тие си се студенти на ИЕА. Студенти на професорите кои работат таму. Можеби помалку и мои, но само СТУДЕНТИ. Не и мои ученици!

Моите ученици се во моето доџо. Во моето срце. Со нив ги делиме сите убави и неубави работи. Заеднички се радуваме на нашите успеси, но и заеднички тагуваме кога имаме причина за тоа.

Многу од нив со години верно го следат Патот (на Сонцето). Од ученици, прераснаа во другари. Како што веќе кажав, да не беа тие, за кого ќе беше целата оваа „борба“ и желба да се подобри работата во нашето доџо?

Благодарен сум Ви. И секогаш ќе Ви бидам. До крајот на мојот живот.

Сакам да се заблагодарам и на учениците кои ме заборавиле и кои ја вртат главата во страна кога ќе се разминеме. На оние кои се срамат да ме погледнат во очи. Малкумина се, но ги има и такви. И од нив научив многу. И тие помогнаа да го изградам мојот карактер. Разочараноста и болката нанесена од нив, ме направија уште полојален кон моите Учители. Сфатив дека Тие (Учителите) никогаш не смеат да почуствуваат болка и тага поради мене, бидејќи јас почуствував што значи кога некој кој толку си го сакал – те заборавил, те повредил.

И повторно – ВИ БЛАГОДАРАМ. На сите Вие кои минавте низ, или се уште сте дел од Пат кон Сонцето. Сите носите мал дел во себе и сите сте оставиле мала трага во Буџинкан Македонија.

Нинпо Иккан!