Ајде ќе си купиме кинески катани од пазар или од џиџимиџарница, пластични пиштолчиња од тезга, ќе си облечеме црн појас и кимоно и ќе си играме нинџи. Ќе си се фоткаме, ќе си позираме и на крајот фотографиите ќе си ги објавиме на Фејсбук за да можат сите да видат колку сме ние убави. Потоа ќе напишеме неколку писма до инструкторите во Буџинкан, ќе исплукаме, ќе се пожалиме, па ќе си најдеме уште некој како нас што сака да си игра и да се слика, да си плука и да си се жали, ќе му ставиме и J like, и така ќе си станеме уште поголеми нинџи.

Веќе познато сценарио? Позната игра?

Кога ќе се погледнете во огледало, кога ќе ги Видите вашите раце целите во модрици од рамена до прсти, кога ќе ги видите сите рани по Вашите тела и кога ќе се сетите на секој вчерашен тренинг, веднаш ќе се насмеете на „нинџите“ кои „секојдневно“ вежбат со мисла (мислам на нинџутсу=вежбам нинџутсу), кои ги „знаат и ги научиле“ сите кати од видеа и кои „одат“ по „тешкиот пат“. Кога ќе се сетите на сите семинари со најдобрите мајстори, сите преживувања во природа, изгладнети без храна и вода, сите километарски маршеви по македонските планини со раскрвавени и отечени нозе, дури тогаш разбирате каква наивна и детска игра е тоа.
Не се замарајте со „големите нинџи“ драги мои. Не ми праќајте линкови од нив. Смејте се и уживајте во животот. Вежбајте напорно во доџо, крварете, потете се и продолжите да чекорите по потешкиот пат.

Верувајте дека многу од нив длабоко во себе знаат дека ниту самите ништо не разбираат за оваа вештина. Збунети се. Неможат да се сетат кога последен пат почуствувале вистинска болка на тренинг (додуша они вежбат сами по дома   . Кога последен пат заработиле модрица на телото. Кога загубиле здив. Тие знаат дека не знаат под кој агол се поставува блокот Џодан уке во Кото рју. Тие знаат дека ништо не знаат. Освен како да закачат и да купат нов појас или нова диплома за на ѕид.