И-мејл од сабајле:

„Сенсеи јас не сакам да ви одземам многу време, но седејќи дома размислив колку многу се сменив и просперирав во секој аспект во животот од кога прв пат стапнав на паркетот во Лисиче. Заслугата за целиот тој напредок е само ваша. Благодарам што ме научивте за вистинските вредности во животот.

Со почит   “

За ова вреди да се мачиш, да се трудиш, да напредуваш, да губиш, да се радуваш, да чекориш…

Тоа се луѓето кои сакат да учат, да напредуваат, да се движат напред. Тоа се луѓето кои со насмевка влегуваат во доџо. Се радуваат на животот, на сонцето, на облаците, на воздухот (и на џунан ундо). Тоа се луѓето кои ги учат вистинските вредности во животот. Во нив нема злоба, завист, лошотилук.

За останатите, кои сакат на најдат влакно во јајцето, кои ја гледаат раската во туѓото око, а не можат да ја видат гредата во своето, нема место во нашето доџо.
За среќа, таквите се малку, а низ филтерот наречен Буџинкан Македонија ѓубрето тешко минува.