За време на семинарот во Романија, каде што бев поканет да предавам кенџутсу од страна да водачот на Шинган Доџо – Каталин Сореану, се случи да најдам малку слободно време и да се јавам преку вибер на семпаи Тодор Ангеловски, со цел да прашам дали е се во ред со тренинзите во „сината соба“.

Разговорот беше краток, а тој возвратно ме праша за условите во кои се наоѓам во моментот. Му одговорив дека Романците се однесуваат со неверојатна почит кон мене, дека ме сместиле во претседателскиот апартман во најдобриот хотел во градот и дека дури не се чувствувам баш најпријатно бидејќи не сум навикнат на таков лукзус.

Следниот ден прочитав на Форум дека Тоше и Марко накратко дискутирале за тоа, како корју-то секогаш ни возвраќа за трудот што сме го вложиле.

—Извадок од Форумот—

(Тоше: нa крaткo се слушнав сo Сенсеи, a пред тоа кoментирaвме сo Мaрче зa негoвиoт престoј вo Рoмaнијa. За тоа, какво е чувствoтo пoсле 20 и кусур гoдини пaтувaње, спиење пo дoџo-a, пaркети, лaдни тaтaми, хoстели и прчвaрници, дa те стaвaт вo претседaтелски aпaртмaн сo пoглед нa цел грaд и 7-8 метри гoлем прoзoрец.
Сенсеи бaш ми е милo штo тaкa те пречекaле, нaвистинa гoлемo брaвo зa дoмaќините и уште пoгoлемo брaвo зa тебе, зaтoa штo сo тoa штo гo прaвиш и не претстaвувaш, нaшетo дoџo, нaшaтa вештинa, нaшaтa земјa, несoмненo си зaслужил!
Марче: Баш е убаво да се види и слушне како е дочекан и угостен нашиот учител. Тошка, изгледа после 20 години корју-то почнува да враќа за жртвувањето.)

Тоа што сакам да го истакнам тука и всушност затоа и го пишувам овој блог, е дека не смееме да дозволиме егото да не совлада и да помислиме дека треба да вложуваме во нашата вештина со цел еден ден таа да ни возврати нешто што е материјално односно во вид на финансиска добивка. Ако се сеќавате на делот од книгата „Разговор со Учениците“, токму за ова не едно место напишав дека ниту еден од моите учители не вежбал за да има некаков финансиски поврат во иднина. Всушност, корју-то ни возвраќа на многу подобар начин. Ни дава здравје, енергија, знаење, мотивација, ни дава љубов.

Се друго, што после 20 години ќе си дојде, е само стапица која треба вешто да ја избегнеме со цел да не се најдеме во ситуација да станеме алчни и расипани.

Јас никогаш не вежбав за да отворам свое доџо преку кое ќе заработувам пари. Јас никогаш не вежбав за да предавам на семинари во Македонија или во странство. Јас не вежбав за да спијам во луксузни хотели и за да вечерам во префинети ресторани. Јас постојано вежбав ( и вежбам) со една цел – да ја усовршам вештината создадена од Учителите пред стотина години и правилно да ја пренесам на следните генерации.

Случајно или не, корју-то почна после 27 години лојалност – да ми возвраќа. Но како што напишав погоре, истовремено почна и да ми поставува нови тестови: дали ќе свртам од Патот, дали ќе помислам на можноста да почнам да станувам понезависен и да „предавам за пари“ или и понатаму да останам лојален на моите Учители и да предавам од љубов.

За среќа, јас никогаш не сум се двоумел ниту за миг во врска со Патот, а никогаш и не сум заборавил дека: „Подобро е да те обесат за верност, отколку да те наградат за предавство.“