Во психолошка смисла, терминот „нарцис“ најчесто се користи за да се опише личност со нарцисоидни црти или нарцисоидно нарушување (NPD).

Тоа се индивидуи кои имаат претерано чувство за сопствената важност, силна потреба за восхит од другите и недостиг на емпатија кон чувствата и потребите на другите луѓе. Тие најчесто градат грандиозна слика за себе со уверување дека се „посебни“ во однос на опкружувањето и имаат постојана потреба за восхит и потврда од познатите, многу се склони кон манипулација и искористување на луѓето за лични цели кои многупати „им се добри се додека им одат по газот“. Нарцисите имаат силна чувствителност кон критиката како и љубомора или убедување дека другите им завидуваат.

Нарцисоидното нарушување на личноста е модел на грандиозност, кој започнува во раната зрелост и се појавува во различни ситуации од животот, но особено доаѓа до израз при промени кои резултираат со финансиска стабилност – нешто што е одличен тригер за засилување на нарушувањето.

Нарцисот не ја гради својата вредност врз вистинското јадро на личноста, туку врз „огледалото“ што другите му го даваат.

Нарцисот како по правило има проблем со својот партнер, бидејќи тие не сакаат здрава и самоуверена личност во својата близина, туку сакаат „слуга“ кој штом престане да им служи, станува проблем за нарцисите.

Нарцисоидниот манипулатор ја нема способноста да гледа на другите како на целосни личности. За него, луѓето се само алатки кои треба да ја хранат неговата гладна слика за себе. Љубовта и почитта што ги бара – всушност се подароци за нивниот егоистичен олтар.

Кога ќе му одземеш моќ односно кога ќе одбиеш да бидеш „слуга“ во неговото мало кралство, тој не само што ќе те отфрли – туку ќе те претвори во непријател.

Нарцисоидниот манипулатор, откако ќе те повреди, оди по луѓе и секоја средба или разговор ја користи за да ја обвинува жртвата на неговата манипулација дека го повредила.

Така ја менува вистината. Тој ја префрла вината и ја извртува стварноста, додека жртвата се чувствува изгубена, обесхрабрена и сомнителна во сопствената перцепција.

Тука се крие најголемата опасност: нарцисот не војува директно – тој војува преку лаги, полувистини и тивки труења на умот.

А вистинската сила на човекот е да ја зачува сопствената чистота. Да знае дека лагата никогаш не може да ја избрише вистината. И дека оној кој манипулира – всушност е најголем заробеник на сопственото празно срце.

Нарисоидните манипулатори сакаат да се прикажуваат како водачи / лидери, но разликата е што првите со свој пример даваат насоки на луѓето што одбрале да ги следат, додека нарцисите се обидуваат со манипулации да создадат следбеници кои ќе им се восхитуваат.
Во војска, водачот оди прв и ги предводи своите војници, подготвен прв да загине како пример за храброст. Нарцисите ги праќаат другите да гинат место нив.
Во фирма, водачот доаѓа прв и си заминува последен односно преку своето залагање во работата им дава пример на вработените како треба да се работи за напредокот на фирмата. Нарцисот дава насоки преку телефон уживајќи во удобноста на својата положба.
Во семејството, водачот најпрвин споделува со своите најблиски, а на крајот доколку остане за него си дозволува скромно да земе мал дел од заедничкото, додека нарцисот најпрвин гледа да си ги задоволи своите потреби, а потоа и потребите на останатите.

Со еден збор, водачот секогаш оди пред народот – но никогаш не бара народот да му биде слуга.
Тој го слуша срцето на луѓето и од него ја црпи својата сила. Водачот не се плаши да ја признае сопствената слабост, зашто знае дека вистинската моќ е во смирението.

Нарцисот, пак, никогаш не оди пред другите – тој оди над нив или зад нив.
Не затоа што е посилен, туку затоа што се плаши да застане рамо до рамо. За него, луѓето се огледала кои мораат да ја одразат неговата лажна величина.

Разликата е едноставна, но длабока:

• Водачот ја гради заедницата.

• Нарцисот ја троши заедницата.

Водачот ја остава својата светлина во другите.
Нарцисот им ја гасне светлината за самиот да изгледа посилен.