Од психолошка перспектива, рамнодушноста е форма на емоционална одбрана, често резултат на долготрајна афективна преоптовареност. Кога личноста е изложена на повторени разочарувања, конфликти или загуби, психата понекогаш избира „емоционално исклучување“ како стратегија за самоодржување. Но ова исклучување, со тек на време, може да прерасне во хронична состојба на апатија – не само кон конкретниот однос, туку и кон животот воопшто.

Во меѓучовечките односи, рамнодушноста е најдлабоката форма на оддалеченост. Таа не создава конфликти, туку тишина; не провоцира болка, туку празнина.Додека омразата може да се трансформира бидејќи во неа сè уште има енергија, импулс и афект, рамнодушноста нема динамика што би овозможила промена. Таа е крајната психолошка стагнација на емоциите.

Рамнодушноста се поврзува со состојби како емоционална исцрпеност, депресивна незаинтересираност и неможност за справување со проблем или ситуација. Таа може да биде знак на потисната болка или незавршена тага, каде личноста, за да избегне страдање, несвесно ја блокира целата емоционална палета.

Сепак, рамнодушноста има и пошироко општествено значење. Таа е тивок двигател на моралниот пад, кога луѓето престануваат да реагираат на неправдата, насилството или страдањето околу себе односно се создава колективна етичка анестезија. Токму затоа, рамнодушноста не е само личен, туку и цивилизациски проблем.

Во суштина, крајот на љубовта, на доблеста и на човечноста не доаѓа со омразата, туку со рамнодушноста поточно со моментот кога ништо повеќе не нè допира.

Зашто омразата, иако болна, е сè уште жива емоција. Таа содржи остатоци од врска, од страст и од значење. Понекогаш токму преку неа љубовта може повторно да се роди, па дури и во почиста, подлабока и посилна форма од претходно. Но таму каде што завладеала рамнодушноста, љубовта е веќе неповратно мртва, без можност за воскреснување.

п.с. Во изминатите години забележувам дека делови од моите текстови сè почесто се појавуваат на туѓи профили и објави, претставени како оригинално авторство. Истите содржини ги среќавам и на различни фан-страници, а понекогаш и преведени на странски јазици.

Иако ова, лично, не ме засега ниту ме вознемирува, сепак би било коректно од аспект на почит кон авторството да се наведе името на авторот. Не од суета, туку од елементарна чесност и одговорност, за да биде јасно кој стои зад написот и кој ја презема одговорноста за неговата содржина, доколку некој одлучи да ѝ се спротивстави.