Сите ние треба да се грижиме за нашиот мајчин македонски јазик. Некои помалку, а некои повеќе. Јавните личности кои се појавуваат на медиумите (новинари, музичари, политичари) се тие кои треба да се грижат повеќе, а ние кои сме консументи на нивната работа имаме помала обврска за тоа.

Многупати за време на тренингот или при пишувањето на написи за блогот, кога нешто сакам да потенцирам, користам дијалект или жаргон. Не дека нема замена за зборот, но силата или духовитоста на мислата, некојпат се зголемува баш преку таков неформален пристап кој секојдневно е присутен во нашите животи. Тоа не значи негрижа за зборот македонски, туку понекогаш служи токму за збогатување на истиот преку користење на соодветна пародична замена.
Еден од зборовите што го користам е Булшит или како што јас несмасно го преведувам – срање. Со него ги потенцирам односно критикувам и пародизирам мислите искажани од големите мајстори на Буџинкан, а поврзани со „небесната сила односно ‘виши ниво‘ енергије“ (обичните смртници никогаш нема да ја разберат поради тоа што не биле во Јапонија и со самото тоа не биле допрени од милоста на соке Хатсуми.)

Ај не кажи сега БУЛШИТ!