На прагот сме на уште едно лето. Долго, топло, примамливо.

Во доџо-то во градов е неподносливо жешко. И лепливо.

Истовремено забавите во Скопје се интензивираат. Пивото е ладно. Сладоледот вкусен. Девојките посакувани повеќе од било кога.

Ова е период кога гужвата во доџо-то се намалува. Остануваат оние најзаљубените во корју-то. Оние кои не прават компромиси со тренингот. Оние кои сакаат да напредуваат секојдневно.

Од семестарот ни остана уште месец ипол. Буџинкан Македонија не знае за пауза. Не знае за одмор. Додека останатите клубови веќе ги затворија вратите, ние продолжуваме и во јули. Во август сме на камп.
Јас сум во доџо-то. За сите што сакаат да вежбаат. Јас не пијам пиво, не се лажам  на сладолед. Девојките ги обожувам, но тренингот ми е на прво место. Друштвото за излегување одамна крена раце од мене. Кафулиња, дискотеки, паркови…ништо не ме интересира.

Јас се дружам со тие што не пропуштаат тренинг како мене. Тие на кои доџо-то им е втор дом. Моите духовни пријатели не се Европското првенство во фудбал, ниту пак Локалните избори 2013.

Моите духовни пријатели се Кото рју и Гјокко рју. И Такаги Јошин рју и Шинден Фудо рју. И Даито рју и …..

Ви посакувам убаво лето полно со розеви спомени. Се читаме повторно тука од есен.
На тие како мене им посакувам тежок и напорен тренинг зачинет со запурна атмосфера и модрици.

Нинпо Иккан!