До кога сенсеи?

Пред некој тренинг „газам“ планински мајмун на џунан ундо, а до мене „гази“ Марче. Запнувам силно со нозете од паркетот, на фацата одлучност, а дишењето правилно. Стигнуваме до крајот на салата и додека се исправам, Марче ме прашува (по не знам кој пат):
-До кога сенсеи?
-Додека да умрам Марче. Остарев и не ми дојде памет, па не верувам дека допрва ќе ми дојде.
Сум имал многу причини за да се откажам. Но никогаш не сум ниту помислил на такво нешто. Дури и кога сум имал тешки повреди на моето тело.
Кога сме кај повредите, вчера си правев ретроспектива од периодот 1988-2010 (од доле-нагоре):
-десен палец на стопалото (шинат од тсумасаки гери)
-десен зглоб на стопало (дисторзија од салто преку ѕидче)
-операција на десно колено (долготрајни хронични трауми од удари + удар со бокен)
-карлица (долготрајни хронични трауми од падови)
-лево рамо (изместено од пад на Марио Тушек врз него)
-лев лакт (шинат од они кудаки во далечната 1991)

-лева подлактица (напукната од пад од орев по неуспешно префрлување од гранка на гранка)
-лев зглоб на дланка (шинат од омоте гјакутори на Штефен Шулц)
-десен зглоб на дланка (шинат од пад од јаболко при откачување на шуко-то)
-мал прст на десна дланка (шинат и напукнат (пазете ова каков кретенизам) при тренинг атеми но танрен во ѕидот на зградата во задното дворче во 1990)
-неколку убоди со фукија и два убоди со шурикен
-другите повреди се мали и целосно залечени, така што не се бројат.

Па до кога сенсеи?
Додека сум жив !!!!!

п.с. Во последните неколку месеци дојде до огромно покачување на цените на струјата, горивото, храната, а со тоа и до опаѓање на животниот стандард. И покрај сето тоа, ќе се потрудам колку што можам подолго да ја сочувам сегашната цена на членарината за тренинг во доџо-то.