Почитувајќи го секогаш правилото на доџото дека за време на тренингот односно од Шинзен Реи до Шинзен Реи дозволено е да се слушат само звуци од вежбањето, знаеме понекогаш за време на Џунан Ундо (односно после Шинзен Реи) да се опуштиме помалку и да кажеме по некоја шега.

Така и вчера, додека тераа вежбите за зајакнување на телото, си тераа и нашите шеги. А секоја шега, вака или онака – на крајот завршуваше со политика.
Наеднаш изустив: „Ние сме исфрустрирана нација. Целосно не пореметија“. Шидоши хо Зоки кој секогаш вежба од мојата лева страна ме погледна и климна потврдно со главата: „Навистина Сенсеи, комплетно не исфрустрираа“.

Се свртев кон останатите и прозборев: „Пред да се случат сите овие настани кои доведоа до промена на името, ние во ова доџо не сме зборувале никогаш за политика. Знам дека ние сме единствен народ на планетава, кој преку лаги, со измами, со уцени и на сила, го смени своето уставното име. И тоа толку силно не боли, што несвесно не тера секој разговор и секоја шега да ја сведуваме на политика. Па дали знаете дека ја изгубивме довербата еден во друг. Дали знаете дека некаде брат со брат повеќе не зборува. Дека цели семејства се раскарани и дека никој-никому повеќе не верува?“.
Тука Зоки повторно климна со главата и рече: „Знам јас многу такви примери Сенсеи“.

До пред две-три години. Сме разговарале на илјада теми врзани со Кобудо. Сме разговарале и за теми надвор од Кобудо. Сме зборувале дури и за сините китови во леденото море. Сме зборувале за се и сешто. Ама никогаш за политика. Си верувавме, се смеевме, се дружевме многу подобро.

Ве замолувам Соборци мои. Да ја оставиме политиката надвор од вратата на доџото. Таа може да ни донесе раздор. Недоверба. Да ни расипе се што досега сме граделе. Доколку некој може да ја победи фрустрацијата, да ја оставиме политиката и надвор од нашите животи. Се покажа дека нашата генерација е неспособна нешто да смени. Бидејќи главно секоја акција ни се сведува на „разговарање, дебатирање и расправање на темата“. Да продолжиме да се усовршуваме и најважно од се, да ги воспитуваме следните генерации да бидат подобри од нас. Да можат да преземат вистински чекори за нешто да сменат на подобро. Да се надеваме дека тие ќе го вратат изгубеното достоинство кое толку многу не боли и не фрустрира. Затоа што ние како генерација ништо не преземавме.
Секако, тука не зборувам за поединци. Меѓутоа една ластовичка не носи пролет.