Никогаш нема да успееме да бидеме ветена земја и достоинствен народ доколку не развиеме нешто што јас го нарекувам „Македонски Дух“. Затоа што благосостојбата бега од луѓе кои се полни со злоба, со завидлук, кои озборуваат и кои сејат омраза. Среќата е недостижна за народ кој ги учи децата уште од мали како да љубоморат на туѓата среќа, како да ја уништат слогата таму каде што ја има, како да го сопнат поуспешниот од себе. Мирот во душата не царува таму каде што се озборува, каде што се набедува, каде што се клевети. Нема хармонија во заедница во која децата се хушкаат против родителите и браќата против сестрите или обратно. Нема држава вредна за почит во која народот се подбуцнува еден против друг и во која предавството не се третира како најстрашен и најужасен чин.

Токму затоа ни е потребна нова преродба преку која ќе почне воспитувањето на децата од најмала возраст. А тоа воспитување треба да почне од родителите, преку наставниците, преку учителите и преку медиумите. „Македонскиот Дух“ треба да биде синоним за морални вредности кои ќе бидат сосема спротивни од сите погоре наведени слабости и негативности. Морални вредности кои ќе обезбедат слога, лојалност, патриотизам, храброст, воинство, правдина, работливост, заедништво, добрина, широкоградост, хармонија, љубов.

Јас нема да доживеам да го видам процутот на „Македонскиот Дух“, меѓутоа се надевам дека моите ученици преку своите деца и преку нивните ученици ќе го растат семето на преродбата и еден ден „Македонскиот Дух“ ќе биде синоним за сите морални вредности кои еден народ може да ги поседува. И тој дух нема да биде само доблест за нашиот народ, туку ќе може да го поседува и било кој друг што сака да биде подобар и поуспешен. Слично како кога за некој што не е Швајцарец ќе се каже дека е „Прецизен како Швајцарец“ или дека „Работи напорно како Германец“.

Веќе гледам како многу од вас се потсмеваат на мојата утопистичка замисла и тоа секако ми е пресметан ризик и можете слободно да ме наречете „непоправлива будала“, но истовремено таквиот ваш став ми е показател колкумина од Вас не’ го поседуваат и никогаш нема да го развијат „Македонскиот Дух“ во себе.

На неделното тестирање за „Начините на зимско преживување“, семпаи Влатче повторно не успеа да положи. Колку и да се надевавме, колку и да навивавме, колку и да посакувавме успешно да ја заврши оваа задача – едноставно неговата заложба не беше доволна за тоа да се случи. Кога си Учител на толку добар и посветен ученик како што е тој, знае да биде тешко јавно да соопштиш дека „паднал“ на испитот.

И само што тргнавме кон локацијата каде што се наоѓаше (полагаше) семпаи Мики, дотрчаа до мене Косара и Ксенија и веднаш ми кажаа „Тато, нас ни е многу жал за Влатче“. А јас веднаш им одговорив:

• И мене ми е многу жал. Особено кога ќе видам разочараност на неговото лице и во неговите очи. Меѓутоа емоциите нема да му помогнат да биде подобар во тоа што го прави. Напротив, само ќе го омекнат и ќе го излажат дека е доволно добар. А вака, со тоа што „го бутнав“, тој уште повеќе ќе се труди, уште повеќе ќе сака да се докаже, уште повеќе ќе даде се од себе за да ги (до)совлада вештините за зимско преживување. Колку повеќе ќе се обидува, толку подобар ќе биде на крајот. Затоа емоциите не помагаат. Ако некого навистина сакаш, научи го да биде најдобар. Не попуштај му се додека не го прави тоа што треба да го прави на најдобар начин. Емоциите ќе ги чуваме кога некому навистина ќе му треба помош. Но кога му треба усовршување и напредок – тогаш нема место за емоции.

Застанат на највисокиот камен на врвот на Липац и загледан во златните полиња на Средорек во пауза помеѓу два тренинга, размислувам дали достојно сум ги извршил само-поставените цели во мојот живот.

Во основа, Икигаи 生き甲斐 треба да даде соодветен и позитивен одговор на следните прашања:

Корона (Ковид-19) – единствена тема за разговор. На телевизија, на социјални мрежи, во домот. Државата е парализирана, економијата во застој. Се повеќе забрани, се повеќе закани. Стравот и паниката го надвладуваат нормалниот начин на размислување и на делување. И најстрашно од се – луѓето околу мене почнаа да го прифаќаат ваквиот начин на постоење. А мене ми доаѓа силно да викнам: „ВРАТЕТЕ СИ/НИ ГО НОРМАЛНИОТ ЖИВОТ. НЕ ПРИФАЌАЈТЕ НИШТО ПОМАЛКУ ОД ТОА ШТО СТЕ/СМЕ ГО ИМАЛЕ“.

Добив покана за некаков си Фејсбук настан за излегување на балконите и ракоплескање за министерот кој „добро се справувал со пандемијата“. И веднаш ми текна кога пред неколку месеци татко ми отиде на специјалист-уролог, откако матичниот лекар му напиша упат, а поради болки во долниот дел од стомакот. И така стариот мој влегол во ординацијата, а лекарот му кажал да си замине дома и да дојде после половина година. На прашањето зошто, тој му одговорил на татко ми „дека бил здрав“ (од око се гледало тоа) и дека сите термини биле закажани за поитните случаи. Ете, специјалистот како баба Ванѓа (од око) ја проценил здраствената состојба на пациентот.
Пред три недели мојата партнерка се попари со врела вода на ногата и и се излупи кожата. Отидовме во Градска болница и љубезната сестра (и докторка) кои беа на смена одлично не примија. Меѓутоа, ни кажаа дека им недостасувал некој специјален завој кој требало да се купи од аптека, бидејќи болницата го немала.
И сега, Вие организирате ракоплескање за Министерот, кој како и неговиот претходник, целосно го срози здраството во државата. И тоа само затоа што излегува на телевизија и најавува нови забрани и построги казни за нивно прекршување. А сте се запрашале колку респираторни машини набавил досега? Дали болниците ги имаат сите неопходни апарати и медикаменти? Дали се изгради некоја нова амбуланта или здраствена установа?
Тоа е се што треба да знаете за нас Македонците. Ние кратко паметиме. Ние сме тешки мазохисти. Се палиме на зборови, забрани и казни. А делата никаде ги нема.

Јас ќе излезам на балконот и ќе ракоплескам за сите оние медицински сестри и лекари кои за мизерни плати го ризикуваат својот живот за да помогнат на обичните граѓани. Ќе излезам и ќе ги подржам продавачките во маркетите кои за мизерни плати секојдевно се трудат да воспостават ред на касите кои се пребукирани од исплашените соседи. Ќе ракоплескам за работниците во сите сектори кои ни овозможуваат некаков си минимален нормален живот во овие хистерични времиња. Меѓутоа нема никогаш да излезам и да ракоплескам за политичарите кои со огромни примања од државната каса излегуваат пред екраните и ќаруваат ефтини предизборни поени.

Кога сме кај политичарите. Размислуваат ли како ќе ги прехраниме своите деца доколку продолжиме да седиме дома и доколку не сме во можност да заработуваме? Што е се нашите сограѓани-уметници, кои заработуваат продавајќи го својот талент и кои мора да излезат од дома и да работат во затворените музеи, кафулиња или други јавни простории? Кој ќе ни ги плати сметките? Како ќе се исплатат плати доколку локалите не работат?

Треба да внимаваме и да бидеме одговорни со цел да го спречиме проширувањето на вирусот. Но и да внимаваме да не ни ја земаат СЛОБОДАТА и ДЕМОКРАТИЈАТА затскривајќи се зад некакви си закони кои се донесуваат и се почитуваат (само за време на) во кризни ситуации.

Пред 490 години, поточно на 18-ти февруари во 1530 година, роден е Уесуги Кеншин. Тој е запомнат како еден од најмоќните и нај импресивни Даимјо на периодот Сенгоку Џидаи. Меѓудругото, Кеншин е познат и како еден од најсериозните противници на напорите на Ода Нобунага за превласт во Јапонија. Уесуги Кеншин се родил како четврт син на Нагао Тамекаге. По смртта на неговиот татко и борбата за власт помеѓу неговите браќа, што довело до смрт на еден од нив, Кеншин на седумгодишна возраст бил испратен во храм. На 14 годишна возраст, верните придружници на неговиот татко го замолиле да го смени неговиот брат, кој што бил сметан за лош администратор и неспособен водач. Во 1547 година Кеншин односно Кагетора како што бил нарекуван, го протерал својот брат и продолжил успешно да владее со земјата која што била освоена и наследена од неговиот татко.

Познат како „Змејот од Ечиго“, Кеншин е запаметен и по неговото долгогодишно ривалство со соседниот Даимјо – Такеда Шинген. Кеншин и Шинген се судриле пет пати кај полето Каванакаџима, од кои што четвртата битка (во 1561 година) биле најкрвава од сите судири. Во историјата се изучува како „Битката за Каванакаџима“. За време на судирот, Уесуги Кеншин качен на коњ се пробил до главниот воен штаб во кампот на Такеда Шинген и лично се судрил во борба со својот непријател. Седнат на своето камперско столче, Шинген ладнокрвно со својата командна палка (лепеза) ги изблокирал сите напади со меч на Кеншин, при што на неговата лепеза биле зачувани дури седум засеци од катаната на противникот.

Во 1573 година, гласниците го известуваат Кеншин за смртта на Такеда Шинген, при што тој почнал да плаче на сиот глас, жалејќи ја загубата на достоинствениот и благороден противник.

Кеншин исто така останал запомнат и по неговите брилијантни воени вештини, но и по неговиот чесен однос на бојното поле (но и надвор од него). Меѓутоа, по смртта на неговиот голем ривал Такеда, почнал многу да пие алкохол.

Овој брилијантен генерал на неколкупати се обидувал да го порази Ода Нобунага. Тој ја победил неговата војска во 1577 година, при битката на Теодоригава, а потоа спремал уште неколку кампањи, меѓутоа уште пред почетокот на акцијата добил мозочен удар (9 април, 1578 година). Четири дена подоцна починал.

Иако во официјалните записи за неговата смрт се наведува мозочниот удар кои наводно бил предизвикан поради рак на стомакот, многумина верувале дека врз него бил извршен атентат од страна на Нинџа кој се криел под тоалетот и го прободел низ дебелото црево со кратко копје.

Како и да е, посмртната поема на Уесуги Кеншин засекогаш ќе остане:

四十九年一睡の夢 一期の栄華一盃の酒

„Четириесет и девет години минаа како сон во ноќта. Величенственоста на Животот изчезна како чаша саке“.

Секоја година одржуваме по неколку семинари за Преживување. На тие специјализирани настани ги учиме луѓето како да преживеат и да спасат животи на лица кои случајно се загубиле во природата или биле принудени да се засолнат. За време на тие обуки, за жал мораме да одземеме неколку животи на животни, со цел да демонстрираме како може да се преживее доколку некој заталка во див и суров предел. Најчесто убивме по некоја змија, жаба, риба или желка. Го правиме тоа со емоции, со најголема почит и со благодарност дека можеби некогаш ќе помогнат за една друга кауза. Да спасат човечки животи!

И од време-навреме, некој „душегрижник“ ќе ми пише во инбокс критика, па дури и навреда, дека јас не сум ја сакал природата, дека не сум го ценел животот, дека не сум ги сакал животните.

Дали Вие кои речиси секој ден јадете скара, сендвичи, сувомеснати производи, Ве прави поголеми од мене, ако Ви кажам дека јас речиси и да не јадам месо, освен тие неколку дена во годината кога имам семинар за преживување?
Дали Вие кои користите паста за заби (и други хигиенски средства), за чие производство (ако не сте знаеле) се користат животни, Ве прави подобри од мене – кој користи само органски пасти (и други хигиенски средства) направени само од растителна основа?
Дали Вие кои пиете алкохол за чија дестилација се уништуваат шуми кои се засолниште на многу животински видови Ве прави похумани од мене – кој не пие алкохол?
А дали Вие кога одите во природа носите десетици пластични вреќи за да го соберете целиот отпад кој несовесните го оставаат зад себе, како што тоа јас го правам секој викенд?
Дали Вие сте си поставиле за цел да засадите пет дрва неделно како што сум си поставил јас и го правам тоа веќе 20 години?
И можам да Ви набројувам до утре и да Ви докажам колку сте Вие лицемерни и лажно загрижени поради немањето желба да ги разберете законите на природата.
Тоа што јас во годината ќе изедам три змии, 10 жаби, три желки и 20 риби, не ме прави убиец. Јас не го нарушувам балансот на природата, туку го подржувам секојдневно.
Затоа Ве молам следниот пат, пред да ставите некое ќебапче или пршутче во уста, или пред да се напиете алкохол, сетете се на страдањето на животните и на природата кои (преку мене) ги жалите. Сетете се дека Вашата алчност и стрвност ги држи затворени во нехумани услови, дека ги хранат со секакви стероиди за прерано да пораснат и дека на најсуров начин ги колат по кланиците. Помислите на тоа дека Вашата потреба за храна и дека Вашиот хедонизам ги уништува истите оние шуми (дрвја) кој јас ги садам и за кои се грижам, додека Вие пиете коктели и виски по кафулињата.
И тогаш сетете се дека тие десетина мали животинки кои сум ги уловил под фер услови и со голи раце додека слободно живееле во природата, сум ги убил на колку што може побрз и побезболен начин и за секое од нив сум пуштил солза и сум се поклонил како да се најголеми божества (за мене сè). Во исто време Вие не сте ниту свесни дека за само еден месец сте придонеле да изумрат неколку пилиња, телиња и останати цицачи кои во себе имаат крв, месо и душа.

Толку за ова. Дегутатно ми е дури и да објаснувам. Лицемерието не ми била силна страна. Никогаш!

„Првата половина од животот ја минав како земја и оган. Стабилен и незапирлив. Втората половина продолжувам како вода и ветер. Прилагодлив и неодреден“.

Се надевам дека по заминувањето од овоземниот свет ќе го достигнам и Петтиот Елемент – ПРАЗНИНА.

Според филозофијата на Петте Елементи 五大 односно ГоДаи во јапонскиот будизам, петиот елемент Ку (Празнина) е тој што ги обединува сите претходни (Земја, Вода, Оган и Ветер). Преку него се заокружува природниот циклус на земјата.
——————————————–
Ова е најавата на моето најново интервју дадено за denesen.mk, кое истовремено ќе го постирам тука со цел да остане архивирано доколку еден ден се затвори порталот.
——————————————–
НАЈЧЕСТО ТЕ МРАЗАТ ТИЕ КОИ ДЛАБОКО ВО СЕБЕ ПОСАКУВААТ ДА БИДАТ КАКО ТЕБЕ

*Интервју со водачот на единственото македонско доџо за Самурајски и Нинџа вештини

Неколку пати ти се јавував да се договоривме за интервју и секогаш добивав одговор дека немаш ништо ново да кажеш. Сега кога конечно те седнав на маса, сакам да те прашам зошто така мислиш?

Досега сум дал повеќе интервјуа, одошто сум заслужил. Принципите во боречките вештини се зацементирани многу одамна и јас не смеам ниту да помислам, ниту пак сакам да ги менувам. Освен тоа, сите досегашни прашања горе-долу биле слични и поврзани со мојот Пат во боречките вештини. Од друга страна, за што друго некој би сакал да прашува човек кој целиот свој живот го минал во вежбање боречки вештини.
И на крајот, да бидам искрен, за друго и не би сакал да зборувам.

Зарем учителите за боречки вештини не треба да знаат сѐ?

Секако дека треба. Меѓутоа немаат потреба јавно да зборуваат за сѐ.

Во ред, ќе се обидам да поставам прашање кое можеби досега не ти било поставено. Кога прв пат го слушна зборот Нинџа?

Кога имав пет години. Мојот татко ми купуваше стрипови кои многу ги сакав. Особено со Загор Те Неј. На три години веќе имав научено да читам латиница и српско-хрватски. Во еден од тие стрипови Загор се бореше со еден човек дојден од Јапонија кој беше облечен во црно и се бореше со катана и шурикени. Тогаш прв пат слушнав и дознав за Нинџите. Истовремено за прв пат, Загор не беше повеќе мој идол, туку човекот во црн костим кој што се бореше со него.

Тежок ли беше патот да се стане учител за Нинџутсу?

Иако се уште не се сметам достоен за да ме нарекуваат Учител, ќе одговорам потврдно. Да. Патот беше тежок. Бидејќи многупати беше пресечен од различни судбини кои некако се вклопија и станаа дел од мојот живот. Не е лесно кога толку многу луѓе ќе дојдат и еден ден ќе си заминат од твојот живот. За среќа и таа слабост ја совладав, па сега се трудам да не се поврзувам толку многу со сите мои ученици. Почнав строго да ги селектирам луѓето околу себе.

Читајќи ги текстовите на твојот блог, прочитав дека досега си бил разочаран само од неколкумина твои ученици. Со што може еден ученик да те разочара?

Со наивност. Но тоа што ти си го прочитал е многу стар блог. Напишан многу одамна. Уште пред да ја совладам и таа детска болест. Порано се разочарував кога наивно и слепо некој ќе загриза на ефтини приказни.
Кога живееме во доба на информираност и кога сите информации Ви се достапни со еден клик, глупаво е да бидете наивни, но исто така е глупаво да верувате на сите тие информации и да не бидете доволно интелегентни да донесете свој заклучок. Пред еден месец еден мој ученик ми кажа дека случајно се сретнал со еден поранешен член при што му било кажано дека јас не сум бил „вистински Нинџа“ и дека единствен „оригинален Нинџа“ бил некој лик од Србија. Забележете ја терминологијата ќе Ве молам. Уште пред да ми биде пренесено за кого станува збор, веднаш знаев дека тоа не е мој ученик, туку лице кое било на минување во моето доџо. Моите ученици не користат таква несмасна и ступидна терминологија. Тие се начитани, ерудити, луѓе со широки знаења. И како што кажав, тоа се пред се интелегетни луѓе кои со неколку клика на тастатурата можат да проверат што е тоа Нинџутсу, што е Теншин Шоден Катори Шинто рју Хеихо и што е тоа Даито рју Аикиџуџутсу. И лесно можат да донесат заклучок околу прашањето: што е потребно да поседувате за да пиете чај со Јасусада Иизаса, кој инаку е Соке на најстарата и најпочитуваната јапонска школа за боречки вештини. Или, пак,  што е потребно да поседувате за да се прошетате низ доџото на соке Масааки Хатсуми како турист и да се фотографирате со него. Секако, одговорот на првото прашање е АВТЕНТИЧНОСТ. Одговорот на второто прашање е – ПАРИ. Меѓутоа, ова ќе го разберат само луѓето кои сериозно се занимаваат со боречки вештини, така што можете слободно да го избришете овој дел од интервјуто при уредувањето.

Што мислиш за омразата?

Автодеструктивна болест која го разорува телото, умот и духот. Кога мразиш, собираш големо количество негативна енергија, со која всушност си наштетуваш себе си, а никако на тој кон кого е упатена. Инаку, најчесто те мразат тие кои длабоко во себе посакуваат да бидат како тебе односно на твоето место.

А за љубовта?

Која? Кон децата? Кон партнерката? Кон доџото? Кон мојата татковина? Кон боречките вештини?
Чудно е, но како што ми минуваат годините, смислата на љубовта ја менува формата, интезитетот, насоките, смислата. Тоа неверојатно чувство кое може многу да даде и истовремено многу да земе – е феномен што ги движи идеите и ги формира постулатите на планетава уште од самото создавање на човештвото.
Жал ми е, но еве невешто ќе го избегнам ова прашање. Имам толку многу материјал да зборувам за него, а речиси нималку желба да ја отворам душата пред јавноста.

Кои се твоите долгорочни планови во однос на „Пат кон Сонцето“?

Од како знам за себе, па се до денот кога наполнив четириесет години, правев долгорочни планови кои на крајот секогаш успевав да ги остварам. Размислував години однапред, поставував високи цели, поместував граници и реализирав неверојатни идеи. И тогаш, преку ноќ, одлучив дека продолжувам стихијно, како река, која го менува својот правец според теренот низ кој тече. Првата половина од животот ја минав како земја и оган. Стабилен и незапирлив. Втората половина продолжувам како вода и ветер. Прилагодлив и неодреден. Без конкретни планови, без длабоки анализи, без долгорочни цели и неверојатни идеи. Очекувам тоа што досега вложував, да почне да ми се враќа. На секое поле. Сега продолжувам да живеам од денес за утре. Секако, со сите доблести кои ги поседувам или кои ги стекнав низ годините.

Благодарам за ова концизно и директно интервју. Се надевам бев барем малку поразличен од колегите кои досега те интервјуирале.

Благодарам за поканата и пристапот. Јас се надевам дека успеав да кажам барем нешто ново, со оглед на моите ригидни и бетонирани ставови кон животот.

Д.Д.

Линкот од denesen.mk—->тука

– Сенсеи, понекогаш имам проблем да пристапам на некоја жена. Губам самодоверба и навистина не знам од каде да почнам.

– На жените треба да им пријдеш како на неотворена книга. Најпрвин ја гледаш однадвор, па ако ти запне на око и ако ти дозволат, почнуваш полека и внимателно да ги разгледуваш кориците. Потоа почнуваш најнежно да ја разлистуваш, да не поткинеш некоја страница. Ако книгата добро ти легне на срце, тогаш ќе прашаш дали можеш да ја земеш со себе. Ако има согласност и добра воља, тогаш ја носиш дома и уште повнимателно почнуваш од првата страница. Мораш постепено и со љубов да ја читаш. Страна по страна. Дури откако добро ќе ја прочиташ, ќе можеш да ја вртиш и да ја читаш од која страна и да посакаш.
А дали ти имаш навика да читаш книги? Ако не, тогаш мораш веднаш да почнеш. Инаку никогаш нема да знаеш како треба со жените.

———————————————————————————————————
„Да бидеш Самурај, значи да бидеш љубезен во секое време“ – Хоџо Нагауџи (1432 – 1519), Генерал на провинциите Суруга, Изу и Сагами.

———————————————————————————————————-
Мојот последен блог не е наменет за искусните мажи, а уште помалку за величенствените дами во моето доџо.

Почитувајќи го секогаш правилото на доџото дека за време на тренингот односно од Шинзен Реи до Шинзен Реи дозволено е да се слушат само звуци од вежбањето, знаеме понекогаш за време на Џунан Ундо (односно после Шинзен Реи) да се опуштиме помалку и да кажеме по некоја шега.

Така и вчера, додека тераа вежбите за зајакнување на телото, си тераа и нашите шеги. А секоја шега, вака или онака – на крајот завршуваше со политика.
Наеднаш изустив: „Ние сме исфрустрирана нација. Целосно не пореметија“. Шидоши хо Зоки кој секогаш вежба од мојата лева страна ме погледна и климна потврдно со главата: „Навистина Сенсеи, комплетно не исфрустрираа“.

Се свртев кон останатите и прозборев: „Пред да се случат сите овие настани кои доведоа до промена на името, ние во ова доџо не сме зборувале никогаш за политика. Знам дека ние сме единствен народ на планетава, кој преку лаги, со измами, со уцени и на сила, го смени своето уставното име. И тоа толку силно не боли, што несвесно не тера секој разговор и секоја шега да ја сведуваме на политика. Па дали знаете дека ја изгубивме довербата еден во друг. Дали знаете дека некаде брат со брат повеќе не зборува. Дека цели семејства се раскарани и дека никој-никому повеќе не верува?“.
Тука Зоки повторно климна со главата и рече: „Знам јас многу такви примери Сенсеи“.

До пред две-три години. Сме разговарале на илјада теми врзани со Кобудо. Сме разговарале и за теми надвор од Кобудо. Сме зборувале дури и за сините китови во леденото море. Сме зборувале за се и сешто. Ама никогаш за политика. Си верувавме, се смеевме, се дружевме многу подобро.

Ве замолувам Соборци мои. Да ја оставиме политиката надвор од вратата на доџото. Таа може да ни донесе раздор. Недоверба. Да ни расипе се што досега сме граделе. Доколку некој може да ја победи фрустрацијата, да ја оставиме политиката и надвор од нашите животи. Се покажа дека нашата генерација е неспособна нешто да смени. Бидејќи главно секоја акција ни се сведува на „разговарање, дебатирање и расправање на темата“. Да продолжиме да се усовршуваме и најважно од се, да ги воспитуваме следните генерации да бидат подобри од нас. Да можат да преземат вистински чекори за нешто да сменат на подобро. Да се надеваме дека тие ќе го вратат изгубеното достоинство кое толку многу не боли и не фрустрира. Затоа што ние како генерација ништо не преземавме.
Секако, тука не зборувам за поединци. Меѓутоа една ластовичка не носи пролет.