Година 1988. Нинџа бумот е веќе наголемо присутен во Македонија. Се печати списанието Тајне Нинџи, а филмовите со оваа тематика одат како алва.
Во Аеродром има само една видеотека. Се вика Ем Џи. Еден од членовите се вика Игор Д. и после часовите редовно навратува да провери дали има некој нов нинџа филм на рафтовите. Се носи, специјално за него. А во Хонг Конг се штанцаат еднаш неделно за тие како него. А тие како него знаат дека ваквите филмови се чисто срање. Ефтини хонкошки фикции, толку смешни и јадни, што не вреди ни скршена пара да се даде за нив. Но, тоа е време кога нема многу можности да се види и отпатува на некој семинар. Особено не за 14 годишен тинејџер.
И…се зима од Ем Џи филмче, се собира мало друштво истомисленици и се ужива во ефтината забава. Смеење на кило. Секоја сцена покатасрофална од претходната. Важно е да се види мавтањето со мечот (чајна кунг фу стајл), нинџа оделото (во 1000 бои) и сето тоа што барем малку ќе го израдува срцето што на тие години лудо бие во градите.

А екипата на филмот – стандардна: Јосеп Лау, Ричард Харисон и Џефри Хо. Имаат снимено можеби 500 вакви ефтини филмови.
Најкрвав од сите беше Нинџа Фантазија. Е тука се пролееа многу солзи (од смеење, се разбира).

Овие филмови направија таква штета на Буџинкан, што мојата генерација и ден-денес има лошо мислење на нинџутсу.
Повелете да се насмеете и Вие. Коментирајте за најдобриот момент во филмот