Уште неколку дена до крајот на семестарот. Потоа одиме на едномесечен одмор, а некои од нас ќе земат учество на нашиот нинџа камп.

Потоа повторно исто. Тренинг, тренинг, тренинг. Со една цел-добро позната на сите нас.

Од септември секојдневниот двочасовен тренинг се подигнува за уште едно ниво.  На секојдневен четворочасовен тренинг.

По 22 години вежбање на 9-те школи на Буџинкан и 15-години подучување на истите во нашето доџо, од септември ќе се отвори уште едно за Даито рју Аикибудо (Даито рју Аикиџуџутсу и Оно ха Итто рју).

Некои од Вас се уште ми поставуваат прашања во врска со тоа. Одговорот е едноставен. Школите на Буџинкан и натаму ми остануваат приоритет. Воопшто не се откажувам и не ги запоставувам. И вистина е тоа кога велам дека луѓето што постојано ги менуваат стиловите на крајот нема да научат ништо. Тие ќе останат изгубени и збунети во светот на Будо-то.

Моево е сосема различно. Јас дури после 22 години вежбање во една организација се одважив и си дозволив да почнам да проучувам други сродни стилови. Се со една цел. Сакам подобро да го разберам феноменот на Корју Буџутсу (класичните јапонски борбени школи). Сакам подобро да ги разберам школите на Буџинкан. Сакам да станам експерт за Корју Буџутсу (иако експерт гнасно звучи поради квази-експертите буцкачи што ги гледаме на вести).

Јас веќе одамна одлучив. Мојот живот го посветувам на боречките вештини. Но не само поради лични причини, туку и поради обврската кон моите верни ученици кои со години го следат и чекорат по мојот Пат. Тие го залужуваат најдоброто.

Затоа, мора да се биде експерт. За да се оправда нивната доверба.

Едно чудо шупци се натпреваруваат кој од нив ќе се прикаже како „поблизок“ до Буџинкан Доџо. Се гребаат преку најразлични начини. Некои од нив пуштаат клипови од соке, некои од нив пуштаат клипови со мачки (добро прочитавте и знаете за што станува збор), некои од нив ставаат Like за било каква глупост, некои од нив пишуваат љубезни коментари за подршка, а некои копи-пастираат изреки од Масааки Хатсуми, кои патем речено, ниту ги разбираат, а ниту пак се придржуваат до зборовите во нив.

Денес и јас ќе бидам како нив. И јас ќе копи-пастирам една мудрост. И ќе ја посветам на сите шупци. Од срце:

Истата, надградена и проширена:

Поделбата според титули има повеќе церемонијална функција. Се употребува при разни ритуали како што се Шинзен Реи, Ембу, доделување дипломи и слично и во нашето доџо таа гласи вака:

-шошинша (почетник 10-9-8-7 кју)

-кохаи (помлад ученик штитеник 6-5-4-3 кју)

-семпаи (постар ученик ментор 2-1 кју, но може шодан и нагоре)

-шидоши хо (помлад учител над шодан)

-шидоши (учител над годан)

-шихан (мајстор учител / над џудан)

Сепак, при секојдневните тренинзи и дружења ги употребуваме следните неформални звања кои се ослободени од стеги и едноставно изразуваат почит помеѓу нашите членови:

-шошинша (почетник 10-9 кју)

-деши (ученик 8 кју па нагоре)

-учи деши (личен ученик 8 кју па нагоре)

-сенсеи (учител, водач на доџото / доџо чо)

Денес нешто кратко. Нешто за кое треба сами да размислите. Нешто за нас, за нашите стравови, за нашите слабости. Кои сме, какви сме, зошто сме…

„Заедницата расте и се развива кога старите луѓе ќе засадат дрвце, знаејќи дека никогаш нема да пробат од неговиот плод“

Вчера дојде Иве (Иван Иванов). Тој е ученик на Буџинкан Македонија уште од самото основање во 1995 (од прв ден). Тренираше во нашето доџо за време на летниот период (три месеци), кога се враќаше од Германија (каде што учеше и работеше). Секогаш, после три месеци тренинг, неговата техника се подобруваше драстично, а кога ќе заминеше, во следните девет месеци неговата техника се враќаше на старо. И секое лето исто. Долго време го убедував да се запише во некој Буџинкан клуб во Германија и таму да вежба. Тој не сакаше поради големата почит кон мене како негов учител. Минатата година конечно го убедив и Иван почна да вежба кај шиханот Штефен Фролих (живеат во ист град-Диценбах).

Инаку, со брат му, како копиљаци (крајот на ‘80-тите и почетокот на ‘90-тите) ќе дојдеа во мојот двор и со часови ме гледаа како вежбам. Еден ден им направив тегчиња од по три кила и ги натерав да вежбаат со мене скоро секој ден. По неколку месеци добро ојачаа. По неколку години, кога го отворив клубот за јавност и двајцата почнаа да вежбат нинџутсу. Ги носев по планини, долини, кањони, реки, езера. Ги маваше дамла, сончаница, грозница. Братот се откажа по неколку години, но Иван никогаш не се одвои од мене.

Иве не е природно талентиран вежбач. Тој го знае тоа и често на своја сметка се шегува. Но затоа, своите недостатоци ги надополнува со големата љубов кон вештината. Има особини кои јас најмногу ги ценам. Лојален е до смрт. Знаеш дека ќе скокне веднаш во оганот.

Со години нашето другарство никогаш не спласнало. Неговата доверба во мене како учител никогаш не се раздрмала. Нашиот однос отсекогаш бил одличен.

Иве дојде. Јас сум среќен. Израсна и се изгради во прекрасна личност. Многу вложував во него. И тоа се исплатеше. Сега е среќен родител и посветен вежбач.

Поубаво-здравје!

Додека го закопувавме цревото во земја, со цел учесниците на кампот да не чекаат многу за ладна вода односно топлата вода од изворот да истече, Косара ми го донесе телефонот и ми кажа дека некој ме бара:

-Ало сенсеи, што правиш?

-Копам, одговорив.

-Види, денес цел ден сурфав по страниците на буџинкан клубовите и забележав дека ние сме станале регионална сила.

-И само за тоа да ми кажеш ме бараш на мобилен и ме прекинуваш во работата? Толку е итно тоа?

-Не сенсеи, сакав да ти кажам дека луѓето мака мачаат да организираат еден обичен семинар. Гледам, собирале од ваму – од таму, и пак на фотографиите по 10-20 луѓе. Па ние за еден обичен семинар во природа, што ги правиме толку често,  имаме по повеќе луѓе од нив. За меѓународен да не правиме муобет. Без 40 не сме. Ние сме станале регионална сила. Не треба никого да молиме, да праќаме покани, да им досаѓаме на луѓето, до собираме човек-по човек, да се мачиме и нервираме. Толку сме силни што можеме сами да донесеме било кого и било кога.

-Добро, те разбрав. Може сега да си продолжам со работата? А ти оди направи едно тренингче, остај компјутерот.

Муобетов не е ниту најмалку важен. Вакви муобети се случуваат често. Учениците сакат да разговараат со мене на најразлични теми. Тоа што ме натера да го објавам беше сознанието дека нашите ученици искрено се радуваат на клупските (нашите) успеси. Ги доживуваат како да се свои.  Ги чуствуваат со сето срце, па дури прават анализи и споредби.

Со такви ученици уште сега може да се предвиди каква ќе биде прославата за 30 годишнината на Буџинкан Македонија. Но најпрвин да го пославиме сегашниов јубилеј.

Нека ни е со среќа!

Колкупати, кога сте ми побарале книга или некаков материјал што ќе Ви помогне да ги научите јапонските зборови кои ги слушате на тренинг сум Ве одбил? И секогаш со исто образложение: „Имињата на катите и техниките ќе ги научите доколку доаѓате редовно на тренинг. Дајте си време и на тој начин самите ќе „Ви влезат“ во глава, а потоа нема никогаш да ги заборавите. Нема ниту да го забележите моментот кога се ќе Ви се разјасни“.
Не сакам учење на памет. Сакам учење со памет.

Писмото:

Мора да помине време за одредени работи. На пример, многу ми е интересно како во текот на денот ” од нигде никаде” ти пролетуваат низ глава одредени термини и зборови, како на пример торите гохо, или, аши бараи, или мае/уширо, омоте учи. Дури и на сон, убав сон. На пример, сега никогаш нема да заборавам како се прави гансеки наге, исто така и веднаш ќе знам на што се мисли, затоа што “увото се навикнало”. Некако од тотален хаос, од темница на зборови, почна мозоков да прави “фолдери” на јапонски. И во периоди кога некако се е на климави нозе, во периоди кога се јавува мрзеливост за се друго, во периоди кога по малку се загубуваме себеси, Буџинкан е она кое ме враќа на нозе, кое со задоволство го правам и учам, за кое не ми се важни сите модрици, рани и напукнатини, за кое сета смрдеа од пот и цела жештина станува поднослива, а секој ден станува задоволство, а не обврска. Некогаш имам чуство дека тука сум многу повеќеод година и пол- две колку што реално сум, а некогаш се чуствувам како да сум само неколку месеци. Го ценам твојот напор и твојата енергија вложена во се ова, наречено Буџинкан Македонија, го ценам твоето трпеливо објаснување, исто така , се радувам што ќе бидам присутна на волку убав настан, како што е годишнината која ни претстојува. Имај убав ден сенсеи, извини ако те прекинувам во било што на работа, но имав моментална инспирација да споделам со тебе пар мисли.Се гледаме вечер. Поздрав 🙂

п.с. Писмото е објавено со нејзина дозвола. И понатаму секое Ваше барање за дискреција останува за мене врвен приоритет.

Претпоставувате дека на вчерашниот тренинг добив доволна мотивација за да го посветам овој напис за концептот на омоте и ура.

Но нема да зборувам јавно за тоа што е омоте, а што е ура. Тоа ќе го довршиме на утрешниот час. Темата за денес е нешто сосема друго.
Иако сите мислевте дека на крајот конечно разбравте за што зборував во текот на целиот час, на крајот сите паднавте на задачата што ви ја поставив. Поединечно или групно, делумно или целосно, сите покажавте дека се уште имате уште многу да изодите по Патот (послан со трња).

Само еден (една) од Вас имаше доволно доблест постојано да прашува и да бара дообјаснувања. Но истиот (истата) немаше доволно доблест да го задржи во себе исконското: ама…
Нема „ама“. Кога барате одговор на некое прашање, направете го тоа откако ќе го „застрелате“ егото во себе. Две работи не одат заедно. Его и Будо.
Кога го барате одговорот, бидете подготвени да дојдете до него. Со чисто срце и отворен ум. Само кога ќе ги надминете тие „детски болести“, ќе можете да напредувате со големи чекори. Само тогаш ќе почнам да Ве гледам со други очи.
На крајот, излезе дека сите што се потсмеваа, се потсмевале самите на себе. Сите дадоа погрешен одговор.

Да ги отвориме срцата и утре конечно да расчистиме што е тоа омоте, а што е тоа ура. Забележавте дека позади тоа се крие цела филозофија, цела наука.
п.с. На училиште кога не сте можеле да научите нешто, ќе ви „шибнеле“ единица, или во подобар случај тројка, и така лекцијата ќе останела цел живот ненаучена. Или, пак, ќе сте набубале за петка и без да разберете за што навистина станува збор, ќе сте продолжеле на следната лекција.
Кај мене тоа не поминува. Или ќе научите или никогаш нема да преминете на следното ниво.
п.п.с. Кој се лути да јаде жути, а кој се срди да јаде тврди.

Денес ги извадија конците од моето десно колено. Точно 10 дена по операцијата. Со тоа хируршкото лекување заврши и од денес треба да започне шестнеделната рехабилитација која подразбира постепено оптвоварување на ногата со лесно пешачење, лесно виткање во зглобот и благо истегнување на прстите. Нешта што јас почнав да ги правам уште од првиот ден.

Што загубив од операцијата?

Килограми. Дури седум. Мојот брз метаболизам веднаш ги „изеде“ мускулите што со години се градеа на телото. Обемот се намали во сантиметри.

Но, од друга страна, како што брзо губам мускулна маса, така брзо знам да ја вратам назад. Но, тоа од август.
Го загубив и Игор Стојановски и можноста да се доусовршам во Кашима Шин Рју. Го „пуштив“ на одмор во Охрид со семејството. Кога веќе не можам сериозно да вежбам, барем нека се одмори човекот. И така со години не се видел со роднините.

А што добив?
Можност да продолжам понатаму по Патот. И да се уверам дека само смрт може да ме одвои од моето доџо и од моите верни ученици.

Се гледаме вечер на паркетот.