Во текот на 90-сетите, го создадов легендарното подвизување наречено „Трка по кањонот на Матка“. Се одржуваше на крајот на јули и се состоеше во неколкучасовно трчање(без престан) и вежбање на ивиците на патеката на кањонот. После пет години успешно одржување, за трката се пријавив единствено јас. Го истрчав чесно последниот круг од подвигот и го убив. Го убив без око да ми трепне тоа што јас го создадов. Ја убив трката и ја спасив од мизерување и лоши спомени. И не згрешив. Тој подвиг стана легендарен и за него и ден-денес се зборува меѓу учесниците.

По трката, во првите години од 21 век, го создадов подвигот наречен „Преживување во природа“. Се роди една пролетна ноќ, откако сам преноќив на ридиштата на Липац. Членовите на доџо-то го прифатија со воодушевување. Подвигот стана предмет на престиж и докажување. Почна да се зборува за него за време на секој тренинг во природа. Почна да се дискутира речиси после секој тренинг во доџо-то (во соблекувалната).
Оваа година, три дена пред одржувањето има само еден пријавен. Почнав да размислувам да го убијам и овој подвиг. И ако треба ќе го сторам тоа без око да ми трепне. Само така можам да го спасам и да го внесам во легендите на Пат кон Сонцето.
Болката е привремена, славата останува засекогаш!!!