Бев уште студент на Институтот за етнологија и антропологија и со мојата тогашна девојка отидовме на летување во Созопол (Бугарија). Како шизик кој попрво ќе ја однесе рибата во музеј, отколку во кафана, веќе вториот ден го посетивме Археолошкиот Музеј во стариот дел на градот. Уште на самиот влез не пречека еден средновечен човек и не праша од каде сме. Само што му одговорив дека сме од Македонија, веднаш констатираше – „значи Бугари“.

Не ме зачуди толку неговата дрскост поради негацијата на мојата етничка припадност, ниту пак простотилукот да поставуваш некому интимни прашањa на влез на музеј, а прв пат да го гледаш во својот живот. Туку повеќе ме зачуди што му пријде една девојка која што беше вработена таму и му се обрати со „Директоре“. И веднаш се запрашав, како може ваков оксиморон да биде поставен за директор на една ваква висока институција.

Му одговорив веднаш: „Не сум Бугарин, туку сум чистокрвен Македонец и сите мои предци што ги знам девет колена наназад биле Македонци родени во Македонија“.
Тогаш тој почна на зборува на повисок тон велејќи дека Македонците се Грци бидејќи зборувале Грчки, а дека ние кои сме живееле во Македонија сме Бугари, при тоа ставајќи ми насила во рацете (подарок) книги кои тој ги напишал, а во кои се негира македонскиот идентитет.
Го ислушав незаинтересирано, чекајќи го да заврши со монологот, а веднаш потоа му поставив контра-прашање: „А како тогаш Вие сте Бугари, а зборувате на македонски дијалект? Бугарскиот јазик припаѓа на огурската група на турските јазици, заедно си исчезнатите хазарски, турско-аварски и хунски јазик. А вие, како што гледам, добро го разбирате мојот македонски јазик“.

И тогаш Директорот за момент се збуни и со малку подзината уста почна да размислува што да ми одговори, а јас истовремено ги фрлив книгите (кои тој се обиде насила да ми ги подари) на земја и тоа на очиглед на сите присутни во Музејот. Потоа ја повлеков девојка ми за раката и го напуштивме просторот без да имаме прилика да ја разгледаме поставката која верувам дека беше прилично интересна. Пред да излезам забележав дека негаторот беше клекнат на земја и ги собираше неговите „дела“.

Многу години подоцна, истиот лик се појави на некоја од нашите телевизии каде што повторно ги кажуваше истите тези кои сакаше мене да ми ги пласира (насила). Тогаш дознав дека неговото име е Божидар Димитров и дека бил директор на бугарскиот Национален историски музеј, доктор на историски науки, автор на бројни монографии и статии од областа на бугарската историја. Ми беше чудно што некој на ваква висока позиција си дозволил да чека македонски туристи во својот роден град и да ги омаловажува и негира на етничка основа. Но истовремено ми беше мило што со една реченица му ја затворив устата и што неколку долги секунди тапо блееше со погледот во мене, не знаејќи што да возврати.

И токму денес, повеќе од дваесет години од случајната средба со него, на интернет прочитав негова изјава во која тој се исмева поради најавата за преименување на нашето воздушно пристаниште (на барање на грчката, а со амин на нашата влада) и соодветно на тоа бара да именуваме булевар со неговото име.

Е тоа веќе не ми е воопшто чудно. Бидејќи ако си подготвен на толку важни отстапки и ако разговараш за толку есенцијални прашања како што се името и јазикот на нашата земја, тогаш секој ќе си земе за право да се шегува со тебе омаловажувајќи те и како поединец и како етнос.

Јас не направив отстапка од моите ставови и застанав цврсто во одбрана на мојот идентитет. Го посрамив јавно со прашање на кое што немаше одговор и го натерав да си ги собира плуканиците (книгите) од земја. Затоа што се почитувам себе си и не дозволувам никому да ме негира.
За разлика од нашите поткупени и корумпирани политичари…..