Не баш обичен, ама речиси обичен. Со тоа што мене обичните денови ми се секогаш најубави.

По изминатиот викенд при што со откостивме од вежбање на двата семинари, утрово бевме гости во Телевизија 24, каде што во живо нашите три преубави дами Сања, Косара и Стефи, го претставија нашето доџо во најубаво светло.
Се разбира, потоа следуваше онаа работа која што Вие честопати не ја забележувате, меѓутоа ги гледате последиците од неа.
Само што завршив со пишувањето на извештаите за настаните, со одговарањето на педесетината пораки (што од Македонија, што од странство), архивирањето на материјалот од семинарите, од медимските презентации, од писмата, од пораките, итн., кога примив уште една убава вест.

Имено, на Природно-математичкиот факултет една група на професори поднела писмена иницијатива до Наставно-научниот совет за враќање на часовите за Шиноби Таисо (Јапонска Јога) откако претходно, (после три години) беа укинати со смешно образложение. Не знам дали ќе успее оваа иницијатива, меѓутоа не можам да не признам дека ме израдува фактот што луѓето го препознаваат квалитетот што „Пат кон Сонцето“ веќе 24 години го носи со себе.
Истиот тој квалитет што придонесува секојдневно да се полни електронското сандаче со признанија и честитки за нашата работа, а кои доаѓаат од еминетни или помалку еминентни практичари на боречки вештини од целиот свет. Зборувам за тој квалитет кој ги тера новинарите секојдневно да не контактираат и да не покануваат да гостуваме во нивните медиуми (се разбира, само повремено одговараме на ваквите покани со цел да не им здосадиме на луѓето). За квалитетот поради кој секој божји ден се легнува толку доцна, а се станува толку рано, само за да се постигне се во текот на денот и да се овозможи доџото да напредува и да се развива, а луѓето во него да се усовршуваат и подобруваат во секој поглед. И на крајот, квалитетот за кој еден ден ќе се пишуваат и книги и дипломски и магистерски трудови – за луѓето кои ги донеле класичните јапонски боречки вештини во Македонија и кои помогнале во нивното ширење. Да. Звучи многу нескромно и прстите ми се грчат додека ова го пишувам бидејќи се борам со егото кое ми шепоти вакви грозни работи, меѓутоа вистината е таа. Јас и Вие кои сте постојано околу мене, пишуваме една историја во оваа наша Македонија. Историја која за некого е помалку важна, меѓутоа за некого е многу важна. Ја пишуваме историјата на Кобудо-то во нашата држава. Но и на сето она што Кобудо-то го носи со себе. Традицијата, честа, пожртвуваноста, лојалноста…

Сега остануваат да се завршат уште дваесетина обврски до вечерниот тренинг и да се посветат уште неколку саати на нашето доџо. А потоа се гледаме на тренинг.

Ќе заборавев…се гледаме на тренинг и бидете подговени бидејќи повторно ќе имаме гости од медиумите.

И ќе продолжиме посветено. Го знам тоа. Бидејќи така сме научени и така сме воспитани. До крајот.