Пред некој викенд, за време на еден од семинарите во Хомбу, вечерта пред спиење семпаи Таки ме замоли да направиме една „спаринг борба“ со цел да го проверам неговото знаење за „Не Ваза“ кое последниве години неуморно го усовршува. И покрај заморот и безволноста поради некои случувања во претходните месеци, без размислување се согласив – бидејќи за мене учениците секогаш биле пред се друго.

Иако семпаи Таки беше видно напреднат, зајакнат и со одлична кондиција, сепак некако успеав да го совладам во првата рунда со ефективна апликација на Џуџи Гатаме.
И додека седев да подземам воздух, ми се обрати шидоши хо Марко:
– Сенсеи, би требало ти да се натпреваруваш, има ли некоја категорија за ветерани?
– Не Марче, мојот Муша Шугјо одамна заврши и сега воопшто немам интерес за такви работи. Ништо повеќе не може да ме воодушеви, му одговорив.

Ова писание е посветено токму за тоа. За искуството, за годините, за зрелоста. Чудно. Но како што минува времето, така Кругот се повеќе се стеснува и веќе ретко нешто може да ме воодушеви. Се сеќавам, кога бев млад, толку лесно се воодушевував речиси на се што е невообичаено, на се што е ретко, на се што е вешто.
Меѓутоа, како што минуваат годините и како што очиве се повеќе се нагледуваат, ушиве се повеќе се наслушуваат, а сетилата се задоволуваат – воодушевеноста се повеќе се намалува.

Во тој мал Круг, остана уште место за моите деца, за моите ученици и најмногу за моите Учители.

Со затворањето на Кругот на Животот, се повеќе се стеснува Кругот…

Можам со денови да пишувам и зборувам за чесноста на Воините на Буџинкан Македонија. Ама сега би се задржал само на еден мал и безначаен сегмент.
Речиси 25 години опстојува нашето доџо и досега никогаш не се случило нешто да снема од него. А во него има речиси се.
Па така, секој може нешто да остави, а некој можеби нешто ќе заборави. И секако, се ќе остане на местото каде што било оставено или заборавено. Па така, соборците си оставаат (позајмуваат) пари на некое видно место, си разменуваат облека или реквизити. Тука е и онаа наша тегла полна со донирани 10 денарки со кои се купуваат средства за чистење на доџото. И никој-никогаш не знае колку точно пари има во неа, ниту пак има потреба да знае. Затоа што СЕ ЗНАЕ најважното. Дека луѓето во Буџинкан Македонија се толку чесни, што никој досега не се осмелил ниту да помисли нешто да изнесе од домот наречен ДОЏО.

Колкупати досега сум видел „илјадарки“ спакувани во коцка како со недели седат на рафтот во кујната. А понекогаш на нив нема ниту ливче за кого се наменети. И потоа тој што ја позајмил ќе си ја земе, а другиот ќе биде известен дека е земена. И сите сме спокојни, бидејќи сме сигурни дека секој што го поминал првичниот филтер во почетничката група – раката нема никогаш да „му залепи“ или умот да „му помисли“. Бидејќи лошите луѓе не виреат на нашата воинска почва.

Како што кажав на почетокот, можам со денови на оваа тема. Но нема потреба. Се знаеме „кои сме и што сме“.