Корона (Ковид-19) – единствена тема за разговор. На телевизија, на социјални мрежи, во домот. Државата е парализирана, економијата во застој. Се повеќе забрани, се повеќе закани. Стравот и паниката го надвладуваат нормалниот начин на размислување и на делување. И најстрашно од се – луѓето околу мене почнаа да го прифаќаат ваквиот начин на постоење. А мене ми доаѓа силно да викнам: „ВРАТЕТЕ СИ/НИ ГО НОРМАЛНИОТ ЖИВОТ. НЕ ПРИФАЌАЈТЕ НИШТО ПОМАЛКУ ОД ТОА ШТО СТЕ/СМЕ ГО ИМАЛЕ“.
Добив покана за некаков си Фејсбук настан за излегување на балконите и ракоплескање за министерот кој „добро се справувал со пандемијата“. И веднаш ми текна кога пред неколку месеци татко ми отиде на специјалист-уролог, откако матичниот лекар му напиша упат, а поради болки во долниот дел од стомакот. И така стариот мој влегол во ординацијата, а лекарот му кажал да си замине дома и да дојде после половина година. На прашањето зошто, тој му одговорил на татко ми „дека бил здрав“ (од око се гледало тоа) и дека сите термини биле закажани за поитните случаи. Ете, специјалистот како баба Ванѓа (од око) ја проценил здраствената состојба на пациентот.
Пред три недели мојата партнерка се попари со врела вода на ногата и и се излупи кожата. Отидовме во Градска болница и љубезната сестра (и докторка) кои беа на смена одлично не примија. Меѓутоа, ни кажаа дека им недостасувал некој специјален завој кој требало да се купи од аптека, бидејќи болницата го немала.
И сега, Вие организирате ракоплескање за Министерот, кој како и неговиот претходник, целосно го срози здраството во државата. И тоа само затоа што излегува на телевизија и најавува нови забрани и построги казни за нивно прекршување. А сте се запрашале колку респираторни машини набавил досега? Дали болниците ги имаат сите неопходни апарати и медикаменти? Дали се изгради некоја нова амбуланта или здраствена установа?
Тоа е се што треба да знаете за нас Македонците. Ние кратко паметиме. Ние сме тешки мазохисти. Се палиме на зборови, забрани и казни. А делата никаде ги нема.
Јас ќе излезам на балконот и ќе ракоплескам за сите оние медицински сестри и лекари кои за мизерни плати го ризикуваат својот живот за да помогнат на обичните граѓани. Ќе излезам и ќе ги подржам продавачките во маркетите кои за мизерни плати секојдевно се трудат да воспостават ред на касите кои се пребукирани од исплашените соседи. Ќе ракоплескам за работниците во сите сектори кои ни овозможуваат некаков си минимален нормален живот во овие хистерични времиња. Меѓутоа нема никогаш да излезам и да ракоплескам за политичарите кои со огромни примања од државната каса излегуваат пред екраните и ќаруваат ефтини предизборни поени.
Кога сме кај политичарите. Размислуваат ли како ќе ги прехраниме своите деца доколку продолжиме да седиме дома и доколку не сме во можност да заработуваме? Што е се нашите сограѓани-уметници, кои заработуваат продавајќи го својот талент и кои мора да излезат од дома и да работат во затворените музеи, кафулиња или други јавни простории? Кој ќе ни ги плати сметките? Како ќе се исплатат плати доколку локалите не работат?
Треба да внимаваме и да бидеме одговорни со цел да го спречиме проширувањето на вирусот. Но и да внимаваме да не ни ја земаат СЛОБОДАТА и ДЕМОКРАТИЈАТА затскривајќи се зад некакви си закони кои се донесуваат и се почитуваат (само за време на) во кризни ситуации.