На неделното тестирање за „Начините на зимско преживување“, семпаи Влатче повторно не успеа да положи. Колку и да се надевавме, колку и да навивавме, колку и да посакувавме успешно да ја заврши оваа задача – едноставно неговата заложба не беше доволна за тоа да се случи. Кога си Учител на толку добар и посветен ученик како што е тој, знае да биде тешко јавно да соопштиш дека „паднал“ на испитот.

И само што тргнавме кон локацијата каде што се наоѓаше (полагаше) семпаи Мики, дотрчаа до мене Косара и Ксенија и веднаш ми кажаа „Тато, нас ни е многу жал за Влатче“. А јас веднаш им одговорив:

• И мене ми е многу жал. Особено кога ќе видам разочараност на неговото лице и во неговите очи. Меѓутоа емоциите нема да му помогнат да биде подобар во тоа што го прави. Напротив, само ќе го омекнат и ќе го излажат дека е доволно добар. А вака, со тоа што „го бутнав“, тој уште повеќе ќе се труди, уште повеќе ќе сака да се докаже, уште повеќе ќе даде се од себе за да ги (до)совлада вештините за зимско преживување. Колку повеќе ќе се обидува, толку подобар ќе биде на крајот. Затоа емоциите не помагаат. Ако некого навистина сакаш, научи го да биде најдобар. Не попуштај му се додека не го прави тоа што треба да го прави на најдобар начин. Емоциите ќе ги чуваме кога некому навистина ќе му треба помош. Но кога му треба усовршување и напредок – тогаш нема место за емоции.