Највнимателно со жените

– Сенсеи, понекогаш имам проблем да пристапам на некоја жена. Губам самодоверба и навистина не знам од каде да почнам.

– На жените треба да им пријдеш како на неотворена книга. Најпрвин ја гледаш однадвор, па ако ти запне на око и ако ти дозволат, почнуваш полека и внимателно да ги разгледуваш кориците. Потоа почнуваш најнежно да ја разлистуваш, да не поткинеш некоја страница. Ако книгата добро ти легне на срце, тогаш ќе прашаш дали можеш да ја земеш со себе. Ако има согласност и добра воља, тогаш ја носиш дома и уште повнимателно почнуваш од првата страница. Мораш постепено и со љубов да ја читаш. Страна по страна. Дури откако добро ќе ја прочиташ, ќе можеш да ја вртиш и да ја читаш од која страна и да посакаш.
А дали ти имаш навика да читаш книги? Ако не, тогаш мораш веднаш да почнеш. Инаку никогаш нема да знаеш како треба со жените.

———————————————————————————————————
„Да бидеш Самурај, значи да бидеш љубезен во секое време“ – Хоџо Нагауџи (1432 – 1519), Генерал на провинциите Суруга, Изу и Сагами.

———————————————————————————————————-
Мојот последен блог не е наменет за искусните мажи, а уште помалку за величенствените дами во моето доџо.

Овој блог е одговор на прашањата кои почнуват да се вртат во главите на младите момчиња од Буџинкан Македонија.
На оние кои зачекоруваат по Патот на животот. Кои почнуваат да ги чувствуваат убавините на плодовите носени од ветрот наречен страст. На желбата која доаѓа со созревањето. Таквите момчиња се многубројни во нашето доџо. И сите тие треба да го сфатат значењето на БУНБУ РЈУДО 文武 両 道. Дека поседувањето на техника не е сосема доволно. Но и дека премногу потпирање на духот – исто така не е доволно.
БУНБУ РЈУДО е јапонски концепт на рамнотежа помеѓу мечот и пенкалото. Помеѓу науката и вештината. Помеѓу борбата и духовноста.
„Мечот и умот мора да бидат обединети“. Тоа е БУНБУ РЈУДО 文武 両 道.

Исфрустрирана нација

Почитувајќи го секогаш правилото на доџото дека за време на тренингот односно од Шинзен Реи до Шинзен Реи дозволено е да се слушат само звуци од вежбањето, знаеме понекогаш за време на Џунан Ундо (односно после Шинзен Реи) да се опуштиме помалку и да кажеме по некоја шега.

Така и вчера, додека тераа вежбите за зајакнување на телото, си тераа и нашите шеги. А секоја шега, вака или онака – на крајот завршуваше со политика.
Наеднаш изустив: „Ние сме исфрустрирана нација. Целосно не пореметија“. Шидоши хо Зоки кој секогаш вежба од мојата лева страна ме погледна и климна потврдно со главата: „Навистина Сенсеи, комплетно не исфрустрираа“.

Се свртев кон останатите и прозборев: „Пред да се случат сите овие настани кои доведоа до промена на името, ние во ова доџо не сме зборувале никогаш за политика. Знам дека ние сме единствен народ на планетава, кој преку лаги, со измами, со уцени и на сила, го смени своето уставното име. И тоа толку силно не боли, што несвесно не тера секој разговор и секоја шега да ја сведуваме на политика. Па дали знаете дека ја изгубивме довербата еден во друг. Дали знаете дека некаде брат со брат повеќе не зборува. Дека цели семејства се раскарани и дека никој-никому повеќе не верува?“.
Тука Зоки повторно климна со главата и рече: „Знам јас многу такви примери Сенсеи“.

До пред две-три години. Сме разговарале на илјада теми врзани со Кобудо. Сме разговарале и за теми надвор од Кобудо. Сме зборувале дури и за сините китови во леденото море. Сме зборувале за се и сешто. Ама никогаш за политика. Си верувавме, се смеевме, се дружевме многу подобро.

Ве замолувам Соборци мои. Да ја оставиме политиката надвор од вратата на доџото. Таа може да ни донесе раздор. Недоверба. Да ни расипе се што досега сме граделе. Доколку некој може да ја победи фрустрацијата, да ја оставиме политиката и надвор од нашите животи. Се покажа дека нашата генерација е неспособна нешто да смени. Бидејќи главно секоја акција ни се сведува на „разговарање, дебатирање и расправање на темата“. Да продолжиме да се усовршуваме и најважно од се, да ги воспитуваме следните генерации да бидат подобри од нас. Да можат да преземат вистински чекори за нешто да сменат на подобро. Да се надеваме дека тие ќе го вратат изгубеното достоинство кое толку многу не боли и не фрустрира. Затоа што ние како генерација ништо не преземавме.
Секако, тука не зборувам за поединци. Меѓутоа една ластовичка не носи пролет.

Пино за Буџинкан Македонија

Последниот викенд на април, учителот Игор Довезенски и даи-шиханот Пино Дуранте одржаа семинар за Такаги Јошин рју Џутаиџутсу во Хомбу Доџото на Буџинкан Македонија.

Еве ги изјавите на Пино за време на семинарот.

  • Кога ја видов првата демонстрација на Игор и кога почнавте да ја вежбате техниката си помислив: „Што барам јас тука. Зошто воопшто дојдов. Можам слободно да си заминам“.
  • Ако во Германија имавме шихани, добри барем половина од вашите кои носат хакама, ќе бевме најдобри во целиот свет.
  • Често предавам низ доџоата во Германија, Австрија, Холандија и редовно патувам низ цела Европа. Можам слободно да кажам дека вашите зелени и портокалови појаси се подобри од речиси сите црни во државите кои ги посетувам.
  • Без разлика дали се мажи или жени, деца или постари – членовите на ова доџо се Воини.
  • Игор, каде беше сите овие години да ме потсетиш како изгледаа боречките вештини пред 20 години?
  • Посетата на Македонија и на твоето доџо ме вратија во живот.
  • Ќе ве снимам со мобилен и ќе објавам на интернет: “This kind of training is not allowed for pussies”.

 

Се стеснува Кругот

Пред некој викенд, за време на еден од семинарите во Хомбу, вечерта пред спиење семпаи Таки ме замоли да направиме една „спаринг борба“ со цел да го проверам неговото знаење за „Не Ваза“ кое последниве години неуморно го усовршува. И покрај заморот и безволноста поради некои случувања во претходните месеци, без размислување се согласив – бидејќи за мене учениците секогаш биле пред се друго.

Иако семпаи Таки беше видно напреднат, зајакнат и со одлична кондиција, сепак некако успеав да го совладам во првата рунда со ефективна апликација на Џуџи Гатаме.
И додека седев да подземам воздух, ми се обрати шидоши хо Марко:
– Сенсеи, би требало ти да се натпреваруваш, има ли некоја категорија за ветерани?
– Не Марче, мојот Муша Шугјо одамна заврши и сега воопшто немам интерес за такви работи. Ништо повеќе не може да ме воодушеви, му одговорив.

Ова писание е посветено токму за тоа. За искуството, за годините, за зрелоста. Чудно. Но како што минува времето, така Кругот се повеќе се стеснува и веќе ретко нешто може да ме воодушеви. Се сеќавам, кога бев млад, толку лесно се воодушевував речиси на се што е невообичаено, на се што е ретко, на се што е вешто.
Меѓутоа, како што минуваат годините и како што очиве се повеќе се нагледуваат, ушиве се повеќе се наслушуваат, а сетилата се задоволуваат – воодушевеноста се повеќе се намалува.

Во тој мал Круг, остана уште место за моите деца, за моите ученици и најмногу за моите Учители.

Со затворањето на Кругот на Животот, се повеќе се стеснува Кругот…

Чесноста меѓу Воините

Можам со денови да пишувам и зборувам за чесноста на Воините на Буџинкан Македонија. Ама сега би се задржал само на еден мал и безначаен сегмент.
Речиси 25 години опстојува нашето доџо и досега никогаш не се случило нешто да снема од него. А во него има речиси се.
Па така, секој може нешто да остави, а некој можеби нешто ќе заборави. И секако, се ќе остане на местото каде што било оставено или заборавено. Па така, соборците си оставаат (позајмуваат) пари на некое видно место, си разменуваат облека или реквизити. Тука е и онаа наша тегла полна со донирани 10 денарки со кои се купуваат средства за чистење на доџото. И никој-никогаш не знае колку точно пари има во неа, ниту пак има потреба да знае. Затоа што СЕ ЗНАЕ најважното. Дека луѓето во Буџинкан Македонија се толку чесни, што никој досега не се осмелил ниту да помисли нешто да изнесе од домот наречен ДОЏО.

Колкупати досега сум видел „илјадарки“ спакувани во коцка како со недели седат на рафтот во кујната. А понекогаш на нив нема ниту ливче за кого се наменети. И потоа тој што ја позајмил ќе си ја земе, а другиот ќе биде известен дека е земена. И сите сме спокојни, бидејќи сме сигурни дека секој што го поминал првичниот филтер во почетничката група – раката нема никогаш да „му залепи“ или умот да „му помисли“. Бидејќи лошите луѓе не виреат на нашата воинска почва.

Како што кажав на почетокот, можам со денови на оваа тема. Но нема потреба. Се знаеме „кои сме и што сме“.

Сеопфатен Воин

Денешниот ден ми помина во градините околу нашето Хомбу Доџо, подготвувајќи ја земјата за пролетното садење на зеленчук, со цел да бидам подготвен за Летниот Нинџа Камп. Март е идеално време за хранење на почвата со природно ѓубриво произведено со гниење на кравји лепешки.

Цврсто верувам дека секоја личност што претендира да биде сеопфатен Воин, треба да практикува неколку работи кои се екстремно важни:

1. Боречки вештини. Редовен тренинг со цел постојано да се остри телото и духот.
2. Земјоделие. За да можете да ја разберете тајната на раѓањето на нов живот со цел да бидете во хармонија со природата.
3. Наука. Со особен акцент на проучувањето на медицината, историјата и психологијата. За да не бидете жртви на манипулација.
4. Литература и уметност. Бидејќи уметноста го урамнотежува духот, а понекогаш зборот е посилен од мечот.

Вежбајте, уживајте, сонувајте. За сопственото совршенство.

Сериозните Кобудоки и Нинџи кои редовно ги посетуваат семинарите, после неколку учества на вакви настани добиваат Деншо, кое ќе им служи како потсетник на научените кати, а воедно ќе ѕирнат подлабоко во историјата и традицијата на самата школа.
Да се добие Деншо е огромна чест. За да ги комплетирам сите историски материјали поврзани со боречките вештини и школи кои ги практикуваме, ми биле потребни над 20 години макотрпен тренинг и потрошени илјадници и илјадници евра за патување и учество на семинари и приватни часови. Ваша олеснителна околност е што некој веќе го изодел трнливиот Пат за Вас, па сега Вие можете по асфалт поплочен со листови од рози да го добиете тоа што мене ми требало крв да плукам за да го добијам.
Не откажувајте се никогаш! Вежбајте, уживајте, сонувајте. Бидете секогаш на Патот. Кон сопственото совршенство.
На Патот кон Сонцето.
Нинпо Иккан!

Еден сосема обичен ден

Не баш обичен, ама речиси обичен. Со тоа што мене обичните денови ми се секогаш најубави.

По изминатиот викенд при што со откостивме од вежбање на двата семинари, утрово бевме гости во Телевизија 24, каде што во живо нашите три преубави дами Сања, Косара и Стефи, го претставија нашето доџо во најубаво светло.
Се разбира, потоа следуваше онаа работа која што Вие честопати не ја забележувате, меѓутоа ги гледате последиците од неа.
Само што завршив со пишувањето на извештаите за настаните, со одговарањето на педесетината пораки (што од Македонија, што од странство), архивирањето на материјалот од семинарите, од медимските презентации, од писмата, од пораките, итн., кога примив уште една убава вест.

Имено, на Природно-математичкиот факултет една група на професори поднела писмена иницијатива до Наставно-научниот совет за враќање на часовите за Шиноби Таисо (Јапонска Јога) откако претходно, (после три години) беа укинати со смешно образложение. Не знам дали ќе успее оваа иницијатива, меѓутоа не можам да не признам дека ме израдува фактот што луѓето го препознаваат квалитетот што „Пат кон Сонцето“ веќе 24 години го носи со себе.
Истиот тој квалитет што придонесува секојдневно да се полни електронското сандаче со признанија и честитки за нашата работа, а кои доаѓаат од еминетни или помалку еминентни практичари на боречки вештини од целиот свет. Зборувам за тој квалитет кој ги тера новинарите секојдневно да не контактираат и да не покануваат да гостуваме во нивните медиуми (се разбира, само повремено одговараме на ваквите покани со цел да не им здосадиме на луѓето). За квалитетот поради кој секој божји ден се легнува толку доцна, а се станува толку рано, само за да се постигне се во текот на денот и да се овозможи доџото да напредува и да се развива, а луѓето во него да се усовршуваат и подобруваат во секој поглед. И на крајот, квалитетот за кој еден ден ќе се пишуваат и книги и дипломски и магистерски трудови – за луѓето кои ги донеле класичните јапонски боречки вештини во Македонија и кои помогнале во нивното ширење. Да. Звучи многу нескромно и прстите ми се грчат додека ова го пишувам бидејќи се борам со егото кое ми шепоти вакви грозни работи, меѓутоа вистината е таа. Јас и Вие кои сте постојано околу мене, пишуваме една историја во оваа наша Македонија. Историја која за некого е помалку важна, меѓутоа за некого е многу важна. Ја пишуваме историјата на Кобудо-то во нашата држава. Но и на сето она што Кобудо-то го носи со себе. Традицијата, честа, пожртвуваноста, лојалноста…

Сега остануваат да се завршат уште дваесетина обврски до вечерниот тренинг и да се посветат уште неколку саати на нашето доџо. А потоа се гледаме на тренинг.

Ќе заборавев…се гледаме на тренинг и бидете подговени бидејќи повторно ќе имаме гости од медиумите.

И ќе продолжиме посветено. Го знам тоа. Бидејќи така сме научени и така сме воспитани. До крајот.

За животот и смртта

Дојдовме во фаза кога почнуваат да не измачуваат прашања поврзани со нашето суштествување на земјава.

„Тато, а зошто сите морат да умрат еден ден? Татичко, јас не сакам никогаш да умреш, кој ќе се грижи за нас? А мора ли секогаш да се умре на крајот? Може ли некој засекогаш да живее? А дали боли смртта? Се плашиш ли тато ти од смртта? Јас сакам ти вечно да живееш!“

Различни татковци, даваат различни одговори. Најчесто се обидуваат да ја сменат темата, да дадат утеха, привремено да ги ослободат своите деца од стравот од непознатото.

А јас?

„Петарче, не плаши се. Животот и смртта се вечни сопатници. Одат заедно рака под рака. Животот е посилен, но на крајот смртта секогаш победува. Меѓутоа смртта е траен премин, а животот постојано се раѓа и продолжува.
Ништо не е вечно и не треба да биде. Постарите треба да направат место за помладите. Тоа се вика Круг на Животот. На крајот, воопшто не е важно колку време ќе живееме, туку како ќе живееме. Дали ќе бидеме исполнети и среќни или ќе ги осудуваме луѓето околу себе за својот неуспех. Многу луѓе завршуваат со својот живот на четириесет години, само што ги закопуваат на осумдесет.
Важно е, по што ќе останеме запаметени. Дали по нашата добрина или по нашата злоба. Важно е што ќе оставиме зад нас. Какви ќе бидат нашите дела.
Тато твој не се плаши од смртта. Ограничувањето на слободата, стравот од болести и од умирање – тоа е најстрашното за мене.
Затоа сине мој – живеј слободно. Диши со полни гради и зграпчи го животот цврсто со двете раце. Живеј во сегашноста, заборави на минатото и не мисли на иднината. Живеј го секој ден како да е последен. Тоа ти е совет од татичко твој. Сега нема да ме разбереш, меѓутоа еден ден се ќе ти стане јасно“.

Продуховеноста на Учителот

Неолиберали, демократи, националисти, атеисти, хипстери, панкери, сељаци, вегетеријанци, традиционалисти, комунисти – од едната страна и Учителот за јапонски боречки вештини на другата. А истовремено и некаде помеѓу, над и под сите нив.

Многумина го пречекориле прагот на вратата на доџото, која секогаш била отворена речиси за сите. Секој од нив со различни идеи, сфаќања, желби, верувања и уверувања. Некои со мисија да ги наметнат своите убедувања на другите, а некои со внатрешен порив никогаш да не дозволат некому да им го наметне своето учење.

И помеѓу сите тие убедувања и уверувања се наоѓа Учителот, кој треба секого да го запознае, да му прозбори, да го потпраша, да го советува, да го утеши, а истовремено постојано да биде „на тапет“ и да му се мери и вага секој збор што ќе го каже и секоја мисла што ќе ја сподели.

А секој збор и секоја мисла, се насочени таму каде што треба. Во срцето на учениците. Да разбудат нечии емоции и мисли и да отворат врата за нивните зборови. Да го откријат карактерот. Да излезе на виделина. Да се види „кои сме и што сме“.

На националистите ќе им парафразира некоја левичарска фраза, на неолибералите ќе им сервира националистичка реторика, на вегетеријанците некоја нутриционистичка сељачка фора, а на атеистите верска поука. И смирено ќе ја набљудува јадицата која многу брзо ќе биде загризана. И многу брзо ќе го открие карактерот на секој ученик поединечно. И тогаш ќе знае каде, дали и колку треба да вложи од својата енергија и од своето знаење. Затоа што да споделиш знаење, значи да споделиш љубов. Да дадеш се од себе, а ништо да не очекуваш за возврат. Бидејќи еден ден и онака ќе бидеш напуштен од тие на кои си им дал дел од себе.

Да. Од една страна се сите тие кои мислат дека Учителот е некој продуховен лик кој целиот ден го минува во медитација. А никој од нив не разбира дека неговата духовност лежи токму во умешноста да балансира помеѓу сите различни ликови кои периодично гравитираат во и околу доџото. Духовноста е во можноста да се изберат најквалитетните и да се направи таа селекција која на крајот ќе ги задржи само најдобрите. Тие кои ќе станат комплетни личности, способни да излезат на крајот со сите предизвици и тешкотии кои следат на Патот. Тие кои ќе бидат наречени Воини.

А останатите? Ќе зборуваат колку се разочарани од Учителот седнати пијани во некое ќоше, додека длабоко во себе го вовлекуваат димот од цигарчето кое чади. И никогаш нема да разберат дека боречките вештини биле создадени за одбрана на семејството и на земјата. И дека секоја друга намена на боречките вештини е само производ на нивните желби и фантазии предизвикани можеби и од гледањето цртани филмови со омилените јунаци.

Да. Боречките вештини служат да се заштити земјата во тешките времиња и да се усоврши карактерот потребен за тоа, во мирнодопски услови. Секоја друга замисла е само Ваша фикција.

Затоа, не си го губите времето доколку не ја разбирате филозофијата на јапонските боречките вештини. Ако сакате само духовност изучувајте филозофија, религија, запишете се на јога. Ако сакате само одбрана, запишете се на бокс, фул контакт или борење.
Ако сакате да научите да ги сакате Вашите најблиски, да бидете благородни, дарежливи, големи, пожртвувани – тогаш јапонските боречки вештини се Вашиот најдобар избор.

И не заборавајте ја нивната првична намена. Не заборавајте ги причините зошто се создадени. Од тука почнува се. Сето друго е само надоградување.

Учителот за јапонски боречки вештини се наоѓа некаде помеѓу, над и под сите Вас.