На вчерашниот тренинг (со Ваша согласност) последната техника ја посветивме на канализирање на нашата енергија. Станува збор за таканареченото Аики Реншу, техника која доаѓа од школата Даито рју Аикиџуџутсу. Придобивките од неа нема никогаш директно да ги забележите, но тие ќе се одразат понатаму на Вашата техника.

Веднаш по завршувањето на техниката ми пријде еден од Вас и ме праша:

-„Сенсеи, се сеќавам дека оваа техника ја вежбавме и во доџо-то во Буњаковец пред некоја година“.

-„Да“, одговорив.

-„Но Вие тогаш немавте доџо за Даито рју, што значи дека сте ја научиле на семинари“.

-„Така е“, одговорив, истовремено чуствувајќи задоволство дека некој „фаќа прибелешки“ за време на мојот тренинг.

-„Зошто тогаш дури сега отворивте доџо за Даито“?, малку подоцна од друг ученик го добив ова прашање после сличната дискусија.

-„Затоа што претходно немав семејство (мислам на Даито рју организацијата). Јас сум цели 22 години дел од Буџинкан. Во него успеав да оформам и свое семејство, но вежбањето Даито рју на семинари не значеше ништо. Сам човек, без семејство, многу потешко може да успее. Затоа чекав да се појави некој што ќе ме прими во неговото. Тоа е многу важно, да припаѓаш некаде, но не било каде.“

Припадност. Важна работа. Не било каде. Уште поважна работа.

Познавам деца кои припаѓаат на семејства во кои не се воопшто среќни. Татко алкохоличар, мајка ороспија. Такво семејство не вреди ништо.

Затоа е важно каде ќе припаднеш. Таму каде што си среќен е најубаво.

Почитувајте го Вашето семејство.

На вчерашниот тренинг (со Ваша согласност) последната техника ја посветивме на канализирање на нашата енергија. Станува збор за таканареченото Аики Реншу, техника која доаѓа од школата Даито рју Аикиџуџутсу. Придобивките од неа нема никогаш директно да ги забележите, но тие ќе се одразат понатаму на Вашата техника.

Веднаш по завршувањето на техниката ми пријде еден од Вас и ме праша:

-„Сенсеи, се сеќавам дека оваа техника ја вежбавме и во доџо-то во Буњаковец пред некоја година“.

-„Да“, одговорив.

-„Но Вие тогаш немавте доџо за Даито рју, што значи дека сте ја научиле на семинари“.

-„Така е“, одговорив, истовремено чуствувајќи задоволство дека некој „фаќа прибелешки“ за време на мојот тренинг.

-„Зошто тогаш дури сега отворивте доџо за Даито“?, малку подоцна од друг ученик го добив ова прашање после сличната дискусија.

-„Затоа што претходно немав семејство (мислам на Даито рју организацијата). Јас сум цели 22 години дел од Буџинкан. Во него успеав да оформам и свое семејство, но вежбањето Даито рју на семинари не значеше ништо. Сам човек, без семејство, многу потешко може да успее. Затоа чекав да се појави некој што ќе ме прими во неговото. Тоа е многу важно, да припаѓаш некаде, но не било каде.“

Припадност. Важна работа. Не било каде. Уште поважна работа.

Познавам деца кои припаѓаат на семејства во кои не се воопшто среќни. Татко алкохоличар, мајка ороспија. Такво семејство не вреди ништо.

Затоа е важно каде ќе припаднеш. Таму каде што си среќен е најубаво.

Почитувајте го Вашето семејство.

Денес ме фалеше. Следниот ден ме газеше. Денес бев добар, а следниот ден лош. Денес сум јагне, утре ќе сум волк.

Денес се фалам, утре ќе ги газам. Денес бев добар, утре ќе бидам лош. Денес ќе сум јагне, а веќе утре волк.

Не се сомневам во твојот Пат. Ти ме научи така. Така ги учам и јас.

На многумина не им се допаѓа твојот (мојот) начин. Но тие кои го прифаќаат се вивнуваат нагоре кон ѕвездите. Благословени се мирните и кротките. Се сеќавам на се како вчера да беше.

И вечер повторно исто. В миг звер, в миг ангел. Постојана трансформација. Постојан притисок. Газење по нерви. Опушти ги, притисни ги, смачкај ги. Пофали ги, па критикувај ги. Прегрни ги, па излажи ги. Да издржат, да се навикнат, да надраснат.

Смирение.

Јас сум господар на мојот ум. Јас сум господар на моето срце. Јас владеам со Јас. Јас дозволувам, јас забранувам. Моето езеро е мирно. Без ниту еден бран. Јас сум владетел на брановите.

Секогаш смирен. Секогаш помирен. Насмевка и љубов во секое време. Те следев, не зажалив. Те слушав, се надградив. Од многумина неразбран, од малкумина славен. Но малкумината се посебни. Чекорат храбро по Патот. Како и јас пред многу години. Во нив е иднината.

И понатаму чекорам храбро…

(Со љубов кон Големиот Учител Љ.П.)

„Реиги накушите џотатсу наши“ односно „Ако заборавите на однесувањето, никогаш нема да достигнете високо ниво“

Осу!

Осу

Како и за другите јапонски термини поврзани со боречките вештини, така и за „Осу“ е многу тешко да се даде едноставно објаснување.

Осу се пишува со две канџи. Првиот е „Оши“ и означува „притисок“, додека вториот се чита како „Шинобу(и)“ или „Нин“ и е доста добро познат на сите нас. Неговото значење е издржливост (истрајност, упорност).

Комбинацијата од овие два го дава финалното значење. Да го издржиш притисокот до крајните граници (наметнат од тренинг, тешките моменти и ситуации и сл.)

Кога се употребува? Најпрвин кога сакаш да изразиш почит кон некого (неговата вештина, техника, знаење), потоа кога сакаш да се заблагодариш за наученото. Исто така, се употребува место поздрав или, пак, ако противникот направил добра техника врз тебе и сакаш да му го посочиш тоа. Секогаш кога телото ти е претепано и преморено и сака да застане (престане), но умот се уште притиска и вели „можеш“ – тоа е Осу. Кога си згрешил некому и сакаш да се извиниш или да се покориш кон него – тоа е Осу. (Последново одразува висок степен на самосвесност, благородност, смиреност и возвишение)

Осу многу полесно се чуствува отколку што се објаснува.

Се гледаме на паркет.

Осу !

п.с. Во јапонскиот јазик самогласките се „голтат“ при изговорот така што е многу тешко за нејапонците да го изговорат овој збор правилно.

– Сенсеи, во ниту еден момент не се посомневав дека сме го промашиле патот до езерото.

Овие зборови излегоа од устите (срцата) на Зоки Старото и Марче веднаш штом стигнавме до крајната цел на вчерашниот семинар.

Многу ми е мило поради довербата дадена од овие двајца ученици. Досега не сум почуствувал од нивна страна било какво сомневање за се што правам за нашето семејство – Буџинкан Македонија.

Но довербата е взаемна категорија. И јас нив им верувам толку многу, што никогаш не сум се посомневал во ниту една ситуација.

Со Зоки и Марче би заминал на крајот на светот без притоа да понесам нешто со себе. И не ми ни треба. Ниту оружје, ниту храна. Најважното го носам во срцето. Довербата.

Изгори и движи се или застани и умри е мотото на Буџинкан Македонија кога станува збор за семинарот Патот на Шугенџа (Walk and burn or stop and die).

Оваа година би требало да биде дупло полесно од минатата. Но…не се знае. Тоа е во Божји раце од едноставна причина што кога сте во природа, никогаш не можете да ги предвидите работите до крај, па затоа секогаш излегуваат некои непредвидени ситуации.

Без разлика на се, јас планирав да биде самоубиствено. Но…изгледа имате „мала среќичка“. Пред пет дена го победив стомачниот вирус, а еве го закачив и овој на грлово. Раната од (полу)успешната операција ми го грчи мускулот на листот на подколеницата. Сето тоа прави маршот да се спушти за едно ниво полесно. Од самоубиствено на убиствено темпо. Нема оправдување за никого, а најмалку за мене. Ќе направам се за да Ви го загорчам денот в недела.

Исчистете го Вашиот ум (сите слабости потекнуваат од таму). Бидете фокусирани. Бидете силни.

Со среќа.

Господинот се вика Фумон Танака. Неговата биографија е преполна. Неговата ќерка се вика Мидори. Фумон е спремен да ја прекрши старата традиција за наследство на боречките школи со тоа што ќе ја назначи ќерка му (нема машки наследник во семејството) за следен соке на неколку школи (на кои тој е соке).

Тоа што сакам да видите е прецозноста и довербата која ја имаат еден со друг.

Неверојатно.

Дозо.

И ете ја таа трча од едниот крај на салата до другиот. Се поклонува до земја и почнува да вежба со напредните ученици. Има само една цел. Да научи што повеќе.
Мислите дека е лесно да се истрчаат тие 10 метри?
Не е. Во тој трк треба да го изгазите сопственото его под нозе. Да го смачкате и уништите. Пробајте ако не ми верувате. Направете го истото и ќе видите дека не е толку лесно.

Е да, некој ќе помисли, „таа е мала, не размислува, не знае уште ништо и затоа и е лесно да го направи тоа“.

Можеби, но тоа не е изговор за да претпоставиме дека тоа нема да го прави и во иднина. Да и дадеме шанса. Времето ќе покаже. Дотогаш…

Кога ќе те погледне в лице, кога тивко ќе побара нешто, кога очите ќе и се наполнат со солзи, чувствуваш дека мораш да најдеш начин како да и помогнеш.

Родителите сигурно се гордеат со неа. Јас се гордеам со неа. Буџинкан Македонија се гордее со неа.

Чувај го срцето чисто. Полни го само со љубов. Затвори го за негативните чувства. Остани таква…

Косара Перчинкова, ти си воин.

Како што Ви ветив, еве ви снимка од Оно ха Итто рју. Оваа демонстрација е изведена од главната лоза на Оно ха Итто рју, а чичето со белата коса што ги изведува техниките со шинкен (вистински меч) е соке-то на вештината Такеми Сасамори. Забележете ја контролата додека работи со мечот, но и Они Готе (демонските ракавици) на почетокот.

Сигурно забележавте (иако демонстрираат многу напредни кати) дека има сосема мали разлики со нашата Такеда ден (да речеме во ваки но камае).

Како и да е, моќноста и на двете школи е очигледно иста.