Сите ние треба да се грижиме за нашиот мајчин македонски јазик. Некои помалку, а некои повеќе. Јавните личности кои се појавуваат на медиумите (новинари, музичари, политичари) се тие кои треба да се грижат повеќе, а ние кои сме консументи на нивната работа имаме помала обврска за тоа.

Многупати за време на тренингот или при пишувањето на написи за блогот, кога нешто сакам да потенцирам, користам дијалект или жаргон. Не дека нема замена за зборот, но силата или духовитоста на мислата, некојпат се зголемува баш преку таков неформален пристап кој секојдневно е присутен во нашите животи. Тоа не значи негрижа за зборот македонски, туку понекогаш служи токму за збогатување на истиот преку користење на соодветна пародична замена.
Еден од зборовите што го користам е Булшит или како што јас несмасно го преведувам – срање. Со него ги потенцирам односно критикувам и пародизирам мислите искажани од големите мајстори на Буџинкан, а поврзани со „небесната сила односно ‘виши ниво‘ енергије“ (обичните смртници никогаш нема да ја разберат поради тоа што не биле во Јапонија и со самото тоа не биле допрени од милоста на соке Хатсуми.)

Ај не кажи сега БУЛШИТ!

Зборувавме за појасот (оби). Забележете ја ширината и претпоставете колку поцврсто го држи мечот. И колку потешко се олабавува. Горниот дел е класична облека за тоа време. Должината на сукњата се подесува според потребата.
Значи нема класично кимоно (ги) со панталони и со смешна маска која што се навлекува на главата.

Бил сосед на сенсеи Такаматсу и вежбал со него речиси секој ден.
Починал на 100-годишна возраст (во 2000 година).
Специјалност: Хонтаи Такаги Јошин рју и Кукишин рју (менкјо каиден)

Овој натпис воопшто не е наменет за членовите на Буџинкан Македонија.
Наменет е за говнојадците кои редовно ме читаат со цел да научат нешто.
Но се уште учењето тешко им оди. Не научија дека секое озборување за „погрешните техники“ во нашето доџо, веднаш ми е пренесено уште истиот ден. Не научија дека секој и-мејл до разните организации за боречки вештини, со цел да бидат примени во нив (и замислете да вежбаат преку интернет), веднаш ми е препратен мене со барање за мое мислење за поднесувачите на молбата. Не научија дека за разлика од нив, јас нема да кажам ништо лошо, туку напротив ќе дадам зелено светло за такво нешто, со цел самата организација да дознае со какви луѓе си има работа ( и да ќари некој денар, секогаш е потребно тоа за нормална работа). А тоа се дознава по само неколку месеци.
И не го научија најважното. Патот кон Корју Буџутсу во Македонија оди преку Игор Довезенски.

За (нивна) жал.

Ова е незгодна тема која може да предизвикува бура од незадоволство кај многумина кои водат доџо или организираат било каков начин на тренинг.
Се надевам дека текстов нема да се сфати како навреда кон некого, туку само како помош при одбирањето на доџо од страна на идните вежбачи.

Прво правило. Не верувај на дипломата што мајсторот ќе ти ја покаже. Денес можете да набавите диплома многу лесно. Доволно е да посетите или организирате семинар со некој мајстор со сомнителен квалитет и дипломата ќе Ви биде подарена веднаш. Освен тоа, постојат и организации регистрирани специјално со намера да продават сертификати и тие имаат сосема законско право за тоа.
Наместо диплома, одете и посетете го тренингот и видете каква атмосфера има таму. Видете дали тренингот е сериозен и дали на крајот вежбачите се испотени и насмеани. Бегајте од инструктори кои се полни со преубави зборови и имат многу „пришивачи“ од различни организации со чудни и непознати имиња на кимоната. Прашајте го инструкторот на која организација припаѓа, а потоа проверете ја легитимноста и капацитетот на организацијата.
Обратете внимание на техниките кои инструкторот ги покажува. Забележете ги неговите движења. Обидете се да видите дали има моќ во неговите удари и каква му е рамнотежата за време на изведувањето на техниката.
Доколку инструкторот се движи споро, неспретно, не знае како да удри со рака и со нога, тогаш најверојатно од него не можете да научите ништо.
Друга работа на која што секој иден вежбач треба обрне внимание е бројот на членовите во доџо-то. Доколу видите неколку изгубени „фаци“ кои поима немат од боречки вештини, или, пак, во доџото вежбаат само мали деца (кои инструкторот може лесно да ги лаже), тогаш бегајте подалеку. Добрите доџо-а се секогаш полни со луѓе, затоа што добриот глас брзо се шири. Денес луѓето се информирани и паметни, па не сакат да си го губаат времето со некој од кого не можат да научат ништо.
Не верувајте на приказни од типот: „немам многу ученици бидејќи не сакам да ја комерцијализирам вештината“ или „со помалку се работи подобро, бидејќи можам на секого да му обрнам внимание повеќе“. Таа приказна може да оди и во стилот: „мене ми е важен квалитетот на учениците, а не квантитетот“. Таквите приказни се чисто срање. Прво, секој инструктор сака да има многу ученици. Без многу ученици доџо-то не може финасиски да опстане, а тоа значи дека напредокот ќе биде катасрофален за сите поради неможноста да се патува и организира добри семинари, како и да се обезбеди добар простор за тренинг. Второ, доколку доџо-то има многу ученици, тогаш учителот лесно ќе најде заменици кои ќе можат да обрнат внимание на сите. И трето, а можеби и најважно, е што добри ученици полесно се наоѓат меѓу 100 отколку меѓу 10 кандидати, така што приказната за квантитет и квалитет не држи вода. Запомнете дека квалитетот секогаш се раѓа поради големата конкуренција.

Следна работа на која треба да внимавате е кондицијата на инструкторот. Доколку изгледа запуштено и се заморува, постојано седи на страна, ретко вежба со учениците, тогаш тој не е учител за Вас. Идниот Ваш учител треба да биде најдобар во доџо-то и да има одлична кондиција за неговите години. Треба да сака да вежба, наместо само да зборува и да дели совети од страна. Сетете се дека самураите и нинџите се качувале по ѕидовите на тврдините со јаже, дека биле одлични пливачи и нуркачи, дека можеле да се искачат на непристапни планини. За сето тоа е потребно добра кондиција. Инструктор што не може да направи 20 склека прво треба да си побара добар инструктор кој ќе го натера на тоа.

Важно е и да видите што се случува на меѓународните семинари што ги организира Вашиот учител. Доколку на нив дојдат едвај 10-тина луѓе, тоа значи дека тој не е многу почитуван и дека тие 10 души можеби дошле за да земат некоја диплома или звање. На добри семинари доаѓат многу луѓе и тренингот е крајно сериозен и напорен.
Обрнете внимание и на семинарите на кои Вашиот инструктор предава. Доколку семинарот е малку посетен, тоа значи дека луѓето повеќе нема што да научат од него. Доколку инструкторот е добар, тој ќе биде повторно повикан од страна на истиот организатор, без при тоа да му биде побарано да направи некаква услуга (да дели дипломи, да тестира за звања и слично).
На крајот, пред да се одлучите каде ќе вежбате, топло Ви препорачувам да го посетите доџо-то и да го видите односот меѓу луѓето. Доброто доџо смрди на пот, но едноставно зрачи од енергија. Луѓето се почитуваат меѓу себе и си помагаат. Атмосферата се чуствува во текот на целиот тренинг. Нема изгубени „души“, туку луѓе со достоинствено движење кои знат што сакат да постигнат во животот.

На сите ученици и пријатели на Буџинкан Македонија / Пат кон Сонцето доџо, им го честитаме големиот христијански празник Велигден.

Радувајте се денес Македонци, имате и зошто.

Христос Воскресе !!!

Одамна одлучив да не ги посветувам написите на блогов на одредени личности од нашето доџо, но ќе морам да направам исклучок, а тоа најмногу се должи поради Вас, бидејќи секогаш кога сум отсутен, ми праќате пофалби адресирани на човекот што најчесто ме заменува – Мацко.

Го знаете Мацко, нели? Тоа е тивкото момче кое низ годините разви одлична техника која постојано се оплеменува и напредува.
Ги прочитав сите Ваши мејлови и пофалби дека одржал одличен тренинг. Многу од Вас напишаа „се гледа веднаш од кого учел“. Тоа е одличен комплимент. Но не само за мене, туку и за Мацко. Ќе Ви кажам веднаш зошто. Кажете ми за колку луѓе можете да ми го напишете тоа? За многу малку, нели?
Едно е луѓето да учат. Друго е дали и колку ќе научат. Мацко навистина се труди. Неговата редовност е неверојатна. Посветеноста исто така. Лојалноста е јасна чим му го доверувам доџо-то секогаш кога ќе одам некаде на Пат.
Тоа што најмногу ме фасцинира кај него е напредокот на сите полиња. Пред неколку години тешко му одеше комуникацијата со луѓето. Неговиот кроток карактер не му го дозволуваше тоа така лесно. Еднаш, додека се возевме за семинар во Битола, му реков: Мацко, читај повеќе, читај ги извештаите на страницата, читај го блогот, слушај внимателно додека имаме состанок (одржуваме состанок барем еднаш до двапати месечно) и внимавај на структурата на зборот, на реченицата, начинот на кој таа се кажува и кога се кажува.
И знаете што? Забележав како неговата комуникација е се подобра. Забележав како неговата сигурност расте. Забележав како несебично ги користи фразите кои и самиот ги употребувам. Забележав дека внимателно следи се.
И знаете што? Успеавме!

Сабајлево видов дека многу од Вас го фалат начинот на кој Мацко објаснувал во петокот. И сите признаваат дека се зачудени поради тоа. И сите потврдуваат дека Мацко просто бил брилијантен во петокот.
Такви работи сакам да слушам за Вас и од Вас!
Нинпо Иккан!

__________________________________________________

Дополнето со последниот мејл што го објавувам со дозвола на авторот.
„Здраво Сенсеи,

Имав во план да напишам денес еден маил во врска со одличните тренинзи од страна на Мац додека бевте отсутни, но
како што видов на блогот вие веќе сте добиле доста мејлови од истиот вид.
Си викам ај да не праќам и јас мејл, све што планирав да кажам веќе кажале/напишале другите.
Сепак решив да го споделам и моето видување на тренинзите со Мац.

Мацко многу брзо напредна, но не во однос на другите туку во однос на себе, за таков напредот треба навистина многу труд.
Низ целиот тренинг е расположен и позитивен, кога објаснува техники знае да каже некоја шега и да не насмее
(кога сме ко телиња во фаците) а во исто време да ја одржи дисциплината, техниките веќе ги објаснува темелно и со детали.
Веќе голем дел од вашиот начин на водење на тренинг Мацко го има одлично разбрано и го применува многу добро.
Ви текнува Сенсеи на крајот од нашиот состанок на кеј кога ви реков дека Мац и Марче фукционираат одлично заедно.
За краток период одлично почнаа да функционираат и кога не се заедно во Дојо.“

Половина час пред вчерашниот тренинг, грлото почна да се стега и да гребе. А знаев! Знаев дека еден ден пред летот и семинарот ќе ме фати некое вирусиште. Децата цела недела наназад беа виросани. Довлечкаа некоја „бубичка“ од градинката како и секогаш. И како и обично „Тато да те бацам во уста“ по 20 пати на ден.
Сабајле станувам како камион да ме удрил. Главата кине, мускулите болат, а не можам да голтнам ниту плунка. Во моментов тресе температура.
Утре е летот. Утре вечер два тренинга. Сабота и недела семинар, понеделник од сабајле уште два. А вечер нашиот Даито рју тренинг.
И не е ова ништо. Ќе шибам парацетамоли, мед, ќе жвакам восок и ќе дадам се од себе на тренинзите. И нема да биде прв пат.
Туку ме боли кога ќе видам некоја намуртена и нерасположена фаца на тренинг. Нервозна и љута. Демек пропаднале лаѓите. „Имам големи проблеми, не сум спиен ниту јаден“.
Хм, проблеми ? Имам и јас многу. Како и сите. Ова со вирозата е најмал. Има и поголем. Едвај скрпив со позајмици 1000 евра за во Белгија. Толкав е целосниот трошок ако помине се како што треба. Па кому му е гајле за тоа? Дали забележавте нервоза на моето лице изминативе денови? Дали не се потрудив да направам да се чуствувате одлично во нашето доџо? Дали некого навредив намерно или лошо го погледнав?

Другари, ние како воини сме должни со нас да носиме со нас мир и спокој. Каде и да се појавиме треба да направиме луѓето околу нас да се чуствуваат безбедни и среќни. Ние немаме време за луксузи (нервози и баксузирања). Ние треба да ја носиме среќата со нас.
Ве молам. Одржувајте ја атмосферата во нашето доџо. Проблемите да си ги оставиме за надвор! Нинпо Иккан!

Од серијата познати ученици на Такаматсу Тошитсугу, продолжуваме со Кимбеи Сато. Роден е во 1925 година во провинцијата Фукушима.

Специјалност: Гикан рју Коппоџутсу

Буџинкан Македонија. Едно навистина поинакво буџинкан доџо. Нема политика, нема „скокање појаси“, нема скратени Патишта. Само напорна работа, цврста дисциплина и железна воља за напредување.
Сакаш црн појас? Годишно имаме 156 редовни тренинзи. Треба да вежбаш околу 5-6 години без да пропуштиш повеќе од 20 во годината. Да посетуваш и неделни тренинзи, семинари во природа, кампови. Да навлезеш во суштината на класичните јапонски боречки школи, да ја знаеш историјата, да ја предвидиш иднината.
Го црпеме знаењето од старата традиција, во тек сме со модерниот начин на војување. Борба без оружје, борба со оружје, кондиционен тренинг, правилна исхрана, неверојатни достигнувања. Само два збора се доволни. Врвна обука.
Мото? Неколку. За разни прилика. „Одиме секогаш до крај“. „Движи се и изгори или застани и умри“. „Без предавање до последниот здив“. „Верност до смрт“ итн.
Буџинкан Македонија. Посебно доџо, со посебен тренинг, за посебни луѓе.
Не гарантираме дека од секој ученик ќе направиме воин. Но гарантираме дека од секој ученик ќе го извадиме најдоброто. Посебно друштво во кое местото се заслужува со пот и крв. Или успеваш и се здобиваш со почит или заминуваш со измислени изговори во кои само ти веруваш.

Буџинкан Македонија. Нема скратен Пат.
Буџинкан Македонија. Начин на живот!