За време на јулскиот Даито рју Аикиџуџутсу интензивен семинар во Хомбу, после 36 години непрекинато вежбање јапонски боречки вештини, за прв пат „се фатив“ како за време на тренингот правам работи кои не се директно поврзани со самиот тренинг.
Запрепастен самиот од себе, вечерта не можев око да затворам од размислување. Одговорите дојдоа изутрината, откако ги подредив и разгледав сите делови од мозаикот наречен „мојот живот“.

Да, тие кои беа на јулскиот семинар беа сведоци, а оттогаш и другите мои ученици кои го посетуваат Хомбу-то, дека откако ќе ги покажам сите детаљи на техниката која што тие ќе ја вежбаат, си седнувам на земја и почнувам да читам книги или некои други ракописи и белешки поврзани со класичните јапонски боречки вештини.

Што се случува? Ќе Ви објаснам на кратко!

Ниту сум се изморил од предавање и вежбање, а уште помалку таа моја животна активност ми здосадила. НАПРОТИВ!!! Се повеќе низ годините го засакувам буџутсу-то и нинџутсу-то. И токму поради таа огромна љубов, почна да се случува ова!

Како? Зошто?

Како што животот минува, а времето се намалува, се јавува кај мене чувство дека има уште многу работи да научам, а едноставно правилата на Природата го спречуваат тоа ограничувајќи го животот со своите универзални закони.
Иако речиси сето мое време го посветувам на тренингот и на корју-то, сепак почна да ми надоаѓа емоција дека има уште многу работи да научам, дека можам уште многу да дадам – а немам време за тоа. Животот тече и минува. Краток е за сите планови и дела кои планирам да ги остварам. И два животи да имам, мислам дека малку ќе бидат за да дадам се што можам да дадам на моето доџо и на моите ученици.
И кога Влатче во книгата „Разговор со Учениците“ ми постави прашање „како успевам“, а јас му дадов одговор дека скратив од се што може да се скрати, несвесно тој јулски ден ми текна дека можам и за време на тренингот да учам и да се надоградувам.

Ете така! Можам! Откако ќе ги покажам катите по неколку пати, а со тоа ќе ги повторам и извежбам, додека моите ученици ги повторуваат и вежбаат, јас ќе читам, ќе вежбам на страна и ќе правам работи кои мене ќе ме надоградуваат во тие делови кои ги зметаам за недовршени и несовршени. Ве молам, не помислувајте дека повеќе не се грижам за Вашиот напредок. Или за мојот! Јас и понатаму имам по неколку тренинзи во текот на денот. А Вас постојано „под око“ Ве набљудувам. Ве поправам и Ви ја дотерувам техниката, ама најважно од се е што после 36 години поминати во будо, веќе имам ученици кои можат да им помагаат на почетниците и тие да ги исправаат ггрешките кои другите ги праваат.
Јас сум среќен што конечно имам заменици кои можат речиси целосно да ме одменат и да ја пренесуваат вештината, а секако, кога нема да бидат сигурни за нешто, секогаш сум тука да ме прашаат за совет.

Како што кажав: гледам се, слушам се и кажувам се. Не помислувајте дека сте оставени самите на себе. Но јас морам постојано да се надоградувам за да можете и Вие да одите напред и еден ден да станете подобри кобудоки од Вашиот учител.

А јас немам време. Морам да го зграпчам секој миг. Јас сум човек со голема страст за животот, а особено за боречките вештини.

Простете ми што после 36 години тренинг почнав да си дозволувам освен за Вас, да се грижам помалку и за себе, па истовремено да подучувам и да учам.

Заедно ќе одиме по Патот. Се додека Вие го сакате тоа. А кога ќе застанете, јас ќе продолжам. А доколку некогаш посакате повторно да се сретнеме, тргнете по моите чекори. Ќе Ве почекам. Ќе продолжиме заедно.

Ганбатте Кудосаи !!!

Читав многу одамна едно интервју со познат мајстор за традиционални јапонски боречки вештини од Јапонија и се уште се сеќавам како и објаснуваше на новинарката за тоа колку е тешко да ги воспитуваш и да ги подучуваш своите сопствени деца. Тогаш бев млад и немав свој пород, па некако тој дел како да не ми остави некој посебен впечаток. Но денес, кога од мојата крв се изнедрија тројца потомци, почнувам да го разбирам водачот на доџо-то што беше интервјуиран.
Го почуствував тоа за време на Детскиот Нинџа Камп, каде што Косара и Ксенија земаа учество, но уште повеќе откако постарата ќерка се префрли во почетната група за постари членови.
Да. Сега сфатив колку е тешко твоите деца да вежбаат во твоето доџо и под твој надзор.

Иако, во исто време претставува привилегија, да бидеш учител на своите деца во доџото каде што вежбаат и други членови – е голема одговорност. И тоа не само кон нив, туку и кон сите останати. Рамнотежата не смее никако да се наруши, а токму тука е најтешкиот дел.

Истовремено треба да бидеш строг и праведен како Учител, а не смееш никако да заборавиш дека пред се си нивен татко. Дека тоа е твојата првична улога во нивниот живот.
И ако за време на тренингот покажеш милост и нежност кон своите деца, тие ќе го сфатат тоа како слабост и подршка и можеби ќе ја злоупотребат с/твојата положба. Ако, пак, бидеш претерано строг, тогаш повеќе нема да бидеш „добар татичко“ како што секој татко треба да биде, туку ќе станеш нечуствителен родител.
Особено е важно да внимаваш ниту едно друго дете кое што вежба со нив да не се почуствува неудобно и во второкласна положба, бидејќи во доџото истите правила и закони мораат да важат за сите подеднакво.

Но!?

Некако по правило, од твоите дечиња се очекува да вежбаат години и години подолго од сите останати во доџото. Е сега, дали е фер таа строгост да ја чувствуваат на ист начин и тие кои ќе вежбаат две-три години и оние кои ќе вежбаат два-триесет години?

А што е со болката? И телесната и менталната болка која е составен дел на секое самоусовршување во класичните јапонски боречки вештини.

Затоа дури сега ми стана јасно делот од интервјутото кога стариот Учител бара од своите постари ученици и инструктори да внимаваат да не ги повредуваат премногу неговите деца. Тогаш не можев да го разберам тој дел и мислев дека Тој е неправеден кон останатите.
Меѓутоа, летово конечно разбрав во која насока се движеле неговите барања. Па зарем исто ќе го „потрошат“ своето тело тие кои ќе вежбаат две-три години и оние кои ќе вежбаат два-триесет години? Зарем на овие вториве нема телото да им претпри многу повеќе болки и повреди, поради долгиот период поминат во доџото во „борба“ со своите соборци? Зарем ист број пати ќе треснат силно на татамите, ќе бидат удрени со раце и нозе или со дрвени или метални реквизити другите членови кои си доаѓаат и си одат и оние од кои се очекува да останат долго време во доџото?

Како да се најде таа рамнотежа за да никој не помисли дека моите деца се во привилегирана положба во однос на останатите, а истовремено да им се даде шанса да вежбаат долги години, но и да се биде добар и внимателен татко?

Ете, затоа тврдам дека товарот на крвта е многу тежок. Само тој што ќе го почуствува тоа – ќе го сфати.

А со годините тој товар почнуваш да го чуствуваш не само кон тие низ кои тече твојата крв, туку и кон тие кои на татамите својата крв ја измешале со твојата.
Ете затоа постарите ученици се помалку ги поканувам да бидат уке за време на регуларните тренинзи, а се почесто ги заменувам со некои чие време допрва доаѓа. Затоа што старите Семпаи многу години наназад паѓале и биле удирани на татамите, а токму од нив се очекува да останат во доџото до крајот на својот живот.

Товарот на крвта е голем!