Дојдовме во фаза кога почнуваат да не измачуваат прашања поврзани со нашето суштествување на земјава.

„Тато, а зошто сите морат да умрат еден ден? Татичко, јас не сакам никогаш да умреш, кој ќе се грижи за нас? А мора ли секогаш да се умре на крајот? Може ли некој засекогаш да живее? А дали боли смртта? Се плашиш ли тато ти од смртта? Јас сакам ти вечно да живееш!“

Различни татковци, даваат различни одговори. Најчесто се обидуваат да ја сменат темата, да дадат утеха, привремено да ги ослободат своите деца од стравот од непознатото.

А јас?

„Петарче, не плаши се. Животот и смртта се вечни сопатници. Одат заедно рака под рака. Животот е посилен, но на крајот смртта секогаш победува. Меѓутоа смртта е траен премин, а животот постојано се раѓа и продолжува.
Ништо не е вечно и не треба да биде. Постарите треба да направат место за помладите. Тоа се вика Круг на Животот. На крајот, воопшто не е важно колку време ќе живееме, туку како ќе живееме. Дали ќе бидеме исполнети и среќни или ќе ги осудуваме луѓето околу себе за својот неуспех. Многу луѓе завршуваат со својот живот на четириесет години, само што ги закопуваат на осумдесет.
Важно е, по што ќе останеме запаметени. Дали по нашата добрина или по нашата злоба. Важно е што ќе оставиме зад нас. Какви ќе бидат нашите дела.
Тато твој не се плаши од смртта. Ограничувањето на слободата, стравот од болести и од умирање – тоа е најстрашното за мене.
Затоа сине мој – живеј слободно. Диши со полни гради и зграпчи го животот цврсто со двете раце. Живеј во сегашноста, заборави на минатото и не мисли на иднината. Живеј го секој ден како да е последен. Тоа ти е совет од татичко твој. Сега нема да ме разбереш, меѓутоа еден ден се ќе ти стане јасно“.