Во вештината за преживување, има многу чудни правила на кои мораме да им се покориме и доследно да ги применуваме.
Се сеќавам на првото преживување, кога на последниот тренинг им реков на учениците дека би било пожелно да ги отстранат сите влакна од телото пред да заминеме во дивината. Повеќето ме гледаа чудно и со неверување. Некои дури и помислија: „Што зборува сенсеи? Зарем еден толку традиционален и конзервативен тип може да бара вакви педерски работи од нас“.

Педерски!? Стереотип? Не се разбирам воопшто од педерастија, но мислам дека пливачите, ватерполистите и фудбалерите не се педери (барем повеќето од нив).  Тоа што јас го знам е дека влакнавоста не е баш хигиенска доколку секојдневно тренирате и се потите како говедо. (А со сигурност знам и дека ако ги отстраните влакната, воопшто нема да Ви се намали апетитот за жени).

Но какво е тоа правило кога станува збор за вештината за преживување?
На последниот семинар прекршив две правила.

Прво, вежбав во хакама во висока трева, а без долно кимоно и кјахани.

Второ, не ги остранив влакната од телото, иако беше пеколно топло (пролет / лето).
Првото прекршување на правилото допринесе крлежот лесно да влезе во мојата ногавица од широката хакама, а второто прекршување направи да не можам да го забележам тоа г’нсно паразитче поради влакната позади кои суштеството се криеше.
Е сега, доколку знаете какви непријатности може да предизвика убодот од крлеж, почнувајќи од инфекции, па до запаленија на мозокот, би било паметно да се придржувате на правилата доколку одите често на семинари во природа односно на места кои што се природно живеалиште на разните животинки кои понекогаш на незгоден начин го зачинуваат нашиот живот.
Покори се на правилата!

-Те чекаме сите сенсеи, неверојатно горди, честитки!!!

-Останав без зборови…

-Нема зборови за ова. Факт, многу важна животна лекција – колку и да те сопнуваат и ти работат зад грб, квалитетот секогаш излегува на површина. Gambatte!

-Возбудена и без коментар…Сенсеи честито,сите сме горди со тебе.

-Сенсеи тоа што го носиш околу половината тешко е колку една планина, отсекогаш било, само сега знаат и другите!
Ако нека знаат! Сега уште повеќе ја сакам Македонија, а и Б.М! Нека ни се вечни!

Ваквите изблици на љубов и почит, ваквата подршка, не дозволуваат никогаш да застанете на Патот.
Оваа година ја почнав „турбо“. За шест месеци-шест семинари во странство. За шест месеци-шест семинари во природа. И ниту ден пропуштен тренинг, се разбира.
Но, времето си го прави своето. Малку, помалку.

Мислам…чекорењето по Патот отсекогаш и секогаш ќе ми причинува најголемо задоволстѕво, но патот (физичкиот) кој што треба да се помине на Патот, почнува да ме заморува.

Менување по неколку авиони, трчање по белосветски аеродроми, автобуси, возови, трамваи, возила, мотели, соби итн. Барање слободни денови, пополнување формулари, граници, царини. Обезбедување пари, позајмици, должници, камати. Без семејство, без деца, без сопруга…сам на патот.
По некое време (два-триесет години) сето тоа помалку станува тешко. Особено кога сте заинтересирани само за тренинг и напредок на личен и на клубски план.

Ете, затоа овој напис го почнав со Вас. Затоа што сакам да Ви се заблагодарам на подршката и љубовта што ми ја давате. Тие мали реченици, тие ситни букви што ќе ги напишете, дават огромна сила и енергија за понатаму. Иако не стигнувам секогаш да одговорам на сите, јас внимателно го читам секој Ваш збор.
И сум бескрајно благодарен затоа што ми помагате полесно да го совладувам патот на Патот!

Гамбате!!!

п.с. Чуството кога ќе дојдеш дома, двете ќерки ќе ти се обесат на врат и ќе ти викат „татенце“, а малиот ќе ти се закачи за нога и ќе почне да те гриза.

Секоја година, со почетокот на јуни, бројот на учениците во доџо-то започнува да се намалува. Во салата за вежбање станува се пожешко, влагата расте, воздух нема ниту за лек. Тоа предизвикува мачнина, мрзеливост, тромавост.
А надвор, девојките ги шетаат своите телца во кратки сукњички, батковците се пуват во припиените маички, сладоледот е толку вкусен, а пивото ладничко за мерак. Сите се раздвижени, кафеаните се полни, живот насекаде.
Сето ова звучи многу примамливо за некои. Мирисот на летото толку многу мами, па вежбањето во доџо-то останува во втор план. Едноставно се проретчува.
За некои!
Има една група посветени воини на кои сите гореспоменати работи им се мили само доколку претходно го почуствуваат мирисот на тренингот во доџо-то. Жештината, влагата, смдрливиот воздух, се само предизвик што секогаш се победува. Напорниот тренинг е ритуал без кој не се живее. Совршеноста доаѓа од упорноста и посветеноста. Заминувањето на одмор е дозволено само откако ќе завршат тренинзите. Се е темпирано на животот во доџо. А со добар план има време и за останатите работи.
Тоа јадро од тие посебни луѓе го чуваат достоинството на секое доџо.
Осу !!!

Синот на легендарниот Сокаку. Никогаш не ја достигнал славата на својот татко од едноставна причина што никогаш и не ја посакувал. Полициски официр, чесен работник и тивок човек.

За разлика од неговиот татко кој бил страв и трепет за секој што ќе му застане на патот, Токимуне бил мирна и повлечена личност,  која се трудела секој конфликт за време на полициската кариера да го заврши на мирен начин. Сите апсења на криминалци ги извршил без ниту еден испукан куршум.
Од 2:02 па натаму сенсеи Токимуне во поодминати години, за време на една од последните негови јавни демострации на Даито рју Аикиџуџутсу.

Од серијата на познатите ученици на Тошитсугу Такаматсу, продолжуваме со Такаши Уено.

Неговата боречка биографија навистина е богата.

-Асајама Ичиден рју Таиџутсу (16 соке)

-Бокуден рју Џуџутсу (20 соке)

-Кото рју Коппоџутсу (менкјо каиден од Такаматсу)

-Гјокко рју Кошиџутсу (менкјо каиден од Такаматсу)

-Гјокушин рју Нинџутсу (14 соке / менкјо каиден од Такаматсу)

-Хонтаи Такаги Јошин рју Џутаиџутсу (соке на една од линиите)

-Кукишин рју Боџутсу / Џуџутсу

-Шинден Фудо рју Таиџутсу

И уште неколку школи за кои ми треба потврда за да можам да ги напишам со сигурност. Се уште истражувам за овој необичен човек, но и тоа што досега го знам, навистина ме импресионира.

Викендов се работеше главно на производството на еколошка храна во бавчата, како и на подготовка (поправање, чистење и сл.) на оружјето наменето за подучување за време на Летниот Нинџа Камп.
Двата дневни тренинзи беа искористени за кенџутсу.
********************************************************
Во еден момент ја повикав семпаи и и го подадов фукуро бокенот. Клекнав пред неа свртен со грбот и и кажав да ме нападне кога ќе посака, со сета сила и ненадејно. Во три обида, три пати ме удри по глава.
Бев тотално смирен и не почуствував ништо. Никаква „виша сила“ односно „невидлива рака“ која што требаше да ме повлече во страна. Тоа впрочем е и единственото нешто што очекував да го почуствувам, со оглед на тоа што никогаш и со никого не сум разговарал на тема сакки тест (бидејќи сум немал желба за тоа). Ниту пак некогаш сум вежбал некакви специјални вежби за „тест за годан“. Единствено сум слушал кога другите зборувале за тоа, дека споменуваат „виши ниво“, „виша сила“, „невидлива рака“, „божествена енергија“ и слично.
*********************************************************

Енергијата ми е позната материја и мојата верба во неа и те како е голема (за разлика од „виши ниво“). По кратко размислување се запрашав дали е можно да го почуствувам нападот изведен од жената која што толку многу ја сакам?
Се надевам дека кога ќе дојде време за мојот сакки, извршителот ќе биде доволно мотивиран за напад, во спротивно ќе морам да чекам уште неколку години, затоа што си ветив уште одамна дека или ќе го положам од прва или ќе чекам три години до следниот обид. Не сакам како што денес се случува, да се обидувам три пати во два дена. А сакам тој што ќе нападне да удри машки и како што треба. А јас за секој случај ќе го испровоцирам како што пред три години го испровоцирав почитуваниот Папа сан, кога пред полагањето му реков дека сакам да ме напаѓа со вистински меч затоа што сум сигурен дека како од шега ќе го избегнам дрвениот.
Провокацијата беше успешна и си го добив по главата. Овој пат се надевам дека ќе направам уште подобра мотивација.

Наслушнав дека двајца наши ученици малку ми замериле што семинарот за кенџутсу сум го закажал во викендот што се совпаѓа со изборите за членови на парламентот.
Прво, денот случајно се совпадна, од причина што сите други викенди ми се однапред закажани со обврски поврзани со вештината и клубот. Второ, семинарот не е обврзен (како и секогаш), туку се одржува само поради учениците од нашето доџо кои имат желба за побрз напредок. Трето, тие што сакат да гласат, слободно можат да си го направат тоа. Доколку некој се плаши дека „неговата“ партија ќе загуби поради нашиот семинар, воопшто не треба да му ја мисли на тоа. Претпоставувам дека од луѓето што ќе дојдат на семинарот, има симпатизери од сите партии, така што сите ќе бидат подеднакво „оштетени“.
По не знам кој пат сакам да нагласам дека Буџинкан Македонија и јас како нејзин водач, воопшто не сме политички определени ниту пак некогаш ќе бидеме. Тоа што јавно сум го кажувал, а ќе го кажам и сега, е дека Буџинкан Македонија (и јас) е патриотски настроена невладина организација и во тој дух ги воспитува сите наши членови. Но таквата определба воопшто не значи врзување за било која партија. Моето искрено мислење е дека најголем дел од политичарите се себични серковци кои мислат повеќе на својот џеб одколку на среќата на македонскиот народ.
Политика воопшто не ме интересира. А ако некој мисли дека правам штета на државата затоа што на денот на изборите ќе одам да вежбам, а воедно и да ги подучувам моите ученици како да ја одбранат својата држава доколку е тоа потребно, тогаш проблемот е кај него.
За мојот патриотизам и љубов кон државата воопшто не сакам да зборувам. Затоа што имам еден принцип кој го почитувам. За патриотизам зборувам само со луѓе кои имат три деца како мене. Нема поголем чин на патриотизам од тоа да се откажете од сите задоволства, од сите удобности за да можете да подигнете здраво и бројно семејство. Секое дрндање на таа тема е непотребна. Вистинскиот патриот се докажува на дела, не на зборови во кафеана или на улица. Впрочем, тие што ме познават подобро, свесни се за моите дела направени за Македонија.
Сите имаме право на избор. Сите сме слободни да го правиме тоа што го сакаме. Секој од нас различно може да ја толкува слободата. Еден од ретките луѓе кои го напуштиле нашиот клуб со плукање (од 1995 до 2010 имало само 3-ца такви) веднаш по предавничкиот чин напиша на ФБ: „слобода“. Истиот тој трчаше по партиските каравани со сендвич во рака за да го вработат. И го вработија. Но ќе мора да трча и понатаму.
Според  мене, слободните луѓе можат да изберат без страв од последици. Без проблеми по работата, проблеми со родителите, проблеми со блиските. Јас сум слободен. Никому не должам. Ниту на работа, ниту во Буџинкан. Затоа можам секому да кажам НЕ. И можам секогаш слободно да изберам. А мојот избор секогаш ќе биде тренинг. Тренинг со моите најблиски. Тренинг со учениците кои незимерно ги сакам. Тренинг со тие што се слободни како мене и можат слободно да изберат без страв.

Тоа е вистинска слобода!

п.с. Знам дека замерката од двајцата членови воопшто не е сериозна. Но, доколку некој сериозно се налути поради совпаѓањето на семинарот и изборите, му посакувам пријатен ден покрај телевизорот и да се изнаслуша на А1 за тоа колку е Ѕинго, а на Сител за тоа колку Велија е лош. И тоа е избор! Да немаш избор!

За време на камповите, семинарите во природа, тренинзите, многу пати сум Ви зборувал за работи поврзани со овој легендарен мајстор познат како „последниот самурај“.
Денес ќе Ви напишам за дел од неговата обука односно за школите кои ги изучувал во желба да се усоврши во традиционалниот начин на борба.

-од татко му Сокичи Такеда научил Сумо, Кенџутсу, Боџутсу и Хозоин Такеда рју Соџутсу (копје)

-од Таномо Саиго научил Ошики Учи (Даито рју Аикиџуџутсу / соке / хомбу чо)

-од Тома Шибуја научил Оно ха Итто рју Кенџутсу (менкјо каиден)

-од Сакакибара Кенкичи научил Џики Шинкаге рју Кенџутсу (менкјо каиден)

-од Шунзо Момонои научил Кјошин Меичи рју Кенџутсу / Иаиџутсу

-од Сакаи Кумамото научил Соџутсу (копје)

-преку некој јамабуши (планински аскет, за кој нема податоци за неговото име-што е доста интересно ако се земат вештините што ги научил) ги совладал вештините на шурикен, таихенџутсу и езотеричен будизам како и 18-те основни вештини Бугеи Џуххапан

-преку спаринзи и тренинзи со најдобрите карате мајстори од Окинава усовршил некои методи на удирање, блокирање и зацврстување на ударните површини. Станува збор за стари карате стилови (Наха те) со големо влијание од кинескиот Ву Шу од јужните провинции).

Каков ѕвер

Откако добил менкјо каиден за школата Коншин рју, одлучил да изучи уште една вештина, со цел да ја надополни празнината за употреба на оружје во споменатата школа.
Ја одбрал Кукишин рју и станал ученик на Такаматсу. Добил менкјо каиден за истата.

(Пред некоја година) се враќавме од семинар од Будва, преку Албанија, кога околу 03.00 часот после полноќ „во средината на никаде“ гумата на автомобилот пукна.
Пустелија. Никаде жива душа. Возачот на комбето почна да ги стопира ретките возила, но никој не сакаше да застане. Кој нормален ќе ја сопре колата знаејќи ги приказните за друмските разбојништва во земјата?
После 45 минути застана возило од спротивната страна на коловозот. Застана без никој да го сопре. Луѓето седее внатре и не излегуваа неколку минути. Потоа се упатија кон нас со батериски лампи. На албански јазик почнаа да прашуваат кои сме и од каде сме, истовремено светејќи со лампата во нашите очи. Кога го слушнаа зборот Македонија, иронично прашаа: Грција?
Во моментот кога се доближуваа до нас, сите ученици од клубот се одзваа на нивниот повик и се наредија околу нив. Беа толку близу, да со еден замав со батериската лапма можеа да бидат покосени неколку души истовремено. Неискуство.
Застанав на крајот, подзакриен зад вратата на нашето комбе. Ги извлеков шурикените од задниот џеб на фармерките и ја набљудував ситуацијата. Бев во заншин.
Не ми беше грижа дали некој ќе помисли дека се плашам, па затоа стојам на страна. Се плашев луѓето кои не осветлуваа со батеријата и не распрашуваа, да не преземат нешто лошо. Бидејќи прво што забележав беа рачките од пиштолите кои се познаваа и ѕиркаа под нивните палта. За среќа се испостави дека се полицајци цо цивил, кои ни помогнаа на крајот.
Влеговме во нашето комбе и го продолживме патот за Македонија со залепена гума. По еден час Елена Ангеловска ме праша:
-Што ти беше тоа што го држеше во раката, додека стоеше позади вратата на комбето?
Бев изненаден. Мислев дека никој не го забележи тоа. Вештината на нинџите подразбира да бидеш невидлив за околината, а мислев дека јас тоа добро сум го совладал.
-Ме виде? Ја прашав.
-Да, одговори потврдно и додаде дека забележила кога сум извадил нешто од џебот.
Тоа го сфатив како знак и потврда дека Патот пред мене е се уште долг. Имам се уште за пешачење. Трњата не ми пречат. Нека бодат колку сакат. Јас ќе чекорам низ нив.  И ќе бидам во Заншин!