Понеделник. Осум часот. Веќе сум на работа. Рутински почнувам со отворање на мејловите и преписките што следуваат потоа. Мејлот за домашни (даито@) е празен. Добро е, помислувам, ова е реткост, а после напорниот работен викенд и рацете здрвени од врзување жица за арматурите на темелот, добро ќе ми дојде да не типкам на тастатурата. Го отворам мејлот за надворешни (буџинкан@) и…полна капа. Седум „комада“. Планот дека ќе одморам од типкање за миг паѓа во вода. Марио Тушек, Перо Антуновиќ (буки мајсторот), Марио де Мол…консултации, договарања, честитки.
Чук, чук, некој тропна на вратата и ја прекина тишината во канцеларијата. Кој ли е сега, ми прелета брзо низ глава, со оглед на тоа што сите се заминати на одмор.
На вратата се појавија две девојки. Им земав „мерка“ во секунда и во истиот момент им направив психолошки профил.
Во рацете папки, флаерчиња, лесно нашминкани, летни фустанчиња и папучки апостолки на ноџињата. Овие нешто продаваат, заклучив.
-Здраво, може да влеземе, прозборе едната од нив.
-Слободно, повелете, одговорив, но ако ми продавате нешто, не сум заинтересиран, веднаш им возвратив со насмевка.
-Пааа, почна да им се крши филмот, а сигурноста во гласот им се намали, само ислушај не, а не мора ништо да купиш, со кисело смеење одговори повисочката и очигледно поискусната во работата.
Седнаа на столчињата спроти мене и почнаа да објаснуваат дека нудат некакви годишни картички за претстави во Драмски театар, со чие купување следуваат едно чудо попусти во разни продавници за стока и услуги.
-Многу сте ми симпатични и двете, но јас не сум заинтересиран, им одговорив откако ги ислушав внимателно.
-Како така не сте, се побуни пониската сега, како тоа еден етнолог да не го интересира културата?
-Види, се е тоа одлично што го нудите, но јас немам време за претстави, ресторани, козметираи по салони и слично.
-Е што правите тогаш секој ден? Не ви е досадно?
-Имам многу деца по дома. Одам во доџо. Имам ученици и вежбаме боречки вештини.
-Не ти е досадно секој ден да го правиш тоа? А? Па ти живееш многу досаден живот, почна да се закачка другата, помалку нервозна што не успеа да ми шитне картичка.
-Да, според Вашиот стандард, мојот живот е жива досада. Но јас сум многу среќен и задоволен со таквиот ритам, им возвратив смирено и насмеано.
Поставија уште неколку прашања, се обидоа уште еднаш да ме убедат да купам картичка и откако повторно ми кажаа дека мојот живот е никаков, си заминаа.
Си заминаа задоволни, што барем им успеа да „ме убедат“ дека мојот живот е досаден. Јас си останав задоволен што никогаш не сум нудел никому ништо освен боречки вештини. Останав да го живеам мојот „досаден“ живот.
За кого-како…

Иако сакав во текот на јули да објавувам по само еден напис неделно, сепак ова мора да се објави и да се сподели (а и да остане архивирано тука). Ова е одговор од Стивен Хејз за Буџинкан во седумдесетите. Еве како било и како би требало да биде:

“In the 1970’s, Masaaki Hatsumi awarded ranks in Togakure Ryu Ninpo Taijutsu. Fourth was highest that could be earned through training (or honorarily, as in the case of Sonny Chiba). Only a few like Manaka, Tanemura, and Ishizuka had a 5th, having passed the sword test, and in those days there was no mention of any possible ranks higher than 5.

In the 1970’s, back in the ninjutsu training days, we wore white keiko-gi training suits with no rank white belt until 3rd kyu, At 3rd kyu we were authorized to wear a black suit with black belt (even though shodan was still 3 promotions away – belt color had no special meaning). Kanji for Togakure Ryu Nin-po was embroidered in silver thread on the black belt.”

Пренесено е во оригинал, а доколку некој има проблем со преводот, слободно нека ми се обрати за да го преведам.

На вчерашниот тренинг во неколку наврати предавав и ја истакнував важноста на менталниот развој на секој шиноби воин. Се случува некои ученици да ми напишат мејл со жалба дека понекогаш им е тешко постојано да ме следат и дека моите зборови им изгледаат премногу „хаотично“ за да ги разберат. Одговорот е едноставен. Ќе разберете кога ќе дојде време за тоа. Кога ќе поминете доволно време со мене за да можете да читате меѓу редови. Дотогаш бидете трпеливи.
Овој напис е продолжение на вчерашната увертира…

_____________________________________________________

2007. Март чинам. На вратата од моето доџо се појавија четворица шупци (мој слободен превод за јапонскиот термин шошинша). Првиот што влезе низ прагот се викаше Марјан, вториот Марко. На другите двајца „забравам им го името“, од причина што никогаш не ги паметам имињата на шупците. За такво нешто треба да оставиш добра трага во Буџинкан Македонија.
      Четирите голобради момчиња се покажаа доста лошо на првиот (пробниот) тренинг. Дисциплината им беше катастрофална, а односот мангупски. На џунан ундо се „испосраа“ и едвај направија една серија склекови  (и тоа со мамење).
      После два тренинга се појавија само Марко и Марјан. Првите двајца „ги решив“ од старт. Ги викнав на страна и му кажав на Марко:

-Марјан е доста подобар од тебе. Џабе се истакнуваш кога не те бива.
Да, мили мои ученици. Тие двајца, денес мои најблиски соработници и ученици поминаа низ такво сито (и решето). Затоа денес се најдобри. Беа тестирани првите шест месеци буквално на секој час. Ги видоа моите илјада лица. Но набргу сфатија дека станува збор за тест. Разбраа дека јас не сум ниту лош, ниту злобен, ниту фалбаџија, ниту арогантен. Тие сфатија дека јас намерно постојано го менувам мојот карактер за да го „истестирам“ и подобрам нивниот ум.
Неколку месеци пред овој настан, во доџо-то дојде еден крупен момак кој беше целиот „полн“ со себе. Изгледа беше доста начитан и се трудеше во текот на секој час да ме надополнува со некој податок изваден од Википедија (интернет). Со тек на време стана толку досаден што не можев да одржам час поради него.
Еден ден ставив една од „маските“ на лицето и заминав во доџо-то. Од самиот почеток на часот, почнав да се фалам за се и сешто. Секој мој втор збор беше фалба за мене. Секој прв беше некакво оправдување за нешто. Бев навистина неподнослив, што едвај ја издржав маската што самиот ја одбрав.
Следниот тренинг момакот не се појави во доџо-то. Си замина засекогаш. Падна на „ефтината фора“. Се сретна со лицето на нинџата што неговиот карактер не можеше да го истрпи.
Тоа е нинџутсу мили мои. Во што друго би се разлчикувал нинџата од самурајот инаку? Во ништо. Освен во менталниот склоп. Мозокот на нинџата е неговото најопасно оружје. И секој учител треба ментално добро да го подготви својот ученик. По тоа се разликуваме од другите. Тешко на тој ученик кој што не се сретнал со сите илјада лица на својот учител. Тешко на тој учител кој што не знае дека секој нинџа има илјада лица.

__________________________________________________

Вашиот ментален тренинг се одвива на секој тренинг. На секој семинар во природа, на секој камп. При секој разговор со мене, јас навлегувам во најтемните „улички“ на Вашиот ум и ги истражувам. Ги гледам и анализирам Вашите слабости. И дрско ги напаѓам потоа. Напаѓам таму каде што сте „најтенки“. Со цел да Ви укажам на тоа. Го слушате и гледате од мене тоа што најмалку сакате да го видите и слушнете. Со цел да се победите себеси. Таму каде што нема јас да постигнам, ќе постигнат Марко и Марјан место мене. Тие се обучени за тоа.
Тие ги преживеале сите 1000 лица на нинџата.

Пето правило на Шинден Фудо рју:

– Не застранувај од Патот на лојалноста и на братската љубов.

Прво правило на Гјоко рју:

– Симболот за „нин“ значи да ја заштитуваш нацијата, дури и по цена на сопствениот живот.

Второ правило на Тогакуре рју:

– Мечот носи мир, заштита на земјата, семејството и природата.

_______________________________________________

Како и секој викенд, така и овој, бев во Хомбу-то под Липац, со цел да поработам малку на себе (во секој поглед).
Летниот период создава доста гужва по автопатот, бидејќи река од странски возила се упатуваат кон Грција.

________________________________________________

Пред мене возеше „алфа ромео“ со унгарски таблички. Во еден момент возачот пресече преку втората лента и се упати кон третата (за спори возила). Малку ја намали брзината, го отвори прозорецот и наеднаш од автомобилот „излета“ најразлична амбалажа од вода, сладолед и останата храна. Откако го исфрли целото ѓубре на тревата до патот, со голема брзина избега од местото на „злочинот“. Залудно беше моето свирење и негодување. Алфата се изгуби за миг оставајќи ме длабоко да размислувам за некои работи.

___________________________________________

Германија. Чисти коловози. Средени градчиња и села. Шуми насекаде.
Возиме со Иве кон Катлинбург. Од Диценбах до таму има околу тристотини километри.
Ја јадам бананата и го отворам прозорецот за да ја исфрлам лушпата надвор во тревата до патот. Сметам дека лушпата е од органско потекло и за само три дена ќе скапе и ќе се претвори во полезно ѓубриште за земјата. Само што ја исфрлив низ прозорецот, Иве ме забележа и почна да негодува.

-Баце, го наебавме сега, изусти.

Во моментот додека ја фрлав лушпата, две возила од позади не престигнаа и со свирежи на сирената и мавтање со рацете почнаа да ме навредуваат. Не поминаа ниту три километри, а полициско возило не сопре на патот. Замислете, копиљаците ме пријавиле.
Се сетив и на други ситуации што ги забележав. Што и да направите во Германија, а да е спротивно со нивните правила, луѓето од улицата се први кои што ќе ве предупредат дека сте згрешиле.
Додека размислував за ова, низ главата ми се мотаа слики од германските знамиња кои се вееја по дворовите на куќите на обичните граѓани. На прашањето зошто на толку многу куќи има знамиња, ми одговорија едноставно.

-Поради патриотизам.

_______________________________________________________

Па, да. Патриотизмот што толку многу е забрануван и исмеван тука, таму се смета за нешто свето и обврзно. Луѓето си ја чуваат земјата и се грижат за неа. Таму не смееш да прекршиш ниту едно од нивните правила. Тие се грижат за својата култура и за својот начин на живот. А тука ја валкаат нашата земја со ѓубриште бидејќи нема кој да ги пријави во полиција или да ги сопре и да им каже да се вратат назад и да си го соберат ѓубриштето и да го фрлаат во корпа за отпадоци.

________________________________________________

Да кажеш дека си патриот во Македонија, тоа значи дека не си „ин“, дека си ВМРО-ец, дека си сељак, заостанат, националист, ретрограден, дека ги мрзиш педерите, дека не си модерен, дека не си за во Европа, дека си Балканец итн.
_________________________________________________

Времињата се менуваат. Новите дечки стапуваат на сцена. Организирани во Здруженија и Невладини организации, со пари од разни странски фондови, не убедуваат дека се што е поврзано со нашата историја не чини. Сељачко е. Не убедуваат дека хомосексуалните бракови се во ред. Тие имат право да ни кажат дека ние не смееме да бидеме против тоа, но ние немаме право да им кажеме дека сме против тоа. Затоа што ќе бидеме заостанати. Нивното право на глас се важи, а нашето право на глас не се важи. Па чекај, нели ако е демократија и тие што се против хомосексуалните бракови имат право на глас?
________________________________________________
Македонци што не се чуствуваат како Македонци. Македонци кои бараат барем еден предок, баба, дедо или било кој, да има барем малку српска, влашка или било која друга крв. Да бидеме и ние Власи, Срби, странци. Па и онака повеќе ја сакаме српската музика (сцена), грчката култура, турската филозофија. Српски хитови, турски серии, грчки манастири. Се е поубаво од нашето. Не се познаваме самите. Затоа што сељачки е да читаме и истражуваме за нашата историја. Сељачки е да ги прифатиме новите докази на „новата историја“ дека ние сме дрво со длабоки корени. Како можеме ние што сме толку мали и никакви, со наведната глава секогаш, да прифатиме дека сме биле лулка на европската цивилизација? Ние сме мала искомплексирана нација која отсекогаш го сакала туѓиот кич, додека другите се тепале за нашата материјална и духовна култура.
_____________________________________________

Вежбаме корју буџутсу. Правилата на школите се јасни. Правилата на класичните боречки вештини се јасни. Целите поради кои ги вежбаме се јасни. Заштита на земјата. Патриотизам. Лојалност. Високи и благородни цели кои многумина не ги разбираат.
Зошто тогаш вежбаме класични вештини? Па нели ние сме „ин“. Сакаме глобализација, пацифизам, ги негираме границите, ги сакаме странците кои фрлат ѓубре по нашите патишта. Валкаме и ние по дома, а се воодушевуваме и ја чуваме природата кога одиме во странство.

Која е најдобрата физичка дисциплина за нас. Таи Чи Чуан? Ама и таму има по некое движење кое што може да повреди. Ах да. Јога!!! Одиме на јога. Корју буџутсу е за одбрана на земјата. Техниките служат за да го убијат непријателот. Да живее јога-та!!! Заедно со Шива, Кришна и останатите пагански божества!!!

п.с. Овој напис е наменет за читање меѓу редови. Во спротивно ќе изгледа дека е напишан од сељак што „сака да каже, ама не знае да рече“.
Овој напис е наменет за луѓето што одат по Патот. Само тие можат да го разберат. Следниот другата недела…се надевам на друга тема.

Еве го одговорот на шидоши Бад Малстром на прашањето околу начините и принципите на борба со противник вооружен со нож.

„Тоа е една од најзаебаните работи. Се наоѓаш во ситуација кога можеш да ги почуствуваш мирисите на пот и крв, а освен тоа, можеш да бидеш 100% сигурен дека ќе бидеш пресечен“

А како треба да се однесуваш во таква ситуација?

„Едно е сигурно. Тој што ќе ме нападне без причина, со желба да ми наштети, нема да го третирам како човечко суштество“

Запомнете ги овие зборови на Бад. Тој припаѓа на старата школа на Буџинкан која што одамна е вид на изумирање.