Успехот постигнат преку ноќ има краток век на траење. Секоја инстант слава завршува неславно. Газењето преку трупови и забивањето нож во грб на пријателите, порано или подоцна ќе се врати како бумеранг.
Тоа се случи. Точно како што предвидов. И воопшто не беше тешко да го сторам тоа.
Тажната приказна оди вака. Пријателот од соседната земја ти се жали дека е обесправен и бара помош од тебе. Му подаваш рака и го вадиш од анонимноста. Го вивнуваш од калта право во височините. Го запознаваш со луѓето и зборуваш добро за него.
Му тргнува добро. Во височините е убаво. Воздухот е попријатен.
Наместо да биде благодарен, тој станува алчен. Сака повеќе. Бара повеќе.
Станува независен. Го свртува грбот. Ги свртува луѓето кои вие сте му ги пратиле против вас. Изневерува на најбезобразен начин. Со вашите ученици. Врбува. Отворено флертува со тие со кои не би требало. Придобива. Мисли дека ве надминува.
Верува дека е најдобар.
Организира семинари. Заработува. Се шири.
Но должи. Се задолжува. Не само што не го враќа долгот, туку и намерно го заборава. И лаже. Дрско и безобразно. И не признава.
Но до кога? Може ли така? Смее ли така? Ќе го дозволи ли природата тоа?
Задолжувањето кај лихварите не е исто како задолжувањето кај пријателите. Вторите простуваат. Првите никогаш. Вторите не го бараат долгот за возврат, тие само сакаат почит. Кај лихварите не е така. Мораш да го вратиш долгот. Стануваш обврзен да одиш на нивните семинари. Те поседуваат. Или ќе пушиш или си готов. Немаш избор. Можеш да му избегаш на еден лихвар, но ќе мораш да одиш кај друг. Од новиот лихвар земаш, на стариот му враќаш. И се така во круг.
Но до кога?
Додека сите лихвари не дознаат дека тоа го правиш постојано. И додека не те исплукаат преку Фејбук онака како што ти ги плукаше твоите пријатели. Додека јавно не се откажат од тебе. И на крајот крилата ги снемува. Ти ги поткаструваат. Паѓаш повоторно надолу. Назад во говната, назад во калта.
За жал, пријателите веќе не можат да ти помогнат. Ти ги уби. Им забоде нож во грбот. Го заборави тоа?
Повторно си мал и сам. Пријателите напредувале споро и чесно. Но немаат газди. Не должат на лихвари. Почитувани се. Најдобрите мајстори се со нив. Најдобрите организации ги посакуваат во своите редови. Соработуваат со нив. Затоа што тие никогаш не забивале нож во грб. И секогаш помагале. Не должат никому. Живеат мирно. Напредуваат сигурно.
Пријателите се уште го чуствуваат ножот в грб. Се уште ги боли местото на убодот. Но не ти се наситуваат. Дури те сожалуваат.
А како да се наситуват? На што да се наситуват? Должниците и лихварите го уништија Буџинкан. Зарем на тоа треба некој да се радува? На плуканиците на интернет? Смрдеата во етерот? На озборувањето. До кога? До кога ќе ги гледаме овие ефтини приказни со лесно предвидливи завршници?