„Ги гледате ли овие мали калемени дрвца“, ги прашав учесниците на семинарот за лак и стрела, што се одржа викендов. Потоа, им ја раскажав приказната за добриот самарјанин. Но ова не е бајка, ова е сосема вистинска приказна која што се случува и во моментот додека го пишувам ова.

Во селото, каде што се наоѓа Хомбу Доџо-то, има еден човек кој секојдневно оди по планините и ридовите и ги калеми дивите круши. Тоа се дрвја кои што ништо не раѓаат, не растат високо и целите се „вооружени“ со многу остри боцки. Ќе нараснат брзо како жбунови и го затвораат патот, а не можат да се искористат ама баш за ништо. Освен за една работа – на нив да се накалеми питома круша. И така, некој добар дедо од селото, кој се труди никој да не дознае за неговите добри дела, оди секојдневно низ ридовите и планините и ги калеми дивите круши. Тие што се накалемени пред десетина години веќе даваат сочни плодови што секој намерник може да ги набере и да се наслади додека се движи низ селото. Питоми дрвја со зрели плодови насекаде. Убави, зелени, здрави. А никој не знае кој е „виновникот“ за тоа. Се обидувале жителите на селото да дознаат, се распрашувале по луѓе, барале, но досега не го откриле самарјанинот што се крие зад ова добро дело.

Велат, дека добрината е добрина кога никој не ја истакнува. Од друга страна, денес ретко и кој ја забележува и помислува на неа.

————————————————————————————–

Вчера, како и речиси секоја вечер, некој од Вас ме почека после тренинг пред доџо и посака да поразговара со мене. Разговорот беше малку подолг, па додека се шетавме низ аеродромските улици, ученикот ме праша:

-Сенсеи, како е можно луѓето да забораваат кога ќе направите нешто добро за нив?

-Не само што забораваат, одговорив, туку со времето дури и ме замразуваат, затоа што мислат дека ќе мораат засекогаш да ми бидат благодарни. Но јас одамна се навикнав на тоа и не сакам ништо да сменам.

-Сенсеи, во петок ти ќе држиш тренинг или Марко, ме праша еден од учениците на вчерашниот тренинг.
-Најверојатно Марко, одговорив и додадов – немој да не си отишол во доџо поради тоа.
-Ама не, јас сакам да одам со друштвото во Велес, па затоа прашав.

Се уште не можам да разберам некои работи. Како може истовремено некој да сака да стане мој личен ученик, да достигне високо звање, да се смета себе си за сериозен практичар на кобудо, а истовремено да калкулира со тренинзите во доџо. Знам дека и за ова ќе бидам погрешно разбран, критикуван и озборуван, но јас сум цврсто убеден дека сериозноста кон класичните јапонски боречки вештини се огледува пред се кон самиот однос кон тренингот и кон самото доџо. И затоа секој наш член треба однапред да си постави одредена рамка низ која ќе се движи. Кажано поедноставно, не можете да сакате да бидете преблиски со мене и да ме прашувате за некои мои интимни одлуки и намери поврзани со Буџинкан Македонија, а истовремено да не давате се од себе и да не се штедите кога станува збор за Буџинкан Македонија. Или уште попростачки и повулгарно кажано: не можете да бидете сериозен кобудока, а својата енергија да ја трошите на страна за други активности.

Изберете веќе еднаш. А јас можам лесно да Ви помогнам во одлуката. Еве, однапред Ви кажувам дека најдобро е да си доаѓате на тренинзи заради рекреација, дружење, релаксација и здравје. Затоа што, доколку доаѓате со цел, еден ден да станете експерти за кобудо, треба навистина да се покажете. За да бидете мајстори за кобудо, треба да се откажете од многу преубави работи што можете да ги имате во животот. Нема шетање и денгубење за време на тренинзи и настани поврзани со вештината. Нема одење на други активности, каде што Вие ќе вложите пари и време кое можете да го искористите за Вашето усовршување во буџутсу. Нема хедонизам и одмор. Има само беда, преку која можете да ја остварите целта. И нема друг начин. Верувајте ми на зборот.

п.с. Оваа година ќе биде тешка за мене. Ќе организирам четири меѓународни настани од кои три во најголем дел самиот ќе ги финансирам. Планирани се и неколку семинари во странство, што исто така ќе ме исцрпат дополнително. И пред некој ден, дознав дека соке-то на Оно ха Итто рју (Сасамори Такеми) во јуни ќе одржи семинар во Италија. За миг се замислив и си реков „Чекај, немаш шанси за оваа година. И онака си пред банкрот“. И оваа мислам ме мачеше долго време, се до денес кога ми се јави некој внатрешен глас и ми кажа „Абе ти да не си станал калкулатор, па размислуваш што да правиш во врска со усовршувањето во кобудо. Зарем ти не ги подучуваш твоите ученици да не калкулираат доколку сакат да станат буџутсу мајстори“. Во истиот миг испратив писмо до организаторот со молба да ми дозволи учество. Нека ми дозволат, а јас ќе најдам начин како да отидам таму и да се поклонам пред Сасамори Сенсеи. Јас одамна го избрав Патот на бедата. Се откажав од сите други желби и потреби. Немам никакви активности поради кои можат моите најмили да ми префрлат дека многу време трошам на доџо-то и (не дај Боже) да ми постават некаква забрана на моите активности. Да. Беден сум и уживам во тоа. Но се поблиску сум до целта. Само преку бедата дојдов до неа!

Многупати сум зборувал дека пренесувањето на традицијата оди во две насоки. Првата насока е важноста од кого ја примаш традицијата. Тоа значи дека не смееш да си дозволиш да бидеш дел од сомнителна, неквалитетна или нелегитимна традиција односно организација. Доколку твојот учител не излегол подалеку од границите на соседните земји, доколку и самиот тој соработувал со треторазредни мајстори или организации, немој да очекуваш некој квалитет.

Втората насока е кому ја даваш односно пренесуваш традицијата. Многу учители прифаќаат покани за одржување семинари во некакви сомнителни клубови и организации, од нелегитимни самопрогласени мајстори кои обесиле црн појас на половината и единствено што сакаат е да ја легализираат својата „дива“ работа. Доколку ти се нафатиш да им помогнеш да ја остварат целта, а секако, главната цел е да оствариш финансиски бенефит, тогаш не се разликуваш многу од тие кои те поканиле.

Досега, години наназад, сум ги одбивал сите такви покани за одржување семинари во сомнителни доџо-а кај сомнителни самопрогласени мајстори. Трпеливо чекам и прифаќам само покани од луѓе кои даваат надеж и ветување дека на чесен начин имаат желба да научат и да напредуваат во буџутсу.

Знам дека и моите долгогодишни ученици кои се уште чекорат по Патот, веќе размислуваат на сличен начин. И сигурен сум дека и тие би одбиле покана и понуда од некој што има доџо за „Которашин рју Аикитаиџутсу“.

Крај.

„Вечерва ќе вежбаме техники од школата Јагју Шинган рју. Инаку, тоа што малку е познато е дека јас сум шихан за оваа школа“

Токму вака го започнав вчерашниот тренинг, меѓутоа не издржав до крај, бидејќи почна да ми станува смешно кога забележав како неколку ученици почнаа ширум да ги отворат очите изразувајќи воодушевување од тоа што го слушаат. Во истиот момент гласно се насмеав и изрецитирав „априлилили“. На овој начин, симболично го одбележав денот на шегата.

Многу наши членови слично го одбележаа првоаприлскиот ден. Ете, неколку во текот на денот ме известија дека нема да можат да дојдат на тренинг поради најразлични обврски и причини. И ниту еден од нив не ми кажа дека ќе отсуствува бидејќи сака да излезе „во град“ маскиран или да оди на забава со своето друштво. Можеби приказната со обврските беше нивниот начин да ме насамарат за први април? Можеби помислија дека нивната лага е успешна?

Да не се разбереме погрешно. Јас воопшто немам против свечено одбележување на „априлијадата“. Иако никогаш во животот не сум се маскирал во вакви прилики, отсекогаш ми биле забавни маските што другите ги носеле на себе. Јас воопшто не си земам за право некому да сугерирам дека треба да дојде на тренинг, наместо да излезе некаде и да се забавува.

Но сакам да зборувам за моментот на доверба и за моментот на чесност. Моментот кога ќе слушнам: „сенсеи, јас вечер нема да дојдам на тренинг, туку ќе одам во град бидејќи има маскенбал“. Тоа сакам да го слушнам. Не е важно дали јас ќе го оправдам тоа и што ќе помислам. Важно е што довербата ќе биде задржана и што и понатаму ќе верувам на секој Ваш збор, бидејќи една искажана лага, засекогаш фрла сомнеж на сите вистини кажани потоа.

Во овој текст нема ниту ронка лутина или гнев. Полупразното доџо не беше причина да си поминеме фантастично на вчерашниот тренинг. Овој текст сака да појасни дека подобро е да се биде искрен и да се изгради здрава врска со учителот кој на секој можен начин се обидува да Ве потикне да се подобрите на секое поле од животот.

Бидејќи една лага засекогаш фрла сомнеж на сите вистини кажани потоа.

Април пројде, шамар дојде.