Нафуда или Нафуда Каке е обична дрвена табла со мали штички на кои се испишани имињата на членовите на доџо-то. Стилот, формата и материјалот може да се разликуваат од доџо во доџо. Некаде се изработени од најквалитетно дрво со прекрасен дизајн додека во некои доџо-а штичките едноставно се заковани со шајки за некоја поголема даска која што е прицврстена на ѕидот.

Исто така и наменета се разликува од доџо во доџо. Некаде, со самиот упис, Вашето име се запишува на штичката и тоа седи се додека сте активни во доџо-то. Чим го напуштите, штичката со Вашето име се вади од таблата. Во други доџо-а, пред тренингот ја вадите штичката од ѕидот и ја ставате во посебна корпа од која најстариот ученик ги забележува сите присутни во еимеироку (тефтер – записник). По завршувањето на тренингот штичката си ја враќате назад. Во трети доџо-а, штичките со имињата на сите новозапишани ученици, се обесуваат на таблата (нафуда-та) за да се потенцира големината на доџо-то.

Во Пат кон Сонцето, на нафуда-та се обесуваат штичките со имињата на учениците кои положиле за 5 кју. Тие висат на нафудата се додека се членови на доџо-то. Оние кои оставиле навистина голем впечаток и трага во доџо-то, кои направиле многу за Пат кон Сонцето, кои не ги прекршиле правилата на доџо-то, кои се уште одржуваат конекција со нас – нивното име останува засекогаш на ѕидот.

Нафуда е конекција меѓу ученикот и доџо-то.

Последниве две недели се крена голема прашина околу назначувањето на двајца буџинканци од соседните земји за шихани. Проблемот бил во тоа што тие од 5 директно скокнале на 10 дан.
Бев затрупан со едно чудо мејлови од моите пријатели од Србија, информирајќи ме за случката, но и прашувајќи ме што мислам јас за тоа.
Се покренаа и петиции за забрана за одржување на  семинари за шиханите кои го направија чинот на доделување на звања преку ноќ како и неучество на нивните семинари.
Немав отворено интернет неколку дена и сабајлево повторно мејлови во врска со тоа. И истите прашања упатени до мене.
Ова нека биде одговор за сите бидејќи не сакам повеќе да си го губам времето со вакви играрии.

1. Јас со години пишувам, критикувам и го оспорувам патот по кој организацијата се движи. На тоа добивам одговори дека „ништо не разбирам“, „тоа е специјална тактика“, „кој си ти да кажуваш и критикуваш“ итн. Јас останувам на мојот став. Организацијата нема никаква контрола за квалитетот, ниту стратегија за успешен напредок и издигнување на стандардот. Никој не води евиденција за тоа кој, кога и кај кого положил односно никој не се труди да го проверува тоа.

Сите во Буџинкан го знаат ова за к0е што пишувам, но никој нема муда јавно да зборува за тоа.
И на крајот, ако на Вашето дете му купите пиштол и тоа убие некого, кој ќе биде повеќе виновен: Вие или Вашето дете?

2. Смешно е кога некој преку ноќ ќе добие 10 дан. Дали Вие знаете што значи да се има 10 дан во некоја сериозна организација?

Ова особено е смешно за некој што знае како тие работи одат во Буџинкан. Но зошто сега сите ги обвинувате само тие кои што добија 10 дан (директно од 5)? И зошто јавно не излезете да искритикувате или да си дадете оставка од организацијата?

Јас ќе Ви одговорам. Затоа што сите ние некогаш сме скокнале или сме добиле звање кое што реално не го заслужуваме. Затоа што не секогаш сме полагале за тоа звање, туку ни било донесено од некого. Затоа што знаеме дека во организацијата и нема стандардна програма за полагање која би важела за сите подеднакво.

3. Ова не го пишувам за да ги одбранам тие што добија 10 дан. Јас и немам никаква причина за тоа. И мене ми е смешно тоа напредување од 5 за 10 дан за една година.

Но размислете. Тие се веќе доволно казнети. Казнети се со тоа што се тотално екскомуницирани од сите збиднувања во своите земји. Казнети се доволно со тоа што сите им се изругаа за нивното звање. Казнети се со тоа што сите ги озборуваат по разни Форуми и слично. Казнети се со сознанието дека имаат 10 дан, а самите знаат дека тешко би излегле на крај со еден полупрофесионален борец. Казнети се со тоа што цел живот ќе должат некому и ќе го носат товарот пред учениците дека тие за една година скокнале пет дан-а. Тие ученици веќе потајно се сомневаат во целата организација (Буџинкан Доџо) и размислуваат за нејзино напуштање.

4. Ве молам не ми праќајте повеќе линкови од дискусии на оваа тема. За мене таа е затворена уште пред многу години. Тоа што јас со години го зборував, Вие сега се обидувате да го обзнаните. Тоа што ТИЕ го направиле не е ниту ново, ниту пак се први и единствени. Сите ние заедно го уривавме со години угледот на нашата организација. Не е виновен само тој што прима звање, туку и тој што го дава истото. Впрочем, повторно ќе кажам, сите ние некогаш сме примиле звање кое што не сме го заслужиле. Мене воопшто не ме интересира оваа тема и повеќе не одговарам на вакви прашања.

Ги донесовме најголемите шихани од Буџинкан.

Го донесовме единствениот нејапонски шихан за Даито рју Аикиџуџутсу, сенсеи Антонино Черта.

Го донесовме најдобриот од Џиненкан, Марио Де Мол.

Можеме да го донесеме во Македонија секој корју мајстор што ќе посакаме.

Зашто?

Затоа  шо сме јаки. Сложни. Вредни.

Затоа што сите тие се подготвени да дојдат ако треба и безпари. Само затоа што ние сме платиле однапред за тоа. Ја плативме нивната доверба со крвав и напорен тренинг. Со чесност, одлучност и фер однесување. Со понизност и лојалност.

Што правиме сега? Кој е на ред?

Последниве два месеци бев на строг режим во однос на тренингот. Покрај тој во доџото, одвојував по два часа секојдневно за „хитори кеико“ (самотренинг)“, а се со желба што подобро да се покажам на приватните часови и на семинарот со Марио Де Мол.
Покрај тоа, работев доста и на доџо-то, со желба побрзо да почнеме со тренинзи таму.

Малку претерав. Болката во повредената кичма почна да се шири и да ми ги укочува: левата рака и левата нога. Изместените пршлени од падот, најверојатно удрија во некој нерв.
Тоа е данок во крв што мора да се плати кога горите за нешто.

Одамна престанав да пишувам за таа фатална несреќа. Одамна и не ја споменував.

Но сега морам. Само поради една работа. Да Ви се извинам доколку вечер ме забележите дека не давам се од себе. Боли. Затоа не можам.

Досега не го забележувавте мојот хендикеп, но вечерва (и понатаму, до не знам кога) најверојатно ќе се забележува.
Се надевам дека побрзо ќе се повратам назад. Но не можам да ветам кога.
Се гледаме на паркет.

Нинпо Иккан!

-Сенсеи, планирам повторно да почнам да вежбам, знаете работата ме спречуваше да дојдам, но…

Не знам ништо. Знам дека одреден период не те гледав во доџо, друго ништо не знам. Но премногу сум љубезен за да ти спомнам дека не ми се важни твоите оправдувања. А причините за отсуство сакам да ги знам. Сакам да ги знам бидејќи не сакам да имам непотребни и дополнителни грижи мислејќи дека имаш здраствени проблеми. Но не сакам да мислиш дека Ти верувам на изговорите и дека тие ми се важни. Довербата тешко се гради, а лесно се руши. Отсекогаш така било.

Ако работата те кочи, најди си друга. И јас сум го правел тоа постојано.
п.с. Се извинувам на сите кои вчеравечер ми беа Уке и мораа да ја мирисаат мојата небањата миризба. Се симнав од скеле, ги истоварив моите на паркинг и дојдов на тренинг. Немаше време за туш.

Не знам ништо!!!

Вечерва шидоши хо Марјан Прошев и шидоши хо Марко Опачиќ за прв пат ќе раководат со церемонијата на полагање за повисок степен на учениците. Заслужено стигнаа до моментот кога и тие самите ќе станат дел од продолжувањето на традицијата.

Кругот се врти.

Неколкумина заминаа. Други ќе дојдат. Тоа е дел од процесот.

Ноктот расте, па се сече. Брадата расте, па се бричи.

Срцето расте, останува.

Нештата кои не се повеќе потребни – се чистат.

Кругот се врти.

Дупката се пополнува. Животот тече. Некои чекорат цврсто. Некои се губат во времето и просторот. Талкаат по различни улички обидувајќи се да го најдат патот.

Некои чекорат по сигурниот Пат. За него веќе имаат мапа. Стара мапа. Проверена 1000 пати.

Кругот се врти.

Во петокот ми дојде на гости (на работа) една ученичка од периодот (2001-2003) која што беше доста посветена на вештината. Посетата не беше поврзана со боречките вештини, туку имаше сосема друг карактер, но секако, неизбежна беше и темата за „старите денови“ во доџо-то.
После евоцирање на спомените, ме запраша:

-Добро, како се уште издржуваш после толку години да го правиш тоа секојдневно? Искрено, тешко ми беше да го напуштам клубот, но повеќе не можев да најдам воља за да ги повторувам сите тие работи постојано, со години.

Бидејќи на ова прашање честопати сум давал одговор, не ми требаше многу за да го рестартирам шаблонот:

-Јас……(итн.)…

На крајот и неизбежната реплика дека ова што го кажувам не е од мое лично искуство, туку од искуство на моите ученици кои ми се доверувале. Мене лично досега никогаш не ми паднала вољата за тренинг на корју, така што тоа чуство ми е непознато. Но ги знам сите фази на паѓањето на вољата. Доаѓање на пролет, повреди, желба за ново, девојка, момче, збоктисување …

-Ми беше мило што те видов, додадов на испраќање. Не е важно што не вежбаш повеќе, секогаш кога можам да ти помогнам, добредојдена си. Ако некогаш ја пронајдеш својата воља повторно, облечи го кимоното и појави се. Луѓето кои ќе ја загубат вољата, добиваат аверзија кон паркетот. Оние другите добиваат штичка на нафуда-та и влегуваат во историјата.

Штичката едноставно значи: „Пламен во срцето што вечно ќе гори“!!!

Од Елена Ангеловска:

„go najdov tekstov na internet (kaj De Mol Mario) i se prasuvam dali ova vazi i kaj nas, nasekade po klubovite…

ako da, ne go pogagjam bas tajmingot za golemiot kam bek, a?

http://bujinkangard.wordpress.com/2011/05/13/playtime-is-over/„

Од Игор Довезенски:

„Ова важи само за клубовите што досега си играле корју. Ние никогаш не си игравме, за да играта така несреќно ни заврши

Пријатна вечер“

Од Елена Ангеловска:

„Ete zaradi ova, megju nebroenite drugi pricini, za mene zasekogas kje bides GOLEMIOT UCITEL!“

________________________________________________________

Кога би ги објавувал сите позитивни критики и пофалби упатени до мојата работа преку моето електронско сандаче, би ми се згадило од самиот себе (од нескромноста и фалењето).
Но, оваа е нешто што е врзано со една вчерашна објава на интернет од страна на Буџинкан заедницата која што преку постирање на блогови и на социјални мрежи се рашири како чума низ светот.
Мислам дека ќе заврши како прдеж. Ќе смрди неколку минути (дена), а потоа ќе изветрее како ништо да не се случило.

„Ако лошите мисли навлезат во умот, тие ќе се прошират како мувла, се додека не го замирисаат целото битие„

Петок: Во 17.00 го вдишив воздухот што дава сила, енергија, воља…

Сабота: 05.00 веќе на нозе. До 07.00 расчистување со цел мајсторите да можат веднаш да почнат со работа. 07.30 веќе се поставува електрична инсталација во доџо-то. 12.00 се  меша малтер за да се почне со „шприц“. 14.00 два камиона со градежен материјал паркираат во Живуша. Истоварање и носење во доџо. На грб и на раце.  17.30, завршено за денес.

Недела: 05.00 веќе на нозе. До 07.00 расчистување со цел мајсторите да можат веднаш да почнат со работа. 07.30 камената волна се реди на таванот. Телото чеша од прашина, рацете со рани и суви од малтерот и од чеканот. 17.30, завршено за денес. Првите несогласувања и кавги со новите мајстори почнуваат. „Измрдуваат“ од почетниот договор. Мислат дека јас „спијам на пари“ и сакаат повеќе да заработат. Не веруваат дека сето тоа што се гради е со пари од кредити кои треба цел живот да се отплаќаат. 18.00 разочаран од луѓето се повлекувам на С’мкнено да размислувам. 18.45, лошите мисли навираат. Апатијата совладува. „Дали вредат сите овие нервози ? Дали ова навистина ми требаше ?“

18.50 победа. Лошите мисли целосно избркани од умот. Апатијата заменета со оптимизам. Дали вреди ? Секако дека вреди !

Само треба трпение. Да се издржи. Да се совлада. Да се победи. НИН 忍

Додека се враќавме од семинар, со Тина разговаравме за човечките слабости, секојдневната борба и начинот како да се излезе на крај со самиот себе.

Кажав дека годините поминати во Будо, искуството, премрежијата, доста влијаат на зацврстување на духот. Тоа што не го кажав, беше како (од друга страна), раѓањето на сопствените деца влијаат на истиот тој дух.

Пред спиење размислував за тоа. Колку бев силен и бестрашен пред нив, а колку сум плашлив и слаб откако тие се родија.
Како што одговорив на едно до прашањата, се би можел да совладам, преку се би можел да поминам, но за нив, би се предал и би легнал на постела.
Секој има слабост. Но мислам дека слабоста поврзана со децата е заедничка за сите луѓе.
Среќата на нашите деца ни дава сила, но нивната несреќа може целосно да не уништи.
Се договоривме наскоро да одржиме семинар на тема: сеишин текки кјојо. Ова нека биде најава за тие што се заинтересирани.