Стигнаа дипломите за шодан (1 дан) на моите ученици Марко и Марјан. Кога ќе полагаат во декември, сакам да им ги доделам веднаш, а не да чекаат допрва да ги нарачувам од Јапонија.
Мислам, ова и не е некоја вест. Тоа е сосема нормална и легална процедура за секое нормално и легално доџо.

Но што сега со тие што цело време ширеа лаги дека јас сум бил баниран од Буџинкан Доџо и дека моето доџо не било повеќе легално? Како тоа од  Јапонија без никаков проблем ми стигнаа дипломите нарачани за двајца мои ученици? Дали и Хомбу Доџо-то во Јапонија е нелегално?

Господи, како сега ќе ги проголтаат сите изедени говна во текот на овие неколку месеци? Е за тоа има начин, а јас ќе се погрижам при првата средба со нив. Не мора да ми се извинат мене. Очекувам извинување кон сите мои ученици.

Така оди тоа, кога се плеткате во работи кои што не ги познавате. За да го разберете Буџинкан како функционира, треба да ја познавате неговата душа. Треба да ја следите неговата работа, најмалку 20 години наназад. Во спротивно ќе Ве лажат. А Вие ќе верувате. Ќе Ве лажат за да Ве придобијат. Ќе Ве придобијат за да имаат финасиска корист од Вас. Не само преку пари. Туку и преку можноста да се пофалат дека имаат ученици од неколку држави. Какви ученици? Без доџо? Со доџо со пет членови? Ќе Ви доделат звање, диплома преку ноќ. Ќе Ве уверат дека Вие одамна сте требале да го добиете тоа од лошиот Игор. И после ќе мора да одите на нивните семинари. Беља работа. За истата цена имате семинар во Вашиот град или држава. Без патни трошоци, без спиење по хотели, мотели и доџо-а. Без малтретирање по патишта. Без лижење немиени г’зишта. И тоа семинари со врвни мајстори.

Но што значат звањето и дипломата? Знаете ли колку 15 данови има низ цел свет? А знаете ли дека само десетина од нив се барани за семинари? Другите мораат да барат жртви на кои ќе им дадат дипломи за да можат да одржат некое семинарче. Но и тоа е пролазно. На говнојадците ќе им здосади да ги исполнуват желбите на нивниот ментор. Ќе им здосади да ги голтат нивните лаги. Ќе им здосадат дури и пофалбите бидејќи знаат дека тие се со некаква цел. И потоа?
Сега Марко и Марјан ќе имаат шодан дипломи (легални, секако, не постојат други). Заработени со тешка мака. Но дали знаете колку има разлика од нивното знаење и вештина и од знаењето и вештината на говнојадците?
Но што е интересно? Тие што сакат да лажат, сакат истовремено да бидат и лажени. Толку многу сакат да веруваат во своите лаги, што сега самите себе ќе се излажат дека дипломите се фалсификат. Или ќе измислат некоја друга лага и оправдание. И пак ќе го шираат тоа наоколу. А тие што ќе ја примаат таа лага, ќе ми ја пренесат при првото влегување во нашето доџо. Колку и да веруваат на луѓето што ги познаваат, тие луѓе познаваат и други луѓе на кои им веруваат. И така лагата се дознава и препознава. А квалитетот се качува на скалата и од високо ги гледа губитниците со мало срце.
И на крајот, за „лажните“ дипломи што ги даваме на учениците кои положиле за ученички степен. Па тоа не се дипломи од Буџинкан Доџо ниту некогаш сме го кажале тоа. Тоа е само потврда од учителот (за спомен, доказ итн.) дека ученикот има признание од учителот за своето знаење. Дали говнојадците добиле дипломи од 10 до 1 кју од нивните ментори при тоа да ги положат сите степени? Дали знаат дека нема ниту едно доџо кое работи на тој начин. Речиси секаде (па и кај нивните ментори) ученичките степени се запишуваат во нелегални будо пасоши. Па што? Мене не ми е гајле затоа.

Како што кажав, очекувам извинување до сите мои ученици, а особено до Марко и Марјан.

Гамбате.

п.с. Наградно прашање: која е добрата, а која е лошата вест?

Отворам мејл и оп – Карл Кампо. Нашиот ученик од мисијата на Обединетите Нации кој замина на мисија во Сирија. Ни честита Нова Година. Редовно ја следи нашата работа преку веб-страницата и се воодушевува на секој наш чекор и идеја за тренинг.
Тоа е тоа. Тој го достигнал нивото пред многу други. Го ослободил своето срце, го наполнил со позитивна енергија. И понатаму себеси се смета за наш ученик, а и ние секогаш ќе го сметаме за дел од нас.

Колку само малку треба за да биде некој…..човек!

“Dear Igor,

My best wishes for 2011 to you, your family, relatives, friends and all members of Bujinkan Macedonia.  Have a good winter survival training and year of Kihon Happo.

All is well in Syria even though I am missing the Balkans and especially Macedonia and Bujinkan Macedonia.

Cheers,

Carl

Празниците поминаа. Време е да се враќаме во нормала, а тоа за нас подразбира напорен тренинг. Интензитетот полека ќе се подигнува, а знаењето ќе се продлабочува. Почнуваат и семинарите во природа. Тие се неизбежни за сите сериозни воини.

Во новава година посакувам да бидете редовни на тренинзите со цел да не се појавуваат дупки во Вашето знаење. Часовите се „врзани“ еден со друг. Испуштената лекција потешко се надокнадува. Пополека ќе го стартуваме и блогот. За почеток, една стара тема, која не треба да се зафрли и заборави. За „ужасите“ кои ги носи новото време. За „вежбачите“ пред компјутер. За жал се повеќе се такви.
Една слика – илјада зборови.

Програмата за работа за 2011 во Буџинкан Македонија веќе е поставена на нашата веб-страница. Сигурно забележавте дека школата ТЈРЏ изобилува со многу кати односно многу нивоа (сетови). Она што е уште поинтересно се оружјата кои оваа школа ги користи и кои се речиси непознати за сите Вас. Бидејќи станува збор за вештина користена за борба во замоците и куќите (урбани простори), таа користи цел арсенал на какуши буки (скриени оружја со помали димензии). Од долгите оружја задолжителна е обуката со Даито (катана) и Шото (вакизаши). Затоа нив ќе ги работиме во текот на целата година.

Следниот блог напис ќе го напишам после Божиќ со цел да Ви дозволам да се одморите за празнициве. Овој пост ќе го завшам со еден мал дел од едно мејлче испратено денес од еден од Вас:

„Како и да е, сакам да кажам дека сум ти многу благодарна, за се што ме научи изминативе години и за се што ќе ме учиш понатака, дека сум ти благодарна за убавите зборови од вчера, за довербата која ја имаш во мене и во се досега наученото. На крајот на краиштата “Учителот се познава по учениците”. Ти благодарам уште еднаш.

п.с. Ме фати паника за деновиве без тренинг.“

Хозоин рју Такада ха Соџутсу е една од последните јапонски традиционални школи во која што се вежба исклучиво со копје. Создадена е во периодот Мурамачи (околу 1560 година) и во непрекината линија ја одржувала традицијата. Се одликува со употреба на многу долги копја (некогаш и по 3,6 метри). Денес соке на школата е Кагита Чубеи ( 20-ти наследник на традицијата).

Искуството кажува дека има две варијанти како да станете Бог во својот мал свет (кој егзистира само во вашата глава).

Првата варијанта започнува со зголемување на апетитите, потикнати најчесто поради алчност, самобендисаност и желба за пари или слава или внимание (некогаш и сите овие комбинации заедно). Оваа варијанта има две подваријанти.

Се почнува во некој клуб, каде што на почетокот вежбате редовно и почнувате да му се упикувате на инструкторот под кожа. Љубезни сте, не пропуштате тренинг и одлично напредувате со вашата техника. Инструкторот постојано ве фали дека сте најдобар, создава доверба кон вас и почнува да ви препушта дел од работите во клубот. По некое време, неговото фалење дека сте најдобар го сфаќате како да сте подобар и од него самиот. Почнувате да летате во облаци и верувате дека никој повеќе не ви е потребен. Само небото е лимит за вас. Барате некој да се поврзете, некој што ќе ве потурне, но можете и без некој таков. Заминувате од клубот, отворате свој клуб каде што вие ќе бидете главен, но најчесто не успевате. Без дополнување (апдејтување) на вашето знаење, а бидејќи сте заглавиле на некое ниво (а секогаш ги има повеќе), вашата техника стагнира, но вие не го забележувате тоа. Сепак, важно е дека останувате главен во вашиот мал свет без разлика што имате само тројца ученици сосе вас (од кои едниот ви е прв братучед).

Втората подваријанта оди вака. Вие сте нередовен на тренинг, мрзелив, не сакате да осетите болка, ниту пак многу ви се паѓа на земја. Џунан ундо правите со мака, а тоа што секој час мора да почне со џунан таисо ве убива. Инструкторот ве прекорува поради сите овие работи, а вие во себе го пцуете и му викате „кој те ебе“. По некое време нетрпението станува толку големо, да почнувате да правите планови како да се поврзете со некој што не го сака вашиот инструктор, а поради тоа што и тој самиот е нередовен на тренинг, мрзелив, не сака да осети болка, ниту пак многу му се паѓа на земја. Џунан ундо прави со мака и тоа што секој час мора да почне со џунан таисо го убива. Но тој си купил дипломи од некој друг Бог во својот мал свет и попрво се снашол на истиот начин на кој планирате и вие да го сторите тоа. Потоа станувате негов ученик, кажувате дека тој е најдобриот учител на целиот свет, му се упикавате длабоко у шупак и тоа трае се додека на лесен начин ги добивате дипломите и вниманието од него. Со тек на време тој инсистира се повеќе да одите на неговите семинари за да може да лепи фотки на Фејсбук и да покажува како има ученици низ целиот свет и на тој начин да се надева дека цената ќе му скока и понатаму. Но, во моментов кога ќе заглавите со него и нетрпението ќе почне да расте, вие почнувате да барате нов Бог кој ќе ви помогне побрзо вие самите да станете Бог.

Втората варијанта е малку пософистицирана. Бидејќи не ве бива во вештината што ја работите (а ниту во било која, а сте пробале многу), односно не можете набрзина да станете Бог во својот мал свет (или вашиот мал свет ви е премал), си одите во Суд и си регистрирате „Светски сојуз на јапонските боречки вештини“ или нешто со наслов „Балканска федерација на боречките вештини“ и слично. Потоа луѓето кои не знаат дека во Судот ќе ви регистрираат се што вие ќе посакате во однос на името на организацијата (Нив им е важно само да не се повторува името со некој друг правен сујбект), ќе се „акаат“ од земја завидувајќи ви дека вие сте Бог на една таква светска федерација. Следниот чекор е да се наименувате за Соке (или некоја друга звучна јапонска титула). По ова следат зачленувања во организацијата од други губитници кои сакаат набрзина да станат Богови во својот мал свет, а им треба потврда дека припаѓаат на некоја организација. Е сега веќе лесно се лаже народот (па дури и државните органи) дека вие сте почитуван мајстор кој припаѓа на „Светскиот будо совет“ или слична организација. И конечно, вие станавте Бог во својот мал свет.

п.с. Сите овие примери се случиле и во нашиот клуб, а ќе се случуваат и понатаму. Да не зборуваме за примерите кои се случувале низ светот. Знаете колку лузери имаат самопрогласена титула на соке, канчо, ханши, шихан или слично и се водачи на федерации со звучно име?

Бог во својот свет (сите тројца се Соке-иња)

Бог во својот свет

Јапонските самураи почнале да го усовршуваат и да го користат оклопот (јорои) на бојните полиња уште пред седум-осум века. Денес тој се усовршува и користи од страна на многу полициски структури ширум светот.

Не дека пред седум-осум века западните витези немале оклоп, туку нивниот бил толку многу тежок и неподвижен, што успешното движење во него било речиси невозможно.

Но овој напис не е посветен на историјата на оклопот, туку на потребата да се вежбаат традиционалните форми на класичните школи за боречки вештини. Тоа подразбира удари и движења на начин како ние и нашиот противник да носиме оклоп, но и барање на соодветни агли за напад односно места кои остануваа незаштитени.

Доколку добро се совлада и се разбере ова, ќе се забележи дека начинот на борба гради в гради на бојно поле воопшто не се изменил низ времето. Оттука и потребата нашите полициски сили што поскоро да почнат да го изучуваат ваквиот начин на борба.

Гоши е термин кој означува: „Воини кои живеат на село и обработуваат земја“.

Не ретко, откако ќе завршат со службата кај господарот, или, пак, во случај да ја откажат истата поради било која причина, воините својата енергија ја насочувале кон живеење во хармонија со природата.

На тој начин, нивниот тренинг продолжувал, но истовремено своето тело и ум ги одржувале и преку работа на нивите, кои им овозможувале и храна за себе и за семејството.

Дури и во поновите времиња имало вакви случаи. Поглаварот на Даито рју Аикиџуџутсу (Сокаку Такеда) се преселил на островот Хокаидо каде што изградил семејна куќа и култивирал доста земја на слабо населениот остров. По неговиот пример, личниот му ученик и основач на Аикидо-то, Морихеј Уешиба, купил земја во селото Ивама и таму изградил доџо и култивирал земја која ја обработувал заедно со своето семејство и учениците.

Воинот и природата градат нераскинливо единство.

На масата седат Соке, Штефен Фролих, Арно Кусерж, Наташа Морган и Љубош Покорни. Фотографирано пред 15-тина дена.
Меѓу Соке и Штефен се одвива доста важен разговор.

Трпение…

Тој дојде во нашиот клуб пред некоја година и од тогаш постојано покажува напредок во совладувањето на деветте школи на Буџинкан.

Овој пат, намерно нема да давам карактеристики за него, со цел да ја заштитам неговата личност, а секоја работа која дискретно ми е кажана од страна на моите ученици за мене претставува светост.

Туку, да се вратам на муобетот. Кога прв пат го пречекори прагот на моето доџо, ми кажа дека боледува од шум на срце и дека докторите не се сигурни како тоа ќе се развива. По краткиот разговор сепак одлучив дека е подобро да вежба.

Оттогаш поминаа доста месеци и години.  Во понеделникот, истиот тој, ми пријде и ми рече дека ги направил сите испитувања и дека шумот целосно исчезнал. Лекарот му честитал и му кажал дека тоа е благодарение на физичката активност.

-Сенсеи, сега е се во ред со мене и сакам да Ви се заблагодарам бидејќи знам дека ова е благодарение на вас и на вашите тренинзи.
Не кажав ништо специјално. Бев толку радосен и среќен, а кога сум среќен тогаш обично зборовите ми бегаат од устата.

Ова е моја (мала) победа поради начинот на кои ги водам тренинзите, прилагодени за правилен развој на телото и умот. Ова е уште повеќе твоја (голема) победа, бидејќи ти си еден од најредовните на тренинг. Ова е заедничка победа на сите нас кои си помагаме за време на тренинзите.

Ти, јас и сите наши членови ја постигнавме најважната работа. Сето друго не е важно.

Ако дозволуваш, ова нека биде и победа на Пат кон Сонцето / Буџинкан Македонија!