Тој дојде во нашиот клуб пред некоја година и од тогаш постојано покажува напредок во совладувањето на деветте школи на Буџинкан.

Овој пат, намерно нема да давам карактеристики за него, со цел да ја заштитам неговата личност, а секоја работа која дискретно ми е кажана од страна на моите ученици за мене претставува светост.

Туку, да се вратам на муобетот. Кога прв пат го пречекори прагот на моето доџо, ми кажа дека боледува од шум на срце и дека докторите не се сигурни како тоа ќе се развива. По краткиот разговор сепак одлучив дека е подобро да вежба.

Оттогаш поминаа доста месеци и години.  Во понеделникот, истиот тој, ми пријде и ми рече дека ги направил сите испитувања и дека шумот целосно исчезнал. Лекарот му честитал и му кажал дека тоа е благодарение на физичката активност.

-Сенсеи, сега е се во ред со мене и сакам да Ви се заблагодарам бидејќи знам дека ова е благодарение на вас и на вашите тренинзи.
Не кажав ништо специјално. Бев толку радосен и среќен, а кога сум среќен тогаш обично зборовите ми бегаат од устата.

Ова е моја (мала) победа поради начинот на кои ги водам тренинзите, прилагодени за правилен развој на телото и умот. Ова е уште повеќе твоја (голема) победа, бидејќи ти си еден од најредовните на тренинг. Ова е заедничка победа на сите нас кои си помагаме за време на тренинзите.

Ти, јас и сите наши членови ја постигнавме најважната работа. Сето друго не е важно.

Ако дозволуваш, ова нека биде и победа на Пат кон Сонцето / Буџинкан Македонија!

Кихон Хаппо. По се изгледа нема да има промена на темата за 2011. Се надевам и дека луѓето ќе ја разберат пораката. И дека нема да ги вежбат само 8-те техники (Хаппо), туку и дека ќе посветат доволно внимание на основите (Кихон). А тие основи доаѓат пред 8-те техники. Тие основи се состојат од камае (положби), удари (атеми / тсуки/ учи ваза), блокови (нагаши / уке ваза) итн.

Можеби оваа тема е мал обид да се стави ред во работата на Буџинкан (зборувам за „техничкиот“ дел). Можеби со ова некои доџо-а, кои со години се трудат да го издигнат стандардот на Буџинкан на повисоко ниво, конечно ќе бидат задоволни од своето залагање.

Мислам дека целта на оваа тема ќе биде токму тоа. Консолидирање на редовите во Буџинкан и еднаш засекогаш воспоставување на систем што ќе обезбеди квалитет на секое доџо поединечно.

За жал, морам да признам, дека се сомневам во успехот на идејата…

Дај Боже да грешам.

Пред еден месец земав четкичка в рака. Го ставив белиот лист пред мене, ја нурнав четкичката во мастилото, ги затворив очите, го избистрив умот, а потоа без здив повлеков неколку линии врз хартијата. Кога ги отворив очите бев зачуден од едноставноста и убавината на тоа што го напишав.

„Од прва рака добро излезе. Тоа може да значи само едно. Време е да почнам да вежбам Шодо“

Од тогаш помина еден месец. Секој ден запишувам по едно канџи. Јас немам учител за Шодо. Самоук сум. Како и за се друго што се обидувам да направам, го користам моето искуство во боречките вештини. Движење на раката (те сабаки), Мушин (без свест), Ритам (Ритсудо).

Многупати сум зборувал за важноста на уметноста при развитокот на секој воин. За да бидете комплетни (Татсуџин), треба покрај тренингот во боречките вештини, да одберете и усовршувате некоја уметност. Не е важно која. Поезија, сликарство, инструменти, пеење, фотографија, резба, вајање, итн. Се што може да Ве оплемени, што може за миг да ви го исчисти мозокот, да Ве опушти, да Ве пренесе во друг свет. Се е тоа добро. И секој од нас има талент барем за некоја уметност. Па и да нема, со малку труд ќе почне да развива. Важна е упорноста.

Шодо е јапонска калиграфија или уметничко пишување на знаците на јапонскиот јазик. Главно постојат три стила на пишување и јас ги вежбам сите три истовремено (Каишо, Гјошо, Сошо).

Врз развојот на Шодо големо влијание имал зен будизмот. Но и обратно. Шодо имал големо влијание врз зен будизмот.

Тоа е медитација преку пишување.

Даикомјосаи! Прослава и тренинг по повод роденденот на соке Масааки Хатсуми. Се одржува секоја година на почетокот на декември. Трае три дена и на крајот се соопштува темата за следната година.

Членовите на Буџинкан Доџо од целиот свет се упатуваат во Хомбу доџо-то неколку дена пред големиот настан. Инаку, соке Хатсуми подучува два пати неделно. Цената изнесува 35 евра за час. Вчера рекордот бил срушен.  235 луѓе на 90 м2. Стиснати како сардини. Сите среќни. Ќе се сликаат и ќе добијат калиграфија од соке.

А тренинг? Тренингот не е важен. И онака таму ретко кој оди за да вежба. Повеќето одат за да се „нафоткат“ и потоа фотките да ги објават на ФБ односно на Нет. „Бевме во Јапонија кај нашиот учител Хатсуми, супер си поминавме со него“.

Проблемот не е кај Соке. Тој своето го извежбал. Туку кај оние што не сакаат да вежбат. Кај оние што сакат да бидат нинџи, но не можат да направат ниту 10 склека.

Како и да е. На Хатсуми му посакуваме среќен роденден. А на другите повеќе да вежбаат, а помалку да зборуваат.

п.с. На долниот десен агол мислам дека забележав обид за Шако Кен. Не се лажам, нели?

п.п.с. Ги замолувам плукачите кои редовно го следат нашиов блог да не праќат извештај за написов кај своите ментори. Ова е сепак само шега.
Никој не го сака Буџинкан повеќе од нас

Веќе сме разговарале за 4-те важни елементи во вештината за мечување:

-Иаиџутсу (Баттоџутсу)

-Кенџутсу

-Чибури

-Ното

Но секако, постојат уште многу други елементи кои еден воин треба да ги поседува за да биде комплетен. Еден од нив е Те но учи (работата на дланката). Како и секогаш во корју буџутсу, секоја школа си има свој начин на Те но учи. Тоа се однесува на специфичниот начин на држење на мечот. Во некои школи се потенцира распоредот на силата во левата и десната дланка, во некои се потенцира извртувањето на зглобот при сечењето, а во некои растојанието помеѓу дланките. Сепак, сите овие елементи се подеднакво важни за Кенџутсу.
Во спротивно…

п.с. Снимено на годишната средба на корју буџутсу школите во Јапонија.

Кеппан-от или крвната заклетва е стар јапонски метод на обврзување. Тој се применувал и во боречките вештини, со цел ученикот да се обврзе дека стриктно ќе се придржува до правилата на доџо-то.

Се изведувал со засекување на прстот или надлактицата, а потоа со крвта се потпишувал документот на кој биле напишани основните правила на школата.

Кеппан-от не бил карактеристичен за сите доџо-а, а повеќето од нив веќе одамна го напуштиле овој метод. Сепак, во најстарата јапонска рју-ха за меч, Теншин Шоден Катори Шинто рју, овој метод се применува и ден-денес. Се разбира, последниот соке направил неколку исклучоци од ова правило (за гаиџин-ите), но сепак, тие што нема да го потпишат документот со својата крв, никогаш нема да ги дознат сите тајни на школата.

Еве ги правилата на табличката која треба да се потпише:

1. Никогаш и никому нема да зборувам, ниту пак да покажувам техники од школата, дури ни на моите најблиски роднини.
2. Никогаш нема да навлегувам во кавги и при тоа да ја злоупотребам вештината.
3. Никогаш нема да се коцкам ниту пак ќе посетувам нечесни места (јавни куќи, биртии и дувла з.м.)
4. Никогаш нема да го вкрстам мојот меч без дозвола.

Она што е интересно за нас, е дека оваа школа подучувала и нинџутсу методи на собирање информации и анализи.

Честопати се навраќам на некои моменти од времето кога одлучив да тргнам по Патот. Се сеќавам кога наближуваше петок, а со тоа и договарањата „каде ќе одиме таа вечер“. За некои тоа беше страшна дилема. „Хард рок“ или „Копакабана“. За мене дилема немаше. Прво трчање до Нова Железничка Станица, а потоа под закрилата на ноќта тренинг на полјаната позади зграда меѓу трите големи елки кои заштитуваат од љубопитните погледи.

Набргу почнаа коментарите: „Па ти веќе не сакаш да се дружиш со нас. Ти не избегнуваш нас. Тебе вежбањето ти е поважно од нас„.

(ова сигурно и на Вас ви се случува понекогаш)

Уште тогаш тоа го сфаќав како себичност. Зошто другари мои, бидејќи ете Вие не сте себични, не вежбате со мене? Зошто место да одите во град, не дојдете на полјаната? Ќе вежбаме заедно и повторно ќе се дружиме.

„Ех, ќе вежбаме, па нас не не интересира тоа што тебе те интересира“.

Аха. Значи ако Вас не ве интересира тоа што ме интересира мене, тоа не е себично. Ако Вие не уживате во тоа што уживам јас, тоа не е себично. Само кога јас правам нешто во што уживам, тогаш Ве избегнувам и не се грижам за нашето пријателство.

Тогаш сфатив дека Патот на воинот е осамен. Тој е осуден да биде разбран само од оние кои чекорат по истиот Пат.
Продолжив понатаму. И тие продолжија понатаму.

Денес ќе се видиме одвреме-навреме низ градот, на шалтер, во продавница. Ќе дознаам преку прашања дека никој од нив повеќе не се дружи како порано. Секој со свои семејства, бизниси, проблеми. Некои дури не се виделе со години.
Се прашувам. Што нив (не) ги задржа за да бидат заедно. Што имат од тоа што се дружеа секојдневно и ја тераа „скопската шема“. Нели тие не се раздвојуваа ниту за спиење, а сега очи не си виделе со години.
Се поминува. Се е „пролазно“.

На крајот останува само Патот. И луѓето што ќе ги сретнеш на него.

„За да бидеш добар воин,

мораш да имаш добар противник.

Ако немаш добар противник,

тогаш борбата станува само добар тренинг.

Ако борбата остане само добар тренинг,

тогаш сепак си добар воин“.

Игор Довезенски

Просветлување на сон 14 ноември, 2010 год.
п.с. Тие што им се јавува некој глас…да не ги викаа нешто на буквата „ш“?

На еден аикидо семинар, одржан под водство на јапопонски шихан, тој си зеде за право да го изговори следново: „ние Јапонците имаме нешто во нас, што вие Европјаните го немате и затоа сме подобри од вас (во будо з.м.)“.
На ова веднаш следеше мојата реплика: „можеби сте подобри во будо, но затоа на нас куровите ни се многу поголеми од вас„,

Секако, оваа крајно вулгарна констатација имаше само една цел. А тоа е да ја разбие арогантната и нацистичката теорија дека некоја нација е супериорна од другата само поради…што и да е.

Не се работи за супериорност поради некакви божествени генетски предиспозиции. Едноставно тие имаат ТРПЕНИЕ. Трпение градено со векови поради различни околности (сега немаме време да го објаснуваме тоа). На јапонците навистина може да им се препишат многу феномени. Почнувајќи од систематизираниот и совршен начин на војување. Тие се заслужни за тоа. Но повторно-не поради генетски предиспозиции поврзани со „одбрани од Бога“, туку поради нивниот специфичен начин на живот што довел до појава на неколку хомогени етнопсихолошки карактеристики кај нив.
Но за жал, тие етнопсихолошки карактеристики се променлива категорија. Така, денес Јапонците го губат приматот во речиси сите боречки спортови. Се повеќе шампиони во карате, џудо, кендо се појавуваат во други земји (нации), а за мешаните боречки вештини (ММА/УФЦ) веќе и не правиме муобет. Зарем сега америте и бразилците се супериорни нации? Не! Туку во овие дадени околности тие се потрпеливи, повредни и помотивирани за успеси.

И ден-денес многу мои пријатели ми зборуваат дека: „ние никогаш нема да можеме да бидеме добри како Јапонците“ и дека „нив им е лесно, само затоа што се Јапонци“. Тоа е Булшит! Или лајна по нашки (подобро му звучи). Јас не верувам дека Јапонците денес се подобри во Будо од Европејците или од другите народи.

Тоа е индивидуална работа. Се зависи од сопствениот труд. Тоа што тие го имале во минатото и претставувало предност над останатите, веќе го имаат загубено под налетот на западната „мода“.
Сега се зависи од вољата и трудот на поединецот.

Ноември е месец на џуте во Буџинкан Македонија. Почнуваме од вечер.

Знам дека некои од Вас веќе копаат по нет за да дојдат до информации за џуте, а од тоа што јас го видов можам да Ви потврдам дека во најголем дел тие информации се вистинско ѓубре.

Го издвоив само ова, бидејќи последниот соке на Мусо Шинто рју (Такаџи Шимизу) ги покажува основните принципи на работа со џуте.