Со дозвола на шидоши хо Зоран Тодоровски, во целост го објавувам мејлот што тој вчера ми го прати на мојата електронска адреса.

——————————————————

Дали се исплати?

Денеска (28.08.2014) со моето семејство го спремивме следниот план:Ј ас рано утрово да тргнам пешки од Матка кон Крстовар а сопругата и ќерка ми да ме чекаат на Крстовар каде ќе ручаме и малку ќе се релаксираме далеку од градската врева и смрдеа. Така и беше.
Тргнав по планинарската патека. По еден час одење патеката завршуваше на една ливада на која си пасеше едно помало стадо овци. БЛАГОДАРЕНИЕ на искуството стекнато во Буџинкан Македонија и внимателното складирање на секој збор и совет од ТЕБЕ Сенсеи, знаев дека кај има овци таму има и опасни кучиња. Цврсто го стиснав мојот верен пријател „ЏО“ (колку го сакам, само да знаете) и очекував напад. Тоа и се случи (бидејќи овчарот не беше во близина да го спречи). Еден огромен пес (шарпланинец) кој највероватно беше водач на чопорот, веднаш штом ме забележа се стрча кон мене…Се, ама буквално се што сум научил на тренинг, за само еден миг ми помина низ глава…Инстиктивно останав потполно мирен (умот мирно езеро), страв не чувствував, но адреналинот низ моето тело се вбризгуваше во секоја клетка. Заземав став и го испружив г-дин Џо директно кон муцката на ѕверот, кој веднаш застана точно пред врвот на стапот. Лаеше неверојатно гласно и пена му течеше низ забите. Време беше за акција! Ѕверот доби едно многу силно тсуки директно во носот. Сигурно го здоболи многу бидејќи ја свитка опашката и се одалечи од мене 10-15 метри и си седна во тревата. Но тоа не беше се. Речиси во истиот момент од мојата десна страна ме нападнаа уште три шарпланинци, од кои два беа помлади и исклучително агресивни. Во истиот момент откако г-дин „водач на чопор“ си го доби по носот, првиот од подмладокот го треснав толку силно по вилицата што на момент помислив дека џо-то ми се скрши. Од силината на (јоко учи) на кучето буквално му летна главата настрана, така да се сруши врз другар му кој веднаш беше до него. Двајцава „младичи“ се повлекоа малку назад и некако се смирија. Немаа веќе желба за повторен напад. А вториот „старец“ кој беше со подмладокот, мудро си се тргна на страна. Сепак останав и понатаму со испружен џо пред мене во очекување на нов напад, бидејќи знаев дека нема да ме пуштат низ нивната територија. Неверојатно, но сето ова траеше само неколку секунди. Стопанот го слушнал лаежот на неговите песови, веднаш дотрча, културно ми се извини и ми овозможи да поминам низ стадото. Се поздравивме, тој тргна по својот пат, а јас по мојот, бидејќи таму на врвот ме чекаше семејството.
БЛАГОДАРАМ СЕНСЕИ за се што ме научи, чест е да се биде твој ученик!
И уште нешто: ДАЛИ СЕ ИСПЛАТИ?

Срдечен поздрав!
ш.х Зоран Тодоровски

Пред десетина години на вратата од нашето доџо се појави еден многу симпатичен и харизматичен пар – Игор и Марија. Вежбаа околу две години, во кои морам да напоменам дека беа многу редовни и посветени. И постигнаа одлични резултати. Понатаму, животот ги однесе во некој друг правец. Напредуваа на работните места, си купија стан, си основаа семејство итн. Но контактите никогаш не ги загубивме. Одвреме-навреме ќе се сретневме, ќе поразговаравме и ќе се присетевме на убавите денови поминати во доџо-то на Буџинкан Македонија.

Годините си минуваа, нивната ќеркичка Биле порасна и мама Марија само што ме информираше дека од септември Биле ќе стане дел од Буџинкан Македонија. Таа ќе се зачлени во детската група „Нинџа Клинци“.

Знаете ли колку е тоа убаво да се слушне, дека веќе втората генерација од едно семејството ќе ја продолжи традицијата на родителите.

Ете, во тоа е убавината. Во довербата да ти се довери најмилото на воспитување и тоа кога е најважно – за време на првите чекори од животот. Тоа, пак, значи дека и родителите веруваат во целисходноста на традиционалните боречки вештини и во квалитетот што нашето доџо го поседува.

Традицијата си продолжува, преносот на знаењето никогаш никогаш не застанува. Тоа е целта на корју-то.

Нинпо Иккан!

Вчера се вратив во Скопје, а денес сум прв ден на работа. Се видов со Дара, ми пиша Мики, Марче ми се јави утрово – значи се се враќа во нормала. Редовната комуникација со учениците, на овој или на оној начин прави да се чувствувам нормално.

Пред малку бев во блискиот маркет да купам праска за ужина и се видов со еден наш член што веќе подолго време не доаѓа на тренинзи во доџо-то. На почетокот, како да сакаше да ме избегне, го сврте погледот и се обиде да го смени правецот на движење. Но кога го сменив и јас кон него, сепак одлучи да се поздрави со мене. Му беше непријатно, нешто му тежеше и правеше да се чувствува посрамено и помалку нервозно.

-Добар си, го прашав.

-Добар сум сенсеи, ама малку ми е непријатно да ве гледам во очи.

-Нема потреба, му реков, знам се. И не си прв, ниту последен. Се е во ред.

-Знаеш сенсеи, јас некако не заминав онака како што треба. Сега вежбам Би-џеј-џеј.

-Знам, тие работи веднаш стигнуваат до мене. Си бил на неколку тренинга, си се уверил во тоа што отсекогаш сум го тврдел дека „кој вежбал подолго време во нашето доџо нема никогаш повеќе да се пронајде искрено во ниту едно друго“. И се е во ред.

-Навистина е така сенсеи. Мислев дека таму ќе го најдам тоа што ми недостасуваше во нашето доџо, но видов дека таму уште повеќе работи ми фалат. Мислев дека ќе научам нови работи, но сега гледам дека сите тие работи веќе сум ги научил од тебе. Навистина, тој што искрено вежбал во нашето доџо, неможе никогаш повеќе со истата искреност и љубов да вежба во друго.

-Се сомневаше? Мислиш дека моите зборови се напразно изговорени? Нема потреба да ме избегнуваш. Не си направил ништо лошо. Помини некогаш да се видиме…