Шидоши хо Зоран С. Тодоровски, во негов стил дава објаснување за чувството по задобиениот „бошикен“.

_____________________________________________________________________

ЦЕЛОСЕН КОЛАПС
Велат дека секој воин или секој што претендира да биде, мора да поседува физичка и ментална сила. Треба да ги прифати и да опстои при сите предизвици, лесно да ги поднесе состојбите на болка кои можат да му го заматат умот. ПАТОТ по кој ВОИНОТ гази, ќе биде натопен со многу пот, понекогаш и со крв, но и исполнет со многу жртвувања.

ДА! Јас се согласувам со ова. НО постои НЕШТО што ваквото тврдење може да го побие во секоја смисла.Трае толку многу кратко, а неговата ефикасност е просто неверојатна. Се вика БОШИКЕН во Бутсу Метсу.
Најпрвин вресок од дното на душата. Телото пишти, умот уште погласно се буни. Во тој толку краток миг, целокупниот нервен систем доживува страшен земјотрес. И најмалиот нерв, оној што не би можел да се види дури ни со микроскоп, е изненаден. Се се руши. Телото и умот паѓаат како кула од карти. Како некој да ти вбризгал во телото деструктивна сила која коси се пред себе. Ментално и физичко цунами. Ужас!
Како куршум со голем калибар, бошикенот ја убива вољата, па дури и помислата да сториш нешто. За момент ништо на светот нема никаква смисла. Ги креваш рацете и се предаваш. На местото на ударот чувствуваш како да имаш дупка низ која истекува целокупната твоја енергија. Истекуваш самиот ти!
ш.х Зоран Тодоровски
10.11.2014 (пред полноќ)

После тренингот со Соке во Хомбу, доцна навечер се враќав кон Нарита и до мене во возот седна еден иструктор од Канада. Почнавме да разговараме за начинот на тренинг во моето и во неговото доџо, а тој беше целосно изненаден кога му кажав колку време поминуваме во џунан ундо и во џунан таисо. Јас, од друга страна, не бев толку изненаден кога тој ми кажа колку време тие поминуваат во џунан ундо и во џунан таисо. Подбрадокот, стомакот, тешките и ограничени движења, сето тоа ми кажуваше многу за мојот соговорник.

Потоа тој ме потсети дека пред малку во Хомбу, Соке не го започнал тренингот со џунан таисо и дека „тоа воопшто не е потребно“, бидејќи „во реална ситуација и онака немаме време за растегнување“.

Тука разговорот отиде во друг правец. Јас ја сменив темата бидејќи загубив желба за разговор.

Сакам да посочам неколку факти за важноста на џунан таисо.

1. Џунан таисо е еден од најважните елементи во тренингот на нинџата. Флексибилноста на телото не само што не чува од повреди за време на тренингот, туку и го подобрува нашето здравје и ја одржува виталноста на нашиот организам.

2. За време на џунан таисо во нашето тело се случуваат илјадници процеси кои доведуваат до самолекување и одржување на доброто здравје.

3. Точно е дека во реална ситуација ние немаме време „за растегнување“, но ако се растегнуваме секој ден (или барем секој втор), нашето тело во секое време е подготвено за борба.

4. Факт е дека не само во Хомбу, туку и во речиси сите Буџинкан доџо-а не се прави џунан таисо пред тренингот. Но тоа не значи дека не треба да се прави, а уште помалку дека Соке не ги прави овие вежби. Напротив, Тој не пропушта ниту еден ден без нив, а доказ за тоа е неговата одлична флексибилност, неговата техника, неговото здравје и виталност, стотиците текстови и фотографии на тема џунан таисо.
Па чекајте малку…зарем Вие мислите дека Соке ќе Ви наплаќа по 35 евра од тренинг за да Ве учи џунан таисо?
Тоа треба Вие да си го правите во Вашето доџо со Вашиот инструктор.

5. Џунан таисо за некого може да биде здодевно. Обично секое повторување на одредени активности, кај човекот создаваат одбивност и отпор. Ние сме навикнати на промени кои ќе не размрдаат и ќе ни дадат нов импулс. Но токму тие промени доведуваат до тоа никогаш да не си ја „завршиме работата“ како што треба. На џунан таисо не треба да се гледа така. Воопшто и не треба да се мисли дека тоа е некоја напорна и досадно-повторувачка активност. Треба да се разбере дека џунан таисо е дел од нашето секојдневие, нешто без кое не е можно да останеме во добра психо-физичка форма. Тоа е дел од нашиот тренинг и воопшто не треба да ни биде мака да го повторуваме, туку напротив, треба да уживаме во секој момент додека нашите мускули и тетиви се растегнуваат и се полнат со крв.

Има многу да се пишува на оваа тема, но да не претерам тука, сакам уште да напоменам дека џунан таисо секогаш си оди „во пакет“ со џунан ундо. Ако мене ме прашувате кое од двете е поважно, ќе Ви кажам дека соодносот во Вашиот тренинг треба да биде 65% (џунан таисо) наспроти 35% (џунан ундо). Но како што кажав, едното без другото не може.

Денес е роденден на Ксенија. Ќе го прославиме во нашиот дом со најблиските членови на семејството. И додека вчера и соопштував кои се роднини ќе и дојдат, таа почна да плаче. Ја запрашав што се случило, а таа низ солзи ми кажа:

-Тато, ама јас сакам утре да одам на тренинг. Се спремаме за полагање и не сакам да го пропуштам часот. Со гостите ќе се видам после тренинг, нека ме почекат малку.

Татина ќерка. Јуначиште. Тренингот и е поважен од роденденот.

На добар Пат си Ксенија. Почнуваш да се запознаваш со бедата. А бедата е секогаш верен придружник на тој што чекори по Патот. Постојат повеќе начини. Ако навистина сакаш да успееш, секогаш избери го најтешкиот.

Нинпо Иккан!

Сите сме различни и со свои карактеристики, но одиме по истиот Пат. И сите имаме иста цел. Како и во секое семејство, понекогаш се соочуваме со мали и големи проблеми, но се обидуваме заеднички да ги препродиме и победиме. Некои од нас се подобри, некои малку полоши, но даваме се од себе да ги надминеме нашите слабости. Понекогаш грешиме, но се трудиме секогаш да простиме.

„Кога ќе те издадат, тоа е исто како да ти ги скршиле двете раце. Можеш да простиш, но не можеш силно да прегрнеш со нив“.

Па така, се додека сме сме верни и искрени едни со други, ќе бидеме непобедливи!

Пред година или две, за време на еден семинар во природа, кохаи Владимир Антовски ми постави прашање во врска со црниот појас, при што начнавме и тема околу везот кој честопати се прави на истиот. Му одговорив дека според моето сфаќање на работите, за да се извезе своето име на црниот појас, потребно е да поминат доста години во тренинг. Во спротивно, тоа може да делува нескромно и фалбаџиски. На крајот додадов, дека можеби ќе го сторам тоа откако ќе „наполнам“ 25 години тренинг во Буџинкан.

Оваа година, на 2 јули, се навршија точно 26 години од мојот прв нинџа тренинг. Тој ден си помислив дека датумот за везење на појасот треба да се пролонгира барем за уште четири години. Да станат 30.

За време на мојот престој во Јапонија, сенсеи Ерик ме однесе во еден Будо Шоп во Нарита, каде што тој со години се снабдува со опрема. Пред да влеземе внатре ми кажа: „сопственикот на дуќанот е многу познат кендо мајстор. Има 7-ми дан и во дуќанот работи со целото свое семејство. Везовите на појасите и на кеико ги-то не ги прават компјутерски како сите останати, туку тој лично ги везе рачно на стара сингер машина. Мислам дека е време да си го навезеш името на појасот, додека се уште го служи видот. Мајсторот е многу стар и треба да ја искористиш оваа прилика за да имаш вез рачно навезен лично од него“.

Морам да признам дека во моментот кога го слушнав ова, скромноста ме напушти и веднаш побарав од мајсторот да ми го навезе личното име на едната, а името на Организацијата на другата страна.

Се уште мислам дека ми е рано за да носам „брендиран“ појас, но желбата да имам рачно везен оби од кендо мајстор ја победи мојата скромност.

И ова е лекција за мене. Ако сакаш, можеш да научиш од секоја животна ситуација. Па дури и кога не си на нивото на кое што еден воин треба да биде.

Со дозвола на шидоши хо Зоран Тодоровски, во целост го објавувам мејлот што тој вчера ми го прати на мојата електронска адреса.

——————————————————

Дали се исплати?

Денеска (28.08.2014) со моето семејство го спремивме следниот план:Ј ас рано утрово да тргнам пешки од Матка кон Крстовар а сопругата и ќерка ми да ме чекаат на Крстовар каде ќе ручаме и малку ќе се релаксираме далеку од градската врева и смрдеа. Така и беше.
Тргнав по планинарската патека. По еден час одење патеката завршуваше на една ливада на која си пасеше едно помало стадо овци. БЛАГОДАРЕНИЕ на искуството стекнато во Буџинкан Македонија и внимателното складирање на секој збор и совет од ТЕБЕ Сенсеи, знаев дека кај има овци таму има и опасни кучиња. Цврсто го стиснав мојот верен пријател „ЏО“ (колку го сакам, само да знаете) и очекував напад. Тоа и се случи (бидејќи овчарот не беше во близина да го спречи). Еден огромен пес (шарпланинец) кој највероватно беше водач на чопорот, веднаш штом ме забележа се стрча кон мене…Се, ама буквално се што сум научил на тренинг, за само еден миг ми помина низ глава…Инстиктивно останав потполно мирен (умот мирно езеро), страв не чувствував, но адреналинот низ моето тело се вбризгуваше во секоја клетка. Заземав став и го испружив г-дин Џо директно кон муцката на ѕверот, кој веднаш застана точно пред врвот на стапот. Лаеше неверојатно гласно и пена му течеше низ забите. Време беше за акција! Ѕверот доби едно многу силно тсуки директно во носот. Сигурно го здоболи многу бидејќи ја свитка опашката и се одалечи од мене 10-15 метри и си седна во тревата. Но тоа не беше се. Речиси во истиот момент од мојата десна страна ме нападнаа уште три шарпланинци, од кои два беа помлади и исклучително агресивни. Во истиот момент откако г-дин „водач на чопор“ си го доби по носот, првиот од подмладокот го треснав толку силно по вилицата што на момент помислив дека џо-то ми се скрши. Од силината на (јоко учи) на кучето буквално му летна главата настрана, така да се сруши врз другар му кој веднаш беше до него. Двајцава „младичи“ се повлекоа малку назад и некако се смирија. Немаа веќе желба за повторен напад. А вториот „старец“ кој беше со подмладокот, мудро си се тргна на страна. Сепак останав и понатаму со испружен џо пред мене во очекување на нов напад, бидејќи знаев дека нема да ме пуштат низ нивната територија. Неверојатно, но сето ова траеше само неколку секунди. Стопанот го слушнал лаежот на неговите песови, веднаш дотрча, културно ми се извини и ми овозможи да поминам низ стадото. Се поздравивме, тој тргна по својот пат, а јас по мојот, бидејќи таму на врвот ме чекаше семејството.
БЛАГОДАРАМ СЕНСЕИ за се што ме научи, чест е да се биде твој ученик!
И уште нешто: ДАЛИ СЕ ИСПЛАТИ?

Срдечен поздрав!
ш.х Зоран Тодоровски

Пред десетина години на вратата од нашето доџо се појави еден многу симпатичен и харизматичен пар – Игор и Марија. Вежбаа околу две години, во кои морам да напоменам дека беа многу редовни и посветени. И постигнаа одлични резултати. Понатаму, животот ги однесе во некој друг правец. Напредуваа на работните места, си купија стан, си основаа семејство итн. Но контактите никогаш не ги загубивме. Одвреме-навреме ќе се сретневме, ќе поразговаравме и ќе се присетевме на убавите денови поминати во доџо-то на Буџинкан Македонија.

Годините си минуваа, нивната ќеркичка Биле порасна и мама Марија само што ме информираше дека од септември Биле ќе стане дел од Буџинкан Македонија. Таа ќе се зачлени во детската група „Нинџа Клинци“.

Знаете ли колку е тоа убаво да се слушне, дека веќе втората генерација од едно семејството ќе ја продолжи традицијата на родителите.

Ете, во тоа е убавината. Во довербата да ти се довери најмилото на воспитување и тоа кога е најважно – за време на првите чекори од животот. Тоа, пак, значи дека и родителите веруваат во целисходноста на традиционалните боречки вештини и во квалитетот што нашето доџо го поседува.

Традицијата си продолжува, преносот на знаењето никогаш никогаш не застанува. Тоа е целта на корју-то.

Нинпо Иккан!

Вчера се вратив во Скопје, а денес сум прв ден на работа. Се видов со Дара, ми пиша Мики, Марче ми се јави утрово – значи се се враќа во нормала. Редовната комуникација со учениците, на овој или на оној начин прави да се чувствувам нормално.

Пред малку бев во блискиот маркет да купам праска за ужина и се видов со еден наш член што веќе подолго време не доаѓа на тренинзи во доџо-то. На почетокот, како да сакаше да ме избегне, го сврте погледот и се обиде да го смени правецот на движење. Но кога го сменив и јас кон него, сепак одлучи да се поздрави со мене. Му беше непријатно, нешто му тежеше и правеше да се чувствува посрамено и помалку нервозно.

-Добар си, го прашав.

-Добар сум сенсеи, ама малку ми е непријатно да ве гледам во очи.

-Нема потреба, му реков, знам се. И не си прв, ниту последен. Се е во ред.

-Знаеш сенсеи, јас некако не заминав онака како што треба. Сега вежбам Би-џеј-џеј.

-Знам, тие работи веднаш стигнуваат до мене. Си бил на неколку тренинга, си се уверил во тоа што отсекогаш сум го тврдел дека „кој вежбал подолго време во нашето доџо нема никогаш повеќе да се пронајде искрено во ниту едно друго“. И се е во ред.

-Навистина е така сенсеи. Мислев дека таму ќе го најдам тоа што ми недостасуваше во нашето доџо, но видов дека таму уште повеќе работи ми фалат. Мислев дека ќе научам нови работи, но сега гледам дека сите тие работи веќе сум ги научил од тебе. Навистина, тој што искрено вежбал во нашето доџо, неможе никогаш повеќе со истата искреност и љубов да вежба во друго.

-Се сомневаше? Мислиш дека моите зборови се напразно изговорени? Нема потреба да ме избегнуваш. Не си направил ништо лошо. Помини некогаш да се видиме…

13 јули, 2014 година. Соке Масааки Хатсуми го прогласи Тоширо Нагато за ДаиШихан 大師範.
Многумина побрзаа да ја пренесат оваа вест, без воопшто да знаат што точно значи тоа.

Иако, „даи“ се преведува како голем, во контекст на боречките вештини оваа титула се доделува на тој што го заменува актуелниот соке.
Така, во Даито рју Аикиџуџутсу постои титулата „соке даири“ или „некој што предава во замена на соке“.
Во Катори Шинто рју, исто така, постои титулата „даи шихан“, а неа ја носи тој што ќе го наследи сегашниот шихан Рисуке Отаке (во случајот неговиот син Нобутоши).

Овие титули обично се доделуваат кога носителот на традицијата е многу стар или болен, па така во случај тој да не може повеќе да предава, назначува свој наследник што би го правел тоа наместо него.

Што точно сака Соке да постигне со овој чин, ќе се дознае во наредниот период. Нема потреба од нагаѓање, иако не е тешко да се претпостави. Наше е да продолжиме со тренингот поради нашето самоусовршување, а сенсеи Хатсуми самиот ќе излезе со информација тогаш-кога тој ќе процени дека треба.

Доколку лично мене ме прашате за изборот на Соке, можам да потврдам дека е одличен. Тоширо Нагато конечно и непогрешливо го добива тоа што го заслужил. Тој е онаа сенка на Соке, која што никогаш јавно не се експонирала, а која отсекогаш верно и будно го следела секој негов чекор. Тој е човекот што 40 години се грижи за безбедноста на Соке и што многумина серковци ги има исфрлено низ вратата на доџо-то поради навредите упатени кон неговиот учител. Тој е ученикот што со дела, наместо со зборови, ја напиша својата историја.

Не можам, а да не се сетам, на еден стар текст објавен во 1987 година во тогаш популарниот американски „Нинџа Магазин“, кој гласи: “He is like the shadow of Soke Hatsumi and many see him as the one who will eventually take the helm of Bujinkan”.

Авторот на текстот е генијалец кој уште тогаш неверојатно прецизно го најави 13 јули, 2014 година.

Иккан!

Минатата недела Сенсеи Черта побара од мене да му го испратам целосниот план за работа/тренинг при мојата претстојна посета на Јапонија. Секако, тоа го сторив веднаш, без никакви дополнителни прашања.

Следниот ден Сенсеи ми пиша повторно и ме праша зошто во мојата агенда нема ниту една посета на Даито рју доџо. Му реплицирав веднаш дека немам никаква намера да изучувам Даито рју Аикиџуџутсу кај друг учител и дека воопшто и немам потреба за тоа кога го имам Него. Додадов дека истовремено мојата лојалност не ми дозволува ниту да помислам на такво нешто.

Сабајлево го отворам поштенското сандаче и еве што ми напишал Сенсеи:

„НЕ!!! Посетата на Јапонија е секогаш неверојатно искуство. Те овластувам и ти наредувам да го посетиш секое Даито рју доџо што посакуваш и на кое што ќе наидеш. Ти си мој ученик во кого имам потполна доверба и на твојот талент му е потребно собирање на искуство колку што е можно повеќе. Само те замолувам, во кое доџо и да одиш, освен кај некои од моите поранешни соученици, да влезеш со бел појас и бело кеико ги. На тој начин ќе искажеш почит кон нивната работа“

Навистина не знам со што ја заслужувам довербата на Сенсеи. Не знам дали воопшто вредат тие убави зборови искажани за мене. Но знам дека Сенсеи е голем човек и голем учител. А неговата доверба во мене уште повеќе ме обврзува да го следам Неговиот Пат.