Со дозвола на шидоши хо Зоран Тодоровски, во целост го објавувам мејлот што тој вчера ми го прати на мојата електронска адреса.

——————————————————

Дали се исплати?

Денеска (28.08.2014) со моето семејство го спремивме следниот план:Ј ас рано утрово да тргнам пешки од Матка кон Крстовар а сопругата и ќерка ми да ме чекаат на Крстовар каде ќе ручаме и малку ќе се релаксираме далеку од градската врева и смрдеа. Така и беше.
Тргнав по планинарската патека. По еден час одење патеката завршуваше на една ливада на која си пасеше едно помало стадо овци. БЛАГОДАРЕНИЕ на искуството стекнато во Буџинкан Македонија и внимателното складирање на секој збор и совет од ТЕБЕ Сенсеи, знаев дека кај има овци таму има и опасни кучиња. Цврсто го стиснав мојот верен пријател „ЏО“ (колку го сакам, само да знаете) и очекував напад. Тоа и се случи (бидејќи овчарот не беше во близина да го спречи). Еден огромен пес (шарпланинец) кој највероватно беше водач на чопорот, веднаш штом ме забележа се стрча кон мене…Се, ама буквално се што сум научил на тренинг, за само еден миг ми помина низ глава…Инстиктивно останав потполно мирен (умот мирно езеро), страв не чувствував, но адреналинот низ моето тело се вбризгуваше во секоја клетка. Заземав став и го испружив г-дин Џо директно кон муцката на ѕверот, кој веднаш застана точно пред врвот на стапот. Лаеше неверојатно гласно и пена му течеше низ забите. Време беше за акција! Ѕверот доби едно многу силно тсуки директно во носот. Сигурно го здоболи многу бидејќи ја свитка опашката и се одалечи од мене 10-15 метри и си седна во тревата. Но тоа не беше се. Речиси во истиот момент од мојата десна страна ме нападнаа уште три шарпланинци, од кои два беа помлади и исклучително агресивни. Во истиот момент откако г-дин „водач на чопор“ си го доби по носот, првиот од подмладокот го треснав толку силно по вилицата што на момент помислив дека џо-то ми се скрши. Од силината на (јоко учи) на кучето буквално му летна главата настрана, така да се сруши врз другар му кој веднаш беше до него. Двајцава „младичи“ се повлекоа малку назад и некако се смирија. Немаа веќе желба за повторен напад. А вториот „старец“ кој беше со подмладокот, мудро си се тргна на страна. Сепак останав и понатаму со испружен џо пред мене во очекување на нов напад, бидејќи знаев дека нема да ме пуштат низ нивната територија. Неверојатно, но сето ова траеше само неколку секунди. Стопанот го слушнал лаежот на неговите песови, веднаш дотрча, културно ми се извини и ми овозможи да поминам низ стадото. Се поздравивме, тој тргна по својот пат, а јас по мојот, бидејќи таму на врвот ме чекаше семејството.
БЛАГОДАРАМ СЕНСЕИ за се што ме научи, чест е да се биде твој ученик!
И уште нешто: ДАЛИ СЕ ИСПЛАТИ?

Срдечен поздрав!
ш.х Зоран Тодоровски

Пред десетина години на вратата од нашето доџо се појави еден многу симпатичен и харизматичен пар – Игор и Марија. Вежбаа околу две години, во кои морам да напоменам дека беа многу редовни и посветени. И постигнаа одлични резултати. Понатаму, животот ги однесе во некој друг правец. Напредуваа на работните места, си купија стан, си основаа семејство итн. Но контактите никогаш не ги загубивме. Одвреме-навреме ќе се сретневме, ќе поразговаравме и ќе се присетевме на убавите денови поминати во доџо-то на Буџинкан Македонија.

Годините си минуваа, нивната ќеркичка Биле порасна и мама Марија само што ме информираше дека од септември Биле ќе стане дел од Буџинкан Македонија. Таа ќе се зачлени во детската група „Нинџа Клинци“.

Знаете ли колку е тоа убаво да се слушне, дека веќе втората генерација од едно семејството ќе ја продолжи традицијата на родителите.

Ете, во тоа е убавината. Во довербата да ти се довери најмилото на воспитување и тоа кога е најважно – за време на првите чекори од животот. Тоа, пак, значи дека и родителите веруваат во целисходноста на традиционалните боречки вештини и во квалитетот што нашето доџо го поседува.

Традицијата си продолжува, преносот на знаењето никогаш никогаш не застанува. Тоа е целта на корју-то.

Нинпо Иккан!

Вчера се вратив во Скопје, а денес сум прв ден на работа. Се видов со Дара, ми пиша Мики, Марче ми се јави утрово – значи се се враќа во нормала. Редовната комуникација со учениците, на овој или на оној начин прави да се чувствувам нормално.

Пред малку бев во блискиот маркет да купам праска за ужина и се видов со еден наш член што веќе подолго време не доаѓа на тренинзи во доџо-то. На почетокот, како да сакаше да ме избегне, го сврте погледот и се обиде да го смени правецот на движење. Но кога го сменив и јас кон него, сепак одлучи да се поздрави со мене. Му беше непријатно, нешто му тежеше и правеше да се чувствува посрамено и помалку нервозно.

-Добар си, го прашав.

-Добар сум сенсеи, ама малку ми е непријатно да ве гледам во очи.

-Нема потреба, му реков, знам се. И не си прв, ниту последен. Се е во ред.

-Знаеш сенсеи, јас некако не заминав онака како што треба. Сега вежбам Би-џеј-џеј.

-Знам, тие работи веднаш стигнуваат до мене. Си бил на неколку тренинга, си се уверил во тоа што отсекогаш сум го тврдел дека „кој вежбал подолго време во нашето доџо нема никогаш повеќе да се пронајде искрено во ниту едно друго“. И се е во ред.

-Навистина е така сенсеи. Мислев дека таму ќе го најдам тоа што ми недостасуваше во нашето доџо, но видов дека таму уште повеќе работи ми фалат. Мислев дека ќе научам нови работи, но сега гледам дека сите тие работи веќе сум ги научил од тебе. Навистина, тој што искрено вежбал во нашето доџо, неможе никогаш повеќе со истата искреност и љубов да вежба во друго.

-Се сомневаше? Мислиш дека моите зборови се напразно изговорени? Нема потреба да ме избегнуваш. Не си направил ништо лошо. Помини некогаш да се видиме…

13 јули, 2014 година. Соке Масааки Хатсуми го прогласи Тоширо Нагато за ДаиШихан 大師範.
Многумина побрзаа да ја пренесат оваа вест, без воопшто да знаат што точно значи тоа.

Иако, „даи“ се преведува како голем, во контекст на боречките вештини оваа титула се доделува на тој што го заменува актуелниот соке.
Така, во Даито рју Аикиџуџутсу постои титулата „соке даири“ или „некој што предава во замена на соке“.
Во Катори Шинто рју, исто така, постои титулата „даи шихан“, а неа ја носи тој што ќе го наследи сегашниот шихан Рисуке Отаке (во случајот неговиот син Нобутоши).

Овие титули обично се доделуваат кога носителот на традицијата е многу стар или болен, па така во случај тој да не може повеќе да предава, назначува свој наследник што би го правел тоа наместо него.

Што точно сака Соке да постигне со овој чин, ќе се дознае во наредниот период. Нема потреба од нагаѓање, иако не е тешко да се претпостави. Наше е да продолжиме со тренингот поради нашето самоусовршување, а сенсеи Хатсуми самиот ќе излезе со информација тогаш-кога тој ќе процени дека треба.

Доколку лично мене ме прашате за изборот на Соке, можам да потврдам дека е одличен. Тоширо Нагато конечно и непогрешливо го добива тоа што го заслужил. Тој е онаа сенка на Соке, која што никогаш јавно не се експонирала, а која отсекогаш верно и будно го следела секој негов чекор. Тој е човекот што 40 години се грижи за безбедноста на Соке и што многумина серковци ги има исфрлено низ вратата на доџо-то поради навредите упатени кон неговиот учител. Тој е ученикот што со дела, наместо со зборови, ја напиша својата историја.

Не можам, а да не се сетам, на еден стар текст објавен во 1987 година во тогаш популарниот американски „Нинџа Магазин“, кој гласи: “He is like the shadow of Soke Hatsumi and many see him as the one who will eventually take the helm of Bujinkan”.

Авторот на текстот е генијалец кој уште тогаш неверојатно прецизно го најави 13 јули, 2014 година.

Иккан!

Минатата недела Сенсеи Черта побара од мене да му го испратам целосниот план за работа/тренинг при мојата претстојна посета на Јапонија. Секако, тоа го сторив веднаш, без никакви дополнителни прашања.

Следниот ден Сенсеи ми пиша повторно и ме праша зошто во мојата агенда нема ниту една посета на Даито рју доџо. Му реплицирав веднаш дека немам никаква намера да изучувам Даито рју Аикиџуџутсу кај друг учител и дека воопшто и немам потреба за тоа кога го имам Него. Додадов дека истовремено мојата лојалност не ми дозволува ниту да помислам на такво нешто.

Сабајлево го отворам поштенското сандаче и еве што ми напишал Сенсеи:

„НЕ!!! Посетата на Јапонија е секогаш неверојатно искуство. Те овластувам и ти наредувам да го посетиш секое Даито рју доџо што посакуваш и на кое што ќе наидеш. Ти си мој ученик во кого имам потполна доверба и на твојот талент му е потребно собирање на искуство колку што е можно повеќе. Само те замолувам, во кое доџо и да одиш, освен кај некои од моите поранешни соученици, да влезеш со бел појас и бело кеико ги. На тој начин ќе искажеш почит кон нивната работа“

Навистина не знам со што ја заслужувам довербата на Сенсеи. Не знам дали воопшто вредат тие убави зборови искажани за мене. Но знам дека Сенсеи е голем човек и голем учител. А неговата доверба во мене уште повеќе ме обврзува да го следам Неговиот Пат.

Коцката е фрлена односно картата е купена. Во септември патувам во Јапонија на 20 дневно изучување на јапонските класични боречки вештини.

Планот е целосно направен. Ќе имам по 4 тренинзи дневно, во вкупно траење од 8 часа. Тоа значи дека за 20 дена ќе имам 160 саати тренинг. Останатото време најверојатно ќе помине по возови и запишување на материјалот што дента ќе го научам. За спиење одвоив по 4 саати на ден, бидејќи сакам максимално да го искористам моето време таму.

Да, ќе биде пеколно тешко и ужасно напорно. Предвидени се тренинзи во Шимбукан Доџо (главното доџо за Теншин Шоден Катори Шинто рју), потоа во Буџинкан доџо-ата (кај неколку шихани), посета на хомбу-то на Џиненкан, средба и духовно патување со шугендо свештеник и уште неколку изненадувања кои ќе ги откријам по враќањето.

Сега би сакал да Ви се извинам на Вас (моите ученици). Последните неколку месеци на моменти бев помалку отсутен со умот. Концентрацијата ми беше слаба и движењета понекогаш некординирани. Имаше неколку причини за тоа.

Прво, ме мачеше тешко воспаление на десното рамо (тендонитис), кое го закачив пред неколку месеци и уште го влечам. Тоа се добива од голем напор и непримерно хармоничен тренинг. Мислам дека неколку од Вас приметија, особено за време на џунан ундо. Не можев ниту да се кренам од земја како што треба.

Второ, се поклопија неколку проекти (книгата, организирање на неколку важни настани, градба на летниковецот и сега на тоалетите во Хомбу), што ми одземаа доста енергија.

И трето и најважно – обезбедувањето на средства за патот за Јапонија. Тоа да Ви признам ѓаволски чини. Само авионската карта е 1000 евра. Таму се плаќа се. Од локален престој, превоз, па се до тренинзите кои поединечно се наплатуваат по час (за разлика од тука, таму да си наплатиш за вложениот труд и знаење, е сосема нормална работа). Целата оваа „авантура“ ќе ме чини над 3000 евра. За да ги обезбедам тие пари, покрај мојата редовна работа, паралелно работев на неколку факултетски проекти (транскрибирање, собирање и анализа на материјали), изработував реквизити за тренинг (шурикени, кунаи, врвови за копја за странство) и му помагав на мојот другар Ацо при промоцијата на неговите вина (помагав=швицарска техника на носење кутии со вино на грбача). И тука, користам прилика да му кажам едно огромно благодарам на чичко Ацо. Бидејќи таа работа што може да му ја работи било кој за многу мали пари, мене одлично ми ја плаќаше и со тоа ми помогна премногу во купувањето на картата).

Сега сакам јавно да Ви кажам ИЗВИНЕТЕ. На сите Вас кои не добивте доволно внимание. Извинете за секој момент кога бев отсутен со мислите или кога не можев да Ви излезам во пресрет. Едноставно бев (и се уште сум, не завршиле обврските, напротив дури сега почнуваат) изморен и ненаспан, ослабнат (5 кг) и дезориентиран на моменти. Се надевам дека ќе Ви надокнадам од октомври.

Еден колега од работа забележувајќи го ова ме праша: „па добро, што ќе ти е сето ова? Имаш петчлено семејство кое сам го издржуваш, мала плата, а ќе одиш во најскапиот град на светот“

Му одговорив: „Единствениот начин да успееш во буџутсу е да се жртвуваш. Ама вистински, без проценки или калкулации. Без задршки или задни намери. Во спротивно, ти само си играш будо. Ако не ги живееш боречките вештини, тогаш ти се играш како мало дете кое си замислува и си верува во своите замисли. Не сакам да бидам будо-ка како моите колеги кои пишуваат за будо, пуштаат клипови за будо, зборуваат за будо, а не го живеат. Сакам да одам на изворот. Каде што водата е најчиста. Да се напијам од таму и од таа вода да донесам на моите ученици“.

Има уште многу време до септември. Треба уште многу да се работи за да се обезбеди потребната сума. Но многу е полесно кога се има цел. Кога се знае што се сака. Мене работата не ме плаши. Жртвувањето уште помалку. Јас никогаш не сум бил паразит кој дреме дома и чека помош од блиските. Затоа, Ве замолувам да ме истрпите уште малку. Доколку се излезе како што треба, мислам дека од септември нашето доџо го чека ново поглавје.

Нинпо Иккан!

Се сеќавам на еден тренинг од пред неколку месеци што го држев на почетниците во групата на Марче. По завршувањето, еден од нив ме почека надвор и ми постави неколку прашања во врска со животот и со проблемите на кои наидуваме за време на нашиот тренинг во доџо-то.

Откако му одговорив на прашањата, ученикот ме погледна со насмевка и ми кажа: „сенсеи, ми дадовте ист одговор како и семпаи Марко. Како него да го слушав додека ми зборувавте“.

Веднаш се сетив на еден друг разговор со еден ученик на Сенсеи Черта, кога прв пат бев во неговото доџо во Италија. Разговаравме за боречките вештини и малку се подотворив повеќе и почнав да раскажувам за нивната филозофија и принципи. Откако ме ислуша, ученикот ми кажа: „Игор, те слушам како зборуваш и цело време ми звучеше како да го слушам Сенсеи Черта како ми зборува“

Ова сум го слушал многупати низ мојот контакт со луѓето. И од познати и од непознати. И знам зошто е тоа така.

Сите кои цврсто и одлучно чекорат по Патот, порано или подоцна ги учат и ги прифаќат принципите на будо-то. А чим ги прифатиш, почнуваш да ги разбираш. Горе-доле, Патот е ист за сите. Можеби има различни „улици“, но сите водат кон иста цел. И низ сите тие патеки се судруваме со истите проблеми и ги решаваме на ист или на сличен начин.

Затоа, ако ме прашате мене или Марко или Зоки или било кој што го следи Патот, најверојатно ќе добиете ист одговор.

А ние никогаш не сме се консултирале што треба да кажеме или што ќе зборуваме. Ние не сме разговарале за тоа дали имаме исти ставови или заклучоци по некое прашање. Јас всушност во последниве неколку месеци најмалку се гледам токму со Марко и со Зоки. Но нам и не ни треба гледање, разговарање или договарање. Ние го следиме Патот. И затоа се разбираме без зборови. Само со срце.

Тој е Патот.

_________________________________________

Вчера новинарката на „Теа Модерна“ ми го прати финалниот текст за да дадам дозвола за објавување. Интервјуто ќе излезе во утрешниот број.

Како што и очекував, најмалку се концентрирала на тоа што го зборував за моите учители, а најмногу пишувала за мене. Го „средила“ интервјуто така „махерски“ да постојано се добива впечаток како се фалам за моите достигнувања. Нешто што најмалку сакав да се случи и на што најмногу внимавав. Додека го читав, пропаѓав во земја од фалењето и четките што „сам си ги мавам“. Поради тоа, ќе чекам да помине неделава и магазинот да се повлече од продажба, па после тоа ќе ја архивирам информацијата на нашата веб-страница односно јавно ќе ја обелоденам.

Тоа што сакав да кажам, е дека во интервјуто нема да прочитате ништо ново. Истите работи за кои постојано зборувам. Верност, искреност, издржливост, посветеност итн.

Истите работи за кои зборуваат и Свенерик и Марио Де Мол во моите интервјуа со нив, каде што ја искажуваат својата лојалност кон своите учители.

А што друго би кажале луѓето кои го следат Патот?

Тој е Патот.

Која е крајната цел на еден учител и водач на доџо во однос на своите ученици?

Да направи добри борци? Да оформи здрави индивидуи? Да создаде стабилни и одговорни личности? Да направи „комплетни луѓе“ кои би можеле да се наречат „татсуџин“?

Или сето ова заедно?

Ова го посветувам на сите „успешни приказни“ во нашето доџо. На сите кои дојдоа несигурни и слаби, а излегоа победници. На сите кои ги применија принципите на будо-то во секојдневниот живот и се искачија неколку скалила погоре. На сите кои ги победија болестите и депресијата. На сите кои се вработија и оформија семејство. На сите кои ги искалија своите тела и станаа цврсти и здрави. На сите кои го наоштрија умот и сега ги забележуваат сите ситници наоколу. Искрено се восхитувам на сите мои ученици кои „пораснаа“ во нашето доџо.

Колку е важно да се разберат принципите на будо-то? Би кажал дека е најважно од се. Многумина можат да станат прекрасни борци, но и да останат само на тоа. А техниката може да се подобрува и да се влошува. Таа зависи од нашето време поминато на тренинг.

Принципите остануваат во нас засекогаш. И се применливи во секое време. Затоа секогаш повторувам на моите ученици да се концентрираат истовремено и на духовниот развој.

Дали сите успеваат? За жал не. Не можат сите да успеат затоа што немаат воља за тоа. Или, пак, нивното големо его ги залажува дека се совршени и дека воопшто и немаат потреба да се усовршуваат понатаму. Има ученици кои никогаш не седнале да поразговараат со мене и да побараат некој совет за својата состојба. Се срамаат да ги признаат своите грешки и слабости. И јас го прифаќам тоа. Тоа си е нивно право. Но доколку не се искрени кон мене, не можам да им помогнам. Доколку не побараат помош, не можам да им помогнам. А можам. И тоа многу. И некогаш го правам тоа и без тие да се свесни за тоа. Но оди многу тешко, на тој начин…

Што е тоа „успешна приказна“? Кој е дел од неа? Епа тоа се сите оние наши членови кои одат напред по Патот. Кои го грабаат животот со двете раце и кои знаат што сакаат од него. Кои завршуваат образование, наоѓат работа, девојка, сопруга, оформуваат семејство. Кои се реализираат. И тие треба да бидат пример за сите останати.

А што е „неуспешна приказна“? Неуспешна приказна е да седиш дома по цел ден и да се жалиш дека „ништо не е како што треба“. Да те издржуваат твоите родители, а ти да не се обидеш ниту да најдеш работа. Да велиш дека таа работа е „тешка, малку платена или глупава и не е за тебе“. Да не знаеш што да правиш со себе, да скиташ наоколу со мислите. А ако седиш дома и не правиш ништо, тогаш јасно е дека имаш цел ден и цела ноќ на располагање да размислуваш за триста глупости. И да реализираш некоја таква глупост, која еден ден ќе те чини многу. Да се полниш со негативна енергија, со лоши мисли, со гнев, бес, лутина и омраза.

Се обраќам на сите мои ученици кои време е да направат нешто во својот живот. На сите кои се уште вежбаат во моето доџо, бидејќи на останатите и немам никакво право да ги советувам.

Почнете од денес. Мрднете го газот од дома. Исклучете го својот компјутер или телевизор. Тие нема да ви донесат ништо ново. Растрчајте се. Завршете ги конечно натрупаните обврски. Завршете ги училиштата и факултетите. Барајте работа. Работете било што. Се, е подобро од ништо. Верувајте во себе. Ослободете ја Вашата креативност. Побарајте помош таму каде што мислите дека ќе ја добиете. Заборавете на егото барем за миг. Направете нешто добро. Нешто што нема никого да повреди, а многумина ќе направи среќни. Волонтирајте. Бидете доброволец. Гледајте напред. И верувајте.

Време е. Сите Вие можете. Ако сакате…

Да се биде семпаи во традиционално корју доџо е голема чест и одговорност.

Семпаи треба да се грижи за многу работи поврзани со тренингот. Сега ќе набројам само  неколку.

1. Грижа за безбедноста на почетниците и кохаи-те. Понекогаш, во доџо-то се случува да дојде да вежба некој од страна. Семпаи треба внимателно да го набљудува неговиот однос. Доколку тој сака да ја наметне неговата филозофија на сила, додека вежба со некој почетник, семпаи треба да се замеша и да го оправда почетникот со зборовите: тој е апсолутен почетник, ќе го заменам јас како уке.
2. Семпаи треба да внимава почетниците и кохаи-те да не употребуваат премногу неконтролирана сила за време на тренингот. Доколку незнаењето се замени со сила, лесно може да дојде до повреда.
3. Семпаи треба да ги мотивира почетниците. Тој е модел за тоа како треба еден почетник да се однесува и да вежба. Треба да им обрне внимание за Реи Хо, да ги подучи за односот кон тренингот, но и да ги научи на љубезност.
4. Кога сме кај мотивацијата, семпаи шири позитивна енергија низ доџо-то. Неговата воља е толку силна што ги тера сите повеќе да „буткаат“ напред. Доколку семпаи седне за време на џунан ундо, како може да се очекува дека помладите ќе дадат се од себе?
5. Семпаи има блиска и директна комуникација со сенсеи. Проблемите во доџо-то ги дознава сам и ги решава веднаш, без чекање. Доколку не може да ги реши, веднаш го информира сенсеи за тоа. Семпаи-то ги „крши“ негативните мисли кај останатите и веднаш ги враќа на Патот тие што скршнале. Тој ги избегнува членовите кои развиваат и шират негативност и одбива да се поистоветува со нив. Семпаи-то ги собира околу себе членовите кои позитивно размислуваат и кои акомулираат добрина во срцето.

Сакате да бидете семпаи достоен за почит? Почнете од тука. Денес!

„Најголемата победа е победата врз самиот себе“.

Ваква или во некаква слична форма, звучи најискористената изрека  во светот на боречките вештини која веќе сите ја знаеме и сите со гордост си земаме за право да ја цитираме наоколу.

Но како и секогаш, зборовите од уста толку лесно излегуваат, а критиката и смеењето врз туѓиот грб не боли воопшто.

Која е целта на оваа изрека? Дали некој размислил подлабоко за нејзиното значење? Каква е таа победа врз самите себе?

Во светот на боречките вештини многу работи се од голема важност. Се следат принципи, закони, правила. Но една од клучните работи е: МОТИВАЦИЈА-та. Од неа почнува се и без неа се завршува.

Секој вежбач поминува низ неколку фази на Патот на Будо-то.

Во првата фаза е големата „загреаност“ за вештината. Ученикот ужива во техниките и едвај чека да дојде новиот час. Колку поголема загреаност, толку побрзо ученикот ќе „изгори“ доколку неговиот карактер не е челичен. По правило, ученици кои на почетокот најмногу ветуваат, после неколку години се истрошени и нивната мотивација се губи. Најзагреаните ученици најчесто барат изговори и кривицата за нивната слабост ја префрлаат на други (никогаш на себе).

Во втората фаза ученикот почнува да ја губи насмевката за време на тренингот и секогаш пред тренинг се чуствува безволно. Тој знае дека чувството после тренинг ќе му биде убаво, но се потешко му е да се натера да појде во доџо-то и да вежба.

Во последната фаза ученикот е крајно демотивиран. Тој почнува да се сомнева во зборовите и намерите на својот учител,  ја губи довербата во техниките и во вештината. Почнува да развива сомнеж дека не е пожелен во доџо-то, дека учителот или „колегите“ имаат нешто против него. Се повеќе се интересира за други вештини и други клубови и мисли дека таму повторно ќе се пронајде и ќе го „запали огнот“. Тој е убеден дека нешто мора да смени, да сврти нова страница во животот и дека тогаш се ќе му тргне од рака.

Откако замката која што самиот си ја поставува ќе успее, ученикот заминува и ја затвора вратата зад себе. Честопати со трескање. И тоа силно, да се запечати и никогаш повеќе да не се отвори.

Во новото доџо е интересно. Нови лица, нов учител, со нова и интересна филозофија. Новата вештина е супер. Толку различна од старата. И функционира, бидејќи ученикот ја прифатил (новата) играта што беспрекорно е создадена за (новиот) теренот. Тој не ни помислува: „уф, што можам да му направам со мојата стара вештина во овој момент додека противникот е вака поставен“. Нема ниту потреба за тоа, бидејќи мотивацијата повторно е голема, така што слепилото силно ги држи очите во темнина.
И така, ден по ден, месец по месец, година за година, ученикот поминува низ истите фази од претходно. Се додека уште еднаш не стигне до последната. А тогаш, пак се среќава со двете опции. Полесната е повторно да заврти нова страница и да талка понатаму. Да следи нови луѓе, нови филозофии, нови правила. Да остане талкач и следач низ лавиринтот на Мотовацијата.

Потешката варијанта е да погледне внатре во себе и да каже: „не бил проблемот ниту во вештината, ниту во учителот, туку во мене и во мојот слаб и нестабилен карактер“. Оваа варијанта речиси никогаш не победува. Таа однапред е осудена на пропаст од страна на суетата и егото кои цврсто господарат со нашите битија.

Сите од нас некогаш се нашле во некоја од фазите. Сите го почуствувале горкиот вкус на демотивацијата. Но разликата е таа што прави да бидеме тоа што сме. Разликата во нашиот карактер, да ги извадиме нозете кои тонат во „втората“ фаза навреме и да не дозволиме да пропаднеме подолу, кон третата. Некои успеваат, а некои не. Некои дури испливале и од третата фаза. За жал, кога ќе се влезе еднаш во неа, нозете засекогаш газат врз мекото тло кое во секое време може лесно да пропадне и да не повлече надолу.

„Најголемата победа е победата врз самиот себе“.

Следниот пат пред да го изговорите ова со неподнослива леснотија, размислете дали имате право на тоа. Дали успеавте да се победите себе си и да излезете како победник од Вашата внатрешна борба.